Tímarit Máls og menningar - 22.10.2002, Blaðsíða 6

inni. Asni er asni þótt hann sé steiktur í smjöri.
Fredriksson er Fredriksson jafnvel þótt hann fái
prósentur fyrir það!
Ég skolaði fiskinn við brunninn, stráði á hann
salti og stakk fatinu með honum inn í ísskáp-
inn.
Ég fór út og startaði skellinöðru systu, Cres-
cent 2000, og ók hring á hlaðinu. Til þess að
hetjan Hannes sæi líka að nú væri ég orðinn
fullorðinn. Á leiðinni burt þó að ég væri grannur
og lágvaxinn. En hafði ég ekki séð pínulítinn
hýjung daginn áður? Og hafði hann ekki komið
um nóttina?
Ég vildi fara burt frá þessu, smæðinni og frá
bróður mínum sem var bara einu ári eldri en ég
en gekk í stígvélum og pokabuxum.
Fiskurinn hafði tekið vel. Heimurinn var fag-
ur, sumarið eilíft og ég 15 ára. Strákarnir
myndu standa við skellinöðruna, sparka í hana
og biðja um að fá að prófa. Ég myndi glotta við
og segja „þegar þið eruð orðnir þurrir á bak við
eyrun!“
Mamma hafði skrifað óskalagaþættinum á
lýtalausri skólasænsku og beðið um afmælis-
kveðju til mín með Tommy Steele laginu Water
water everywhere. Umsjónarmaður þáttarins
las nafnið og bar það svolítið vitlaust fram og
allir hlógu að því allan daginn. „Hugsa sér að
þeir geta ekki einu sinni farið rétt með það!
Hahaha! Ja, þið hreinræktuðu Svíar!“
Ég var búinn að fá kveðju í útvarpinu og fór
nú til móðurbróður míns til að segja frá veiði
næturinnar og frá Osmo Lalli Ismael Ivarsson.
Að það væri lýst eftir honum. Að hann hefði ef
til vill drepið bróður sinn. Að hann væri hugsan-
lega í nágrenninu. Að ég hefði kannski séð
hann dorga í nótt á svæðinu sem Rauði herinn
gætti.
Hjá móðurbróður okkar hlustuðum við meira
á finnska útvarpsleikhúsið en nokkrir aðrir í okk-
ar aflanga landi. Við fórum á bíó í þorpinu, lás-
um bækur og rökræddum mál Chessmans af
lögfræðilegri þekkingu. Við rökræddum Kóreu-
stríðið og lásum Sáðmanninn.
Ég stansaði á brúnni yfir Tupojoki, stóð klof-
vega yfir skellinöðrunni, vonaði að Marianne
kæmi á hjólinu sínu eða hver sem væri. Þá gæti
ég kveikt í stolinni sígarettu og sagt „tja,
kannski maður skreppi eitthvað í kvöld!“ Ég
kveikti í einni Boston og reykti hægt. Eins og
James Dean. Eins og Tommy Steele. Eins og
Tapio Rautavaara með dimmu röddina, bjórkrús-
ina og sígarettuna. Maður gæti keypt sér bjór og
stungið undir hnakkinn á skellinöðrunni. Þar
komust fyrir tvær flöskur. Það sagði bróðir minn.
Ég stend á brúnni, í gættinni að lífi fullorð-
inna, á leiðinni burt en kemst þó ekki neitt. Ég
er fermdur og kominn með naimalupa, leyfi til
að sofa hjá.
Ég læt sígarettustubbinn fljúga, sé hvernig
hann kastast til á flúðunum og lendir á bak við
stein. Hann snýst í straumnum. Á leiðinni burt
en samt kyrr. Eins og James Dean, Eins og
hetjan Hannes sem er enn í stríðinu. Eins og
Osmo Lalli Ismael Ivarsson í sögunni um sjálf-
an sig. Í straumsogi.
Ég sest á skellinöðruna og ek af stað. Það
syngur inni í mér. Osmo Lalli Ismael Ivarsson.
Þýski herforinginn Lothar Rendulic og Mari-
anne. Róbert ræningi.
Þá heyri ég í bíl fyrir aftan mig og lít um öxl.
Þetta er stór bíll, lögreglubíll. Það er Fredriks-
son. Og frú Fredriksson. Hún er kennslukona.
Ég sé andlitið, há kinnbeinin og svipinn.
Ég finn hvítkálsbragð í munni og hönd á enni
mér. Ég vil ekki hvítkál. Jafnvel þótt allir í kring-
um mig borði hvítkál þá vil ég það ekki. Jafnvel
þótt kóngurinn byði mér hvítkál þá kæmi ég því
ekki niður. Mér þykja góðir tómatar og annað
grænmeti en ekki hvítkál. Það veit hún, hún frú
Fredriksson, þess vegna biður hún einn karlinn
í kennaraliðinu að neyða því í mig. Ég sit með
hvítkálið fyrir framan mig, tuggan stækkar og
kennarinn treður meira káli upp í mig. Ég tygg
og tygg en get ekki kyngt. Ég slefa á nýju peys-
una mína og græt, hljótt og örvæntingarfullt.
Frú Fredriksson fer en snýr sér við í dyrunum
og horfir á mig og hermir eftir því hvernig ég
tygg. Ég held ég pissi á mig. Svona ert þú! Hún
bendir á mig. Þú getur ekki einu sinni borðað
hvítkál. Hvers konar fólk eruð þið? Haha!! Ekk-
ert grænmeti heima hjá ykkur! Engir borðsiðir!!
Þið getið sjálfsagt ekki einu sinni pakkað inn
jólagjöfum! Sitjið í úlpunum inni!! Hahaha!!
Getið ekki skrifað óskalagaþættinum. Þú ert
ekki neitt og verður aldrei neitt! Hvítkál! Hvít-
kál! Hvítkál allan endilangan daginn! Ég sit enn
með hvítkálið fyrir framan mig og er niðurlútur
því að ég kann enga borðsiði, kann ekki að
borða, ekki að lesa upp, ekki að halda ræðu,
ekki að lesa ljóð því að það segir frú Fredriks-
son og hún er fín því að hún talar bara sænsku,
Frú Fredriksson fer en snýr
sér við í dyrunum og horfir
á mig og hermir eftir því
hvernig ég tygg. Ég held
ég pissi á mig. Svona ert
þú! Hún bendir á mig. Þú
getur ekki einu sinni borð-
að hvítkál. Hvers konar
fólk eruð þið?
04 Smásaga Bengt 17.10.2002 10:57 Page 6