Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.04.2011, Blaðsíða 26

Tímarit hjúkrunarfræ›inga – 2. tbl. 87. árg. 201122
í Seattle voru fleiri starfsmenn fyrir
hvern sjúkling og hver og einn hafði
ákveðið starf með höndum. Einn
hjúkrunarfræðingurinn sá um sárið og
annar sá um stómíuna. Svo komu aðrir
og sáu um tækin og fleira sem þurfti að
sinna þannig að það var margt starfsfólk.
Sjúkraþjálfari kom tvisvar á dag þessar
fimm vikur sem ég dvaldi á gjörgæslu. Þá
kom einnig iðjuþjálfi strax eftir aðgerð til
að hreyfa höndina sem hafði verið skorin
upp átta mánuðum áður heima á Íslandi.
Þarna var stórkostleg þjónusta en ég hef
ekki neinn samanburð við það sem gerist
hér heima þar sem ég hef ekki legið hér
á gjörgæslu. Ég tel þó að þjónustan hér
sé mjög góð.
Hjúkrunarfólk á Íslandi er ekki síður vel
menntað en bandarískt en starfsaðferðir
eru kannski aðrar. Ég lagðist inn á
sjúkrahús hér þegar ég kom heim og mín
tilfinning er sú að þjónustan á almennri
deild þá hafi verið betri hér og meiri en í
Bandaríkjunum.“
Skrýtin jól
Halla fékk að fara heim til sonar síns á
aðfangadag og þá tóku við erfiðir dagar.
Hún þurfti að læra að ganga, tala og
kyngja. „Mér var reyndar ekki hleypt út
af spítalanum fyrr en ég gat kyngt. Ég
hafði enga matarlyst en varð að nærast.
Mikil áhersla var lögð á það eftir að ég
kom heim því mér fylgdu yfirgripsmiklir
bæklingar fyrir aðstandendur. Ég fór
einnig í eftirlit til læknis annan hvern dag.
Ég var enn með opinn skurð og maðurinn
minn og sonur gengu í hjúkrunarstörf eins
og þeir hefðu aldrei gert neitt annað. Ég
var mikið veik, stóð varla undir sjálfri mér.
Smátt og smátt þjálfaði ég mig upp úr
hjólastólnum í göngugrind og vann sigur
á hverjum degi. Ég fékk hvatningu og
mikinn stuðning frá fjölskyldunni. Einnig
fékk ég óskaplega mikið af kveðjum að
heiman frá alls konar fólki, jafnt fólki sem
ég þekkti og ókunnugum. Það gladdi mig
óstjórnlega. Þá frétti ég af bænahópum
að skrá mig í það líka. Mér leið vel að
flestöllu leyti nema mér fannst ég svolítið
hæg í hugsun. Það var því átak fyrir mig
að fara í frekara nám. Fjölskyldunni fannst
ég djörf að skrá mig í þetta nám líka en
ég fann eftir því sem tíminn leið hversu
námið gerði mér gott. Ég þjálfaði heilann.
Mér fannst að vísu erfitt að komast í gang
í upphafi en þegar frá leið var virkilega
gaman að takast á við þetta verkefni.
Systir mín, sem er hagfræðingur og með
MBA­gráðu í viðskiptafræði, var samferða
mér í kennslufræðum og við gátum unnið
saman að kennslufræðiverkefninu.
Við unnum kennslunámskeið er varðar
breytingar í lífinu. „Að takast á við
breytingar“ hét verkefnið og við héldum
námskeið fyrir fólk í atvinnuleit á vegum
Vinnumálastofnunar og fór það fram í
húsnæði Rauða krossins. Við vorum með
þrjá hópa, þetta gekk mjög vel og opnaði
augu mín fyrir vandamáli þeirra sem
missa skyndilega vinnuna,“ segir Halla.
