Jón á Bægisá - 01.02.2007, Síða 62

W.H. Auden
fyrir alla muni ekki dragast afturúr! að líkjast
þeim skepnum sem skapa sig sjálfar, eða efni eins
og vatni eða steini, sem hagar sér lögmálsbundið, það
eru bænir vorar, er leitum huggunar í hljómlist,
sem heyra má alls staðar, er ósýnileg, og
án nokkurrar lyktar. Að því leyti sem vér hljótum
að líta á dauðann sem vísan skjátlast oss varla: en
ef veita má aflausn, ef örendir rísa frá dauðum,
þá hlýtur þessi umbreyting efnisins sjálfs í
saklaus ungmenni og svellandi uppsprettur, sem
er einungis unnin til gamans, að benda til þessa:
hinum sælu er öldungis sama hvaðan á þá er litið,
hafandi ekkert að fela. Eg kann, minn kæri,
á hvorugu skil, en hugsi eg um falslausa ást
eða ókomnar ævir, þá heyri eg höfgan nið af
huldum straumum, þá lít eg kalksteins-landslag.
(1948)
(Þessi óður til kalksteinsins og þess ítalska landslags, sem Auden varð hand-
genginn, er hann undir lok fimmta áratugarins hóf að verja sumarleyfum
sínum þar syðra, má með réttu teljast eitt af frægari kvæðum skáldsins, og
eitt þeirra, sem hvað oftast eru upp tekin í úrvöl ljóða hans og sýnisbæk-
ur enskrar kvæðagerðar. Bæði titill og andblær kvæðisins kvað minna um
margt á skáldið Hóras og hans frægu óði. Ekki er þó formið sótt í latínu-
kveðskap, en virðist þess í stað einskonar frjálslegt afbrigði hins fimmkvæða
blankvers, eftirlætisháttar enskra, sem hér er sniðinn að þörfum þess yfir-
lætislausa „spjallstíls11, sem svo mjög einkennir kveðskap Audens af seinna
skeiði.)
60
á JdSœý’diá - Tímarit þýðenda nr. ii / 2007