Jón á Bægisá - 01.12.2001, Síða 32

Uja Tsjavtsjavadze
II
Fjögur ár liðu. Það var á öndverðu vori að Petre, þá hniginn að aldri, fór
til borgarinnar til að kaupa hverfistein. En hvemig fór hann? Jú, á sömu
sjálfsánægjunni og áður. Og heldur hafði hún aukist, einhverra hluta
vegna. Eftir ævintýrið, sem þegar er rakið, hætti hann að aka vögnum.
Sagði hann oft við syni sína, með nokkrum trega, að ekki væri hann jafn
röskur sem fyrr. Nú sat eldri sonur hans á vagninum, en sjálfur lá Petre
á vínbelg líkt og Tyrkjasoldán, en leiðarhani var á vagni sonar hans.
Petre fagnaði sæmd hans og státaði af henni. Var hann hinn kátasti og
hugðist gleðja skrukku sína, er heim kæmi.
Petre varð tafsamt í borginni fáeina daga. Lestinni seinkaði einnig og
virtist aldrei ætla að halda af stað heimleiðis. Loks urðu menn ásáttir um
að halda heim í skini aftanröðuls. Petre hafði keypt hverfisteininn. Hann
ók vagninum að fjósi við gistihúsið. Það var á hádegi.
„Nú hef ég ekkert fyrir stafni," hugsaði Petre. „Ráð væri að fara á Avla-
baritorg og leita tíðinda."
Mikill fjöldi manna var jafnan á torginu. Stóðu þeir víða skvaldrandi
í hópum og var af nokkur hávaði. Petre gekk að einum hópnum til að
vita hvað þar væri á seyði. Þar var honum sagt að áður en skotið yrði af
fallbyssu á Makhatafjalli yrði maður nokkur festur upp á gálga. Aldrei á
sinni lífsfæddri ævi hafði hann séð slíka athöfn. Fæturnir báru hann
ósjálfrátt að aftökustaðnum.
„Mörg hef ég séð tárin falla um dagana,“ hugsaði hann. „Ekki er úr
vegi að horfa á þetta.“ Fylgdi hann nú fjöldanum.
Á Makhatafjalli ægði saman mislitri hjörð. Þar reis gálgi mót himni og
stóðu hermenn vörð um hann. Fyrir framan hann var autt torg. Þangað
var engum hleypt. Litaðist Petre um og undraðist, enda hafði hann ekki
fyrr séð slíkt fjölmenni.
„Gerum ráð fyrir því að karlmennirnir séu komnir hingað sér til gam-
ans. En konurnar; hvað dregur þær hingað?“
Hann var farið að gruna að allt væru þetta eintóm trúðslæti. „En þetta
er ekki svo slæmt, þótt henging ætti ekki að vera mönnum þóknanleg
sjón. Menn á ekki að hengja eins og ketti, enda eru þeir börn Guðs. En
hvað margar kerlingar hafa flykkst hingað! Já, seint verður skemmtana-
hvöt kvenna fullnægt! Og hver var akkur þess Armena, sem taldi mér trú
um að hér skyldi fara fram henging? Hélt hann ef til vill að sveitafólk léti
ljúga í sig hverju sem væri? Ekki hefði ég komið hingað, vitandi að þetta
væri aðeins skrípaleikur, svei mér þá. En náttdimmur er hugur manna,
þegar annarra dauði dregur, enda dró mig hingað fysn til að sjá mann
30
á JffiaepÁiá- — TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 6 / 2001