Tímarit Máls og menningar - 22.10.2002, Blaðsíða 23

un í klemmu og dreif sig síðan aftur fram án
þess að líta framan í nokkurn mann.
Of seint gamli, ég er hættur, sagði ég og
henti svuntunni samanvöðlaðri í gólfið, . . .
hundleiður á hænsnunum og harðlífinu hér.
Þú vogar þér ekki, hvæsti yfirkokkurinn og
benti á mig með skjálfandi vísifingri.
Ég voga mér víst, múlbundni nasistahundur-
inn þinn, sagði ég og horfði beint í köldu fiska-
augun hans, . . . og þegar ég kem á morgun að
ná í ávísunina mína ætlast ég til þess að fá all-
an mánuðinn borgaðan, . . . upp á dag, upp á
klukkutíma, upp á krónu.
Láttu þig dreyma, . . . ég læt hýrudraga þig,
afturkreistingurinn þinn, sagði hann og þóttist
vera sallarólegur og glotti kvikindislega.
Allt í lagi, tautaði ég þá og henti logandi
sígarettunni í gólfið og steig síðan ofan á hana,
. . . þá skal öll þjóðin fá að vita að þið seljið
smyglað nautakjöt, sem er meira að segja kom-
ið vel fram yfir síðasta söludag.
Þú getur ekki sannað neitt, sagði hann í hálf-
um hljóðum eftir að hafa hugsað sig aðeins
um.
Víst, sagði ég ákveðinn, . . . ég er með um-
búðirnar heima og þið náið ekki að farga öllu
þessu kjöti áður en heilbrigðisyfirvöld mæta á
staðinn, sem þau gera um leið og ég hringi í
þau, . . . sem ég mun gera undir eins og ég hef
látið alla helstu fjölmiðla landsins vita.
Þú ert helvítis svikarotta, hvæsti yfirkokkur-
inn og kreppti hægri hnefann um hnífinn sem
hann hélt á þangað til hnúarnir hvítnuðu.
Ég lofaði aldrei neinu, en þú lofaðir hins veg-
ar að ráða einhvern á móti mér undir eins, að
hækka kaupið mitt eftir fyrsta mánuðinn og sjá
til þess að ég fengi fatapeninga og orlof, og öll
þessi loforð hefurðu nú svikið og vertu sæll,
sagði ég og gekk framhjá honum og bauð síð-
an strákunum góða nótt og stimplaði mig út,
skipti um skó og gekk síðan léttfættur út í
dökkblátt kvöldhúmið, bar höfuðið hátt, brosti
út í annað og gekk lengri leiðina heim.
ur menntaðir og eru í betri vinnu og hafa hærri
laun en þið, . . . og ná sér í fallegri konur.
Ég held þú ættir að gæta orða þinna, gelti yf-
irkokkurinn og færði sig hikandi nær mér, . . . þú
ert ekki í neinni aðstöðu til þess að tala svona.
Það fyndnasta við ykkur kokkana er að þið
eruð lægsta stétt af iðnaðarmönnum sem fyrir-
finnst, sagði ég og lét sem ég hefði ekki heyrt
í honum og stökk síðan niður af borðinu, . . .
það getur hvaða skussi og slúbbert sem er
steikt kjöt á glóðum og bakað kartöflur í ofni,
en þið kunnið ekkert sem gagn er að, getið ekki
lagt parket, pípur eða rafmagn eða smíðað neitt
úr neinu, . . . og svo rífið þið bara kjaft, sósu-
verkamenn í hvítum jökkum og með trúðshatt
á hausnum, . . . farandpottasuðukallar sem
flakka á milli eldhúsa allt sitt líf.
Nú skalt þú fara að þegja drengur og hugsa
þinn gang, sagði Jónas, sem var farinn að titra
af reiði.
Þegiðu bara sjálfur, sagði ég og teygði mig
eftir sígarettunni.
Og hvað er ég búinn að biðja þig oft um að
reykja ekki hérna inni í eldhúsinu? spurði hann
og sleikti út um og reyndi síðan að kyngja, en
virtist vera orðinn skrjáfþurr í munninum.
Ég veit það ekki, svaraði ég og yppti öxlum
og klæddi mig síðan úr svuntunni, . . . ég hef
bara ekki verið að hlusta á þig.
Það væri réttast að ég ræki þig á staðnum,
sagði yfirkokkurinn og horfði á mig með illileg-
an glampa í augunum.
Bomma, sagði einn þjónninn og hengdi pönt-
bls. 23
Stefán Máni (f. 1970) hefur sent frá sér skáldsögurnar Dyrnar í
Svörtufjöllum (1996), Myrkravél (1999) og Hótel Kaliforníu
(2001). Hann er rithöfundur og býr í Reykjavík.
22 Ísrael Stefán Máni 17.10.2002 11:02 Page 23