Jón á Bægisá - 01.02.2007, Síða 46

W.H. Auden
Hér í hið hlutlausa loft
þar sem háhýsin blindandi rísa
til vitnis í hæð sinni allri
um afrek hins siðvædda manns,
tungurnar ausa til einskis
afsökun sinni í kapp:
en hver getur lifað til lengdar
við látlaust algleymis-tál;
stjörf út úr speglinum stara
heimsvaldastefnunnar andlit
og alþjóða-illskunnar sál.
Oll þessi andlit við barinn
una við lífskjörin sín,
svo lengi sem tónlistin glymur
og ljósið hér inni ei dvín;
allt sem er innanstokks reynir
að ala á þeirri trú
að við eigum heima hér;
svo við sjáum ei að við erum
áttvillt í dimmum skóg,
myrkhræddir, vansælir krakkar
sem vita’ ei hvað hamingja er.
Hið herskáa flugmælskuhjóm
hins háttsetta aðals er varla
jafn aumlegt og ósk okkar tóm:
það sem að amaði Nijinskí
við ástsjúkan Diaghilev
á einnig við líf okkar allt;
því villan sem brennd er í brjóst
hverrar konu og karls hér í heim
krefst þess sem eigi er falt:
ekki ástúðar til handa öllum
heldur ástar á sjálfum þeim.
Ur íhaldsins algera myrkri
og inn í hið siðvædda líf
skrifstofulýðurinn leitar
að leggja sinn hefðbundna eið:
„eg mun virða mitt elskaða víf
44
á — Tímarit þýðenda nr. ii / 2007