Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.06.2010, Blaðsíða 49

Tímarit hjúkrunarfræ›inga – 3. tbl. 86. árg. 2010 45
„Lærðu hjúkrun,“ sagði móðirin
Fátt var til ráða og Erla spurði mömmu
sína hvað hún ætti nú að gera. Hún yrði
að fara þangað sem væri heimavist ef
hún ætlaði að halda áfram námi. Móðir
hennar stakk upp á ljósmæðraskólanum,
líklega vegna þess að hana hafði
sjálfa langað að verða ljósmóðir. Sú
hugmynd hugnaðist ekki Erlu enda
sagðist hún ekki þola að sjá blóð.
„En hjúkrun,“ spurði móðirin. „Mamma
mín, ég hef enga undirstöðumenntun í
það, gagnfræðapróf eða stúdentspróf
er skilyrði.“ Móðirin lét það ekki á sig
fá og sagði að í lagi væri að sækja um.
Hún fengi þá bara neitun. Sjálf vildi Erla
fara í húsmæðraskólann og sættist á
að sækja um í báðum skólunum. En viti
menn, henni var sagt að hún kæmist
að á báðum stöðum eftir hálft ár. Í
húsmæðraskólann vildi hún endilega
fara og henni var leyft að byrja þar strax
svo hún gæti síðan farið í hjúkrunina að
hálfu ári liðnu.
„Ég skil ekki enn þann dag í dag hvernig
ég komst inn. Það var svo hrikalega
menntað lið í skólanum. Þegar hinir
nemarnir fóru í bíó varð ég að sitja heima
og þýða skruddurnar. Þær voru allar á
dönsku og ég kunni ekki orð í henni svo
ég varð að glósa og glósa áður en ég gat
farið að læra það sem í bókunum stóð.
Þetta hafðist þó og ég lauk náminu með
fyrsta flokks einkunn og var steinhissa
sjálf.“
Auglýst eftir skólahjúkrunarkonu
Erla útskrifaðist árið 1954 og fór heim til
Keflavíkur til að gifta sig og vinna. Maður
hennar var Haukur Hansen flugvélstjóri
og ekki leið á löngu þar til þau voru komin
með strák og stelpu. Hjónin voru nýflutt í
raðhús í Njarðvík árið 1957 og krakkarnir
tveggja og hálfs og hálfs árs þegar
auglýst er eftir skólahjúkrunarkonu við
Barnaskóla Keflavíkur. Starfið þekktist
ekki þar um slóðir og enginn vissi hvað
í því fólst.
„Einn daginn komu mamma og vinkona
hennar og mamma spyr hvort ég hafi
ekki lesið Moggann og séð auglýsinguna.
Nei, ég hafði ekki lesið Moggann.“ Erla
skildi ekki hvers vegna hún væri að
segja sér að auglýst hefði verið eftir
skólahjúkrunarkonu en þá segir móðir
hennar: „Ég var að hugsa um að bjóða
þér að koma og passa krakkana hálfan
daginn. Ég ætla ekki að vinna nein verk,
bara hugsa um börnin og gefa þeim að
borða. Svo kemur þú heim um hádegið
því þetta er hálfsdagsvinna, og ég fer
heim.“
„Ég er með svo lítil börn og er ég alls
ekki með menntun fyrir starfið. Þetta er
heilsuvernd sem ég kann ekkert í enda
er það sérnám og meira að segja ekki
kennt á landinu,“ sagði Erla. Móðirin
lét þetta ekki á sig fá og sagði að
héraðslæknirinn myndi leiðbeina Erlu
og segja henni hvað hún ætti að gera.
Þetta væri síðasti umsóknardagurinn
og hún yrði að drífa í þessu. „Sæktu
um, það gerir ekkert til,“ sagði mamma.
Ég talaði við manninn minn og honum
fannst þetta upplagt.“ Það reyndust vera
komnar fjórar umsóknir og Erla segist
hafa verið aldeilis fegin en í ljós kom að
umsækjendurnir höfðu ekki menntun í
starfið. Þar með var hún ráðin.
Eins dags undirbúningur á
Heilsuverndarstöðinni
Kjartan Ólafsson héraðslæknir réð þarna
ríkjum og sagði Erlu að hún yrði að
fara einn dag á Heilsuverndarstöðina
í Reykjavík og læra þar allt sem læra
þyrfti; um bólusetningar og annað
sem skólahjúkrunarkona þyrfti að vita,
þar með talið hvernig ætti að færa
inn á skýrslur og ganga frá gögnum
til landlæknis. „Mér þótti þetta
alveg svakalegt,“ segir Erla. „Sigrún
Magnúsdóttir var yfirhjúkrunarkona á
Heilsuverndarstöðinni og hún leyfði mér
að koma og var með mér allan daginn.
Hún lét mig punkta niður allar sprautur
sem börnin ættu að fá og hvernig ég
ætti að gera alla skapaða hluti. Þetta
var eini undirbúningurinn sem ég fékk.
Ég hef alltaf skammast mín fyrir þetta,“
segir Erla en reyndin sýndi að þess þurfti
hún ekki því hún átti svo sannarlega
eftir að valda starfinu og vel það. Hún
vann ekki bara sem skólahjúkrunarkona
heldur fór hún fyrir lækninn til sjúklinga
úti í bæ sem þurftu til dæmis að fá
penisilínsprautur og sprautaði þá.
Fr
ét
ta
pu
nk
tu
r
Einn lesandi Tímarits hjúkrunar­
fræðinga hafði samband og vildi láta
vita að hann hefði nýlega komið sem
sjúklingur á biðstofu röntgendeildar
Landspítala í Fossvogi. Rakst hann
þar á 4. tölublað Tímarits Hjúkrunar­
félags Íslands frá 1982. Í því var
meðal annars viðtal við Sigþrúði
Ingimundardóttur, þá nýkjörinn
formann félagsins. Þetta var að sögn
bráðskemmtilegt viðtal en lesandinn
var svo kallaður í rannsókn og náði
ekki að lesa það allt. Ekki fylgdi
sögunni hvort þetta tölublað hefði
legið á biðstofunni í 27 ár eða hvort
það hefði lent þar eitthvað seinna.
Líklegt er þó að margir sjúklingar hafi
haft tækifæri til að skoða það.
Lesendur eru hvattir til að taka eintak
sitt af Tímariti hjúkrunarfræðinga
með sér í vinnuna þegar þeir eru
búnir að lesa það og skilja það
eftir á biðstofum, dagstofum og
öðrum stöðum þar sem sjúklingar
og aðstandendur hafa ástæðu til að
staldra við. Kannski geta höfundar
nýjustu tölublaða átt von á að greinar
þeirra verða lesnar á aðventunni
2036.
Síungt og vel lesið