Atvinnumissir og sorgarferli
„Þegar ég ræddi við nemendur á nám­
skeiðinu hjá okkur uppgötvaði ég að fólk,
sem missir skyndilega vinnuna, fær oft
sömu viðbrögð, eða gengur í gegnum
ákveðið ferli, eins og ég hafði fundið
í veikindum mínum, það er svipað og
sorgarferli. Á þessum tímapunkti vaknaði
því hjá mér áhugi á þessu viðfangsefni
sem meistaraverkefni í lýðheilsufræðum.
Ég var því byrjuð á nýju meistaraverkefni
fyrir lýðheilsufræði um haustið 2009 áður
en ég kláraði kennslufræðina en hana
kláraði ég í janúar 2010. Það gekk
ótrúlega vel að fá fólk í viðtöl, fólk sem
hafði lent í alvarlegum veikindum, slysum
eða misst vinnuna. Einnig talaði ég við
ráðgjafa sem höfðu sinnt þessum hópum
og höfðu einnig gengið í gegnum veikindi
í fjölskyldu sinni. Það kom mér á óvart
að allir þessir einstaklingar höfðu fundið
sömu tilfinninguna í upphafi breytinganna,
þ.e. afneitun, einangrun og reiði.
Fyrst skoðaði ég neikvæðu og hlutlausu
þættina. Þegar fólk fór síðan að
viðurkenna ástandið og vinna út frá því
fóru að koma fram jákvæð viðbrögð.
Þannig gat ég rannsakað hvernig fólk
gat nýtt sér jákvæðni, trú á eigin getu og
hvatningu til að finna úrræði til að halda
sem settir voru upp fyrir mig. Ég hef alltaf
verið trúuð og styrktist frekar í henni á
þessum tíma.
Ein systir mín er hjúkrunarfræðingur
en hún kom út ásamt dóttur minni til
að fylgja mér heim. Ég kom heim 13.
janúar 2009. Þá var ég enn í hjólastól.
Stuttu eftir að ég kom heim bólgnaði
annar fóturinn þannig að hann var nær
tvöfaldur. Heimilislæknirinn kom og vildi
senda mig strax á sjúkrahús. Ég var lögð
inn á Landspítala í Fossvogi þar sem í ljós
kom að ég var með blóðtappa í fætinum
og annan í lungnaslagæð. Ég var sett í
meðferð sem gekk vel. Eftir hálfan mánuð
var mér boðið að fara á Grensásdeildina.
Þá var komið fram í lok febrúar en á
Grensás var ég fram í apríl, fékk þó að
fara heim um helgar. Þegar ég var orðin
nógu hress til að aka sjálf fékk ég að
vera heima á nóttunni en þurfti að mæta
á göngudeildina á daginn. Sú meðferð
endaði ekki fyrr en í maí 2009. En þá gat
ég farið ein í stutta göngutúra.
Ég lærði að skipta um umbúðir á sárinu
og stómíunni á Grensás og það var mun
minna mál en ég hafði haldið. Læknar
vildu senda mig beint á Reykjalund en
mig langaði að fara heim. Hálfum mánuði
síðar var ég þó komin á Reykjalund og
var þar í sex vikur. Ég lá inni í þrjár vikur
en var aðrar þrjár á göngudeild. Þjálfunin
hélt áfram fram á haustið en þá hóf ég
námið á nýjan leik.
Ég er gífurlega þakklát fyrir alla þá
aðstoð sem ég fékk alls staðar innan
heilbrigðisgeirans. Ég hafði ekki gert mér
grein fyrir því fyrr, þótt ég tilheyri sjálf
þessum geira, hversu stórkostlegt starf
er unnið af heilbrigðisstarfsfólki landsins.
Það er því leitt til þess að vita að alls
staðar er sparnaður í gangi.“
Aftur á skólabekk
„Þegar ég skráði mig aftur í meistaranámið
til að klára lokaritgerðina var verið að
kynna nám í kennslufræði svo ég ákvað
„Ég er gífurlega þakklát fyrir alla þá aðstoð sem ég
fékk alls staðar innan heilbrigðisgeirans.“