Jón á Bægisá - 01.02.2007, Síða 53

Islandsfór ogfleiri kvaði
Þegar Lára lagðist á lága lend
og neipti með nægð sína nyrðri kinn;
hve ljúf var þá lausn hennar lofandi lands
og hve rík var sú rausn sem eg reiddi með reisn.
Að því búnu söng Malinn brot úr þjóðkvæði af Fenjasvæði.
Þegar vonlaus og vinfár eg vandraði um veg,
hve fjörhýr var fuglinn og föngulegt loft,
en raunþungur runninn og rennslisdauf lind
og dapur sá dagur er við dönsuðum tvö.
I velsamstilltum hreyfingum sínum eftir tónlistinni voruþau EMBiLLog
Rósetta augljóslega tekin að laðast hvort að öðru. A styrjaldartímum
virðist jafnvel hin grófgerðasta hrifning manna í millum vera
frámunalega fögur; göfugt tákn um þann frið og fyrirgefningu sem
heimurinn allur þarf þá svo tilfinnanlega við. Og því var það sem
þessi yfirborðslega ásthrifning virtist og var jafnt dansmönnum sem
áhorfendum óhemju mikilvæg.
Rósetta og Embill sungu nú saman:
Hljótt á hauka-vatni
heiðir skapi gleiðu,
líða himin-loða
ljósin skærstra rósa;
þynni þéls og manna
þekkist hjörva-drekkir:
feiknleg fána-teiknin
falda dróttinn alda.
Malinn hafði smíðað dulítið altari úr samlokunum. Hann setti nú ólífu
ofan á það og ákallaði gyðju ástarinnar.
Haltu til jarðar, þú himneska Venus,
hreyfingar-drottning og ástvina-móðir,
merki frá öflum sem æsa upp tímans
óræðu hviður og fylla hvert rúm af
ljósum og laufum. A uppsjávar-engjum
opna nú svifdýrin fallhlífar sínar:
á - Hann gat ekki hætt að ríma
5i