Jón á Bægisá - 01.02.2007, Blaðsíða 71

íslandsfór ogfleiri kvœði
fánýta léttúð ímyndunaraflsins,
látið mig þá, biðjandi þeim báðum
blessunar fyrir þeirra sætu ógildingu,
sætta mig við algeran aðskilnað.
Gönguferð frá þessari stund mun leiða mig
í draum, skilja mig óræðan eftir í bland
við óþvegna ættbálka óska hennar sem
eiga sér enga dansa eða skemmtanir
heldur trúarlegar athafnir til að bæta fyrir
það sem hendir milli hádegis og nóns,
undarlegan átrúnað sem þeir dylja mig — rækist eg
til að mynda á ungmenni í eikarskógi
sem veittust að hvítu hreindýri, myndu hvorki
mútur né hótanir gera þau lausmál - því að
framhjá ósannleiknum er skömm leið að engu,
enda er endirinn, fyrir mig jafnt sem borgir,
fullkomin þarvera: það sem kemur til að vera
hlýtur að hverfa aftur að óverunni
fyrir sakir jafnvægisins, hinnar ómælanlegu
og óskiljanlegu hreyfingar.
Verður skáldunum (verður mönnum á sjónvarps-
skjánum) bjargað? Það er ekki auðvelt
að trúa á óskiljanlegt réttlæti
eða biðja í nafni ástar sem maður
hefur gleymt hvað heitir: libera
me, libera C (kæri C)
og öll vesalings andvörpin sem
aldrei gera neitt af viti, hlífa okkur
á þessum síðustu tímum þegar allir eru
hrifnir úr draumi, staðreyndir eru staðreyndir
(og eg hlýt að vita hvað hefur hent
í dag, milli hádegis og nóns)
við því, að einnig við mætum í lautarferðina
hafandi ekkert að fela og sláumst í dansinn
þar sem hann gengur hring eftir hring
í kringum varanlegt tréð.
á Cföayvaá - Hann gat ekki hætt að ríma
69