Jón á Bægisá - 01.12.2001, Qupperneq 34

Ilja Tsjavtsjavadze
Mannauminginn verður að deyja og foreldrar hans munu loga í eldi
sorgarinnar. Guð almáttugur, frelsa þú alla kristna menn!“
„Hafa allir bundist samtökum gegn mér, til þess eins að hafa mig að
fífli?“ tuldraði Petre. „Það er best ég forði mér sem skjótast, áður en þess-
ar kerlingar gera mig að viðundri."
Hann forðaði sér, lét sig hverfa í mannþröngina. Einnig þar varð ekki
þverfótað fyrir kerlingum. Það var sem innri maður Petre væri tvískipt-
ur; annars vegar vildi hann leita sannleikans, á hinn bóginn var skömm-
in öllu öðru yfirsterkari.
„En hvað hann er ungur, auminginn," sagði einhver kerlingin. „Það
er tæpast að hann sé fæddur ennþá, dauðadæmdur maðurinn. Að hugsa
sér hvað lagt er á hjarta móður hans. Algóður Guð, láttu mig aldrei þola
neitt þessu líkt,“ bætti hún við og barði sér á brjóst.
„Svei,“ muldraði Petre hneykslaður. „Að svo mikill mannfjöldi skuli
verja tíma sínum til þess eins að hæða mig og spotta! Það er vissara að
spyrja einskis. Meðan ég hef hljótt um mig verð ég síður aðhlátursefni.
Gættu að þér, Petre, gerðu þig ekki að ginningarfífli þessara borgarslæp-
ingja.“
Þannig hugsaði hann, sannfærður um að allir væru í raun að draga dár
að honum, sveitamanninum. Honum þótti nú ráð að forða sér. Það er
ekki að spyrja að því, þegar geðshræringin dregur menn á asnaeyrunum.
III
Meðan á þessu gekk var strákurinn í hermannaffakkanum leiddur til
gálgans. Stóð nú prestur honum á aðra hönd en embættismaður á hina.
Böðull, klæddur rauðri skyrtu, stóð fyrir aftan þá.
„Er þessi prestur jafn brjálaður öllum hinum?“ hugsaði Petre, þar sem
hann horfði til gálgans. „Naumast er slíkur leikur samboðinn geistlegri
virðingu hans. Og hver skyldi hann vera, þessi í rauðu skyrtunni? Það
lítur helst út fyrir að hann sé aðaltrúðurinn."
Embættismaðurinn dró fram blað og las. Þetta hlaut að vera hápunkt-
ur sýningarinnar og endalok. Þetta hafði nú verið aldeilis furðuleg
skemmtun. Presturinn sagði eitthvað við strákinn. Petre sperrti eyrun og
reisti sig á tærnar. En hann heyrði ekki orð prestsins, til þess stóð hann
of langt frá gálganum.
Loks var strákurinn klæddur úr hermannafrakkanum og sveipaður
hvítum sekk, svo stórum að höfuðuð stóð ekki upp úr honum. Böðull-
inn á rauðu skyrtunni tók um snöruna, hallaði stiga að gálganum, sneri
32
d - TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 6 / 2001