Jón á Bægisá - 01.02.2007, Qupperneq 92

Ragnar Jóhannesson
taka við, þegar málleysið bagaði hann, enda er rommý síðan eina spilið,
sem ég kann sæmilega!
Auden lék á als oddi við spilaborðið, vildi helzt græða, og emjaði, þegar
hann tapaði, en það var siður hans, þegar eitthvað gerðist honum mót-
drægt í daglegu lífi. (Þess vegna eru orðin „emjandi skáldið“ í þýðingu
Magnúsar Asgeirssonar einkar viðeigandi, og geri ég þó tæplega ráð fyrir,
að Magnúsi hafi verið kunnugt um þennan óvanda Audens (í frumtexta
stendur: ... „and again the writer runs howling to his art.“)).
A daginn vorum við mikið úti við. Þetta var á túnaslætti, og fylgdist
Auden með störfum fólksins með athygli, langaði jafnvel til að taka þátt í
þeim. Fékk hann lánaðan hrífustert hjá Þorbirni bónda og fór að raka úti
á bæjarhól. Ekki mun heimilisfólkinu hafa þótt heyskapartilburðir skálds-
ins til eftirbreytni, því að hann hélt báðum lófum ofan á hrífuskaftinu,
en ekki hvorum á móti öðrum eins og siður er. Varð hann því að standa
kengboginn við iðju sína og tók engar leiðbeiningar til greina, þetta fannst
honum þægilegast.
Við fórum margar gönguferðir um nágrennið, allt saman eftir hinni
gullvægu reglu Audens: „Mér þykir gaman að ganga — bara ekki of langt.“
(Letters from Iceland, 102). Við gengum á Grábrók, upp í hlíð, kringum
Fíreðavatn og rerum út í hólmann. Skoðun náttúrunnar var Auden sýni-
lega ekki eins leið og hann lét, og skemmti hann sér hið bezta á göngum
þessum og sagði frá mörgu af fyrri ferðum sínum.
A Hraunsnefi fórum við í fyrsta skipti á hestbak saman, og kom mér á
óvart, hve ófimur A. var í þeirri íþrótt, því að ég hafði haldið, að Englend-
ingar væru reiðmenn miklir, ekki hvað sízt ferðalangar eins og Auden. En
kempan bar sig undur klaufalega í hnakknum, ríghélt sér í hnakknefið.
Þó var hann með öllu ódeigur að ríða. Við riðum yfir um dal og fórum
lítt alfaraleiðir, því að mér var ekki um að mæta mörgum bílum á mjóum
vegum, með svo óburðugan riddara í eftirdragi. Um stund urðum við að
ríða fast meðfram nýlegri gaddavírsgirðingu, fimmstrengjóttri og allóá-
rennilegri. Allt í einu heyri ég brölt mikið að baki mér og leit við einmitt
nógu snemma til þess að sjá förunaut minn stingast af baki milli reiðskjót-
ans og gaddagirðingarinnar ófrýnilegu. Varð mér mjög bilt við og datt, satt
að segja, ekki annað í hug en að þarna hefðu heimsbókmenntrnar beðið
mikið og sviplegt tjón. En mér til mikils hugarléttis spratt hinn fallni upp
með sigurbros á vör og hafði ekki orðið meint við, nema hvað hann hafði
skeinzt lítils háttar á öðru hné og buxurnar rifnað.
Ur því að minnzt er á þessar ágætu buxur, langar mig til að lýsa klæða-
burði Audens, og veit ég engan mann hafa lagt í svo langt ferðalag jafn-
illa búinn að fötum. Hann hefir að minnsta kosti ekki búizt við neinum
heimsskautakulda hér. Alltaf var hann í sama óásjálega jakkanum, gulmó-
90
á ■ /lœp/oá — Tímarit þýðenda nr. ii / 2007