Jón á Bægisá - 01.12.2001, Page 50

Knuts Skujenieks
Gamalreynd augun leka í sandinn,
án hávaða
ég er albúinn.
En á þessum bakka Akkerons
meðan Karon taldi aura,
þar sem bárurnar ná ekki upp á sandaura
tókst mér að stafa síðustu minningu mína:
EVRÍDÍKA
og hún hverfur mér ei.
II. HADES TALAR TIL MÍN.
- Orfeifur, við hvað ert þú ósáttur?
Þögn.
- Orfeifur, hvar er sítar þinn?
Þögn.
- Ætlar þú ekki að leika á bein dauðra
til að stappa í þig stálinu?
Þögn.
- Ætlar þú ekki að syngja heiðarlegan, gráan söng?
Þögn...
- Orfeifur!
Þögn.
- Hvernig hefur hún það
hvað hét hún nú aftur:
ev-, ev-, ...?
Hreyfing.
- Burt með hann!
III. SKRIFTIR FYRIR MINNINGUNUM
Hér hefst ekki neitt
nema endalokin.
Tíminn þenst út sem harpeis
og slitnar aldrei.
48
Jfr'" á — Tímarit þýðenda nr. 6 / 2001