Jón á Bægisá - 01.02.2007, Qupperneq 90

Ragnar Jóhatmesson
Sennilega hefir hann ekki verið ýkja fjáður maður, enda lagði hann nokk-
uð í kostnað vegna tíðra langferðalaga, og fast starf hafði hann ekki með
höndum, þegar hér var komið sögu. Auk þess var maðurinn sparsamur,
eins og enn mun sagt verða. Lögð var áherzla á það, þegar við vorum ráðnir
til Audens, að við ættum að vera félagar hans og samfylgdarmenn fremur
en túlkar, og má til sanns vegar færa, að það urðum við líka og furðu þol-
inmóður var hann líka, þótt enskukunnáttan reyndist stundum af skorn-
um skammti. En smeykur er ég um, að einhvern tíma hefði hann lent í
vandræðum á ferðalagi sínu, algerlega ókunnugur íslenzkum samgöngu-
háttum, kunnandi ekki annað í íslenzku en: „Hvað er klukkan?“
Þrátt fyrir það, að lítil íjárvon væri í Auden, gekk nokkuð greiðlega
að útvega honum fylgdarmenn úr hinum fámenna hópi norrænustúdenta.
Varð það að ráði, að Olafur Briem færi með honum austur fyrir fjall, en ég
norður og austur. (Ólafur hafði lokið meistaraprófi þá fyrir fáum vikum).
Mér gekk ýmislegt til að taka þessu tilboði, þótt ekki væri það févænlegt:
Hér gafst tækifæri til að kynnast þekktu útlendu skáldi, en hugurinn var
mjög við skáldskap á þeim árum: kostur gafst á að hitta gamla kunningja
á fornum slóðum og kanna nýjar á Austurlandi; loks var ákveðin stúlka
þá austur á Fjörðum, sem mér lék mjög hugur á að finna, og var það ekki
sízta ástæðan. Varð að samkomulagi, að ég færi með Auden, dveldist með
honum á ýmsum stöðum, en austur á Fljótsdalshéraði áttu leiðir að skiljast,
enda ætlaði Auden þá til Reykjavíkur aftur, án viðdvalar.
Ólafur Briem kynnti okkur Auden á Stúdentagarðinum eitt sólbjart
kvöld, þegar þeir voru komnir úr ferð sinni um Suðurlandsundirlendið.
Ekki fannst mér skáldið ýkja mikill fyrir mann að sjá við fyrstu sýn. Hann
var að vísu sæmilega hár vexti, en grannur mjög, mátti kallast renglulegur;
toginleitur, ekki svipmikill, en þó sérkennilegur, hárið ljóst og lýjulegt.
Skáldið tók mér ljúfmannlega, og tókust strax með okkur léttar og
óheftar samræður. Hann bauð til wiský-drykkju að Hótel Borg, en
áfengissölufyrirkomulagið á Islandi olli honum ekki hvað minnstri furðu
og heilabrotum, en þá var ekki hægt að fá keypt vín með löglegum hætti
nema í þessu eina húsi á öllu landinu, Hótel Borg, og svo í pottatali í
Áfengisverzluninni. — Þetta kvöld ákváðum við Auden ferðaáætlun okkar
og brottfararstund.
[...]
Þegar fundum okkar Audens bar saman, hafði hann nokkuð kynnzt Reykja-
vík og fannst lítið til borgarinnar koma, þótti hún lágkúruleg og fábreytileg,
bæði að útliti og menningarbrag. Hann hafði að vísu hitt ýmsa þekkta og
gáfaða menn, sem honum þótti gott að ræða við, en hann var stöðugt að
leita að einhverju sérkennilegu og einkennilegu, mönnum og menningu, og
88
á .í/3r/y/há — Tímarit þýðenda nr. ii / 2007