Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.06.2013, Blaðsíða 16

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 3. tbl. 89. árg. 201312
Fyrir nokkrum áratugum voru á Íslandi örfáir hjúkrunarfræðingar með
doktorspróf en nú fjölgar þeim ört. Tímarit hjúkrunarfræðinga mun fylgjast
með þessari þróun og reyna að komast að því hvað hún þýðir fyrir hjúkrun.
Hér er kynntur einn nýr doktor.
„RANNSÓKNIR EIGA AÐ SNÚAST UM
AÐ GERA HEIMINN BETRI“
Þórdís Katrín Þorsteinsdóttir er nýkomin
heim úr doktorsnámi og starfar nú sem
verkefnastjóri á rannsóknarstofu í bráða­
fræðum á Landspítala. Hún útskrifaðist
1997 og fór þá á sérleið eins og það hét
á Land spítalanum á Hringbraut. Sérleiðin
fól meðal annars í sér að vinna á þrem
deildum fyrsta árið. Hún valdi hjartadeild,
bráða móttöku og skurðlækningadeild
og heillaðist þá af hjúkrun aðgerðar­
sjúklinga. „Ég hafði áhuga á að sinna
sárum, stómum, drenum og öllu sem því
tilheyrir en það fannst mér skemmtilegt,“
segir hún. Henni fannst þó ekki óvissan
kringum sameiningu deilda á Landspítala
Christer Magnusson, christer@hjukrun.is
eins skemmtileg og ákvað að fara í
frekara nám. Hún náði að taka öll skyldu­
námskeið í meistaranámi en fluttist svo
2003 til Svíþjóðar með manni og tveim
litlum börnum. Þau settust að í Borås
en í Gauta borg skammt frá fann hún
nám í hjúkrun aðgerðarsjúklinga sem
hún gat fengið metið sem valnámskeið í
meistaranáminu. „Sex eða sjö vikum eftir
að ég lenti í Svíþjóð var ég komin í námið
og átti að kynna mig fyrir hinum á sænsku.
Það gekk hálfbrösuglega en smám saman
lærði ég sænsku. Einn dag í viku fór ég til
Gautaborgar enda var ég þá komin með
leikskólapláss fyrir börnin,“ segir Þórdís.
Sem ritgerðarefni í meistaranáminu valdi
hún að rannsaka reynslu sjúklinga með
ristil­ og endaþarmskrabbamein af því
að fara í aðgerð. Hún eignaðist svo
þriðja barnið skömmu áður en hún varði
ritgerðina heima á Íslandi í janúar 2006.
Það árið tók hún það rólega, fjölskyldan
flutti til Gautaborgar og hún fór svo
að svipast um eftir vinnu þar. „Ég var
ekkert sérstaklega spennt fyrir að fara í
vaktavinnu. Maðurinn minn hafði mikla
vaktabyrði í sínu starfi og við vorum með
þrjú lítil börn og höfðum ekki stuðning
frá fjölskyldunni. Ég fór því að kynna mér
hvaða dagvinna væri í boði og vinkona