Gerðir kirkjuþings - 01.01.2011, Qupperneq 28

28

og djúpa samhengis sem þjóðkirkjan er og tákn þess stóra og hlýja faðms sem er Guð.
Ekkert afl er eins ummyndandi og læknandi og samfélags-skapandi og kirkjan þegar
umhyggjan og fyrirgefningin ræður þar för. Elska og náð þess Guðs sem engum
gleymir þótt mennirnir gleymi og bregðist. Þess vegna er það líka svo sárt þegar við
bregðumst og gleymum, þegar eins og það er oft orðað, „kirkjan bregst.“
Boðskapur kristinnar trúar, fagnaðarerindið er ekki ráðleggingar og leiðbeiningar
heldur frétt um atburð sem veldur þáttaskilum: Krossinn og upprisan. Fréttin er ætíð
ný, góða fréttin, fagnaðarerindið, að Guð yfirgefur okkur ekki, náð hans er ný á
hverjum morgni, svo mikil er trúfesti hans. Hann yfirgefur okkur jafnvel ekki þegar
við neglum hann á kross og leggjum hann í gröf. Jafnvel ekki þegar allar staðreyndir
benda til þess að hann sé dauður og grafinn, horfinn úr heiminum, þá rís hann upp. Og
það er svo yfirþyrmandi frétt að við henni er aðeins svar trúarinnar, vonarinnar og
kærleikans, með ugg og ótta, en líka ólýsanlegri gleði.
Og hvernig komum við þeirri frétt á framfæri, sem kirkja? Og hverjar eru þær venjur
sem við höfum þróað með okkur til að viðhalda vitund okkar fyrir því? Þær birtast
einkum í því að heyra, að hlusta og að hlýða. Hvar er unnt að sjá kirkjuna sem við
þekkjum sem tákn og návist þess Guðs sem engum gleymir? Í samfélagi sem hlýðir
og iðkar orðið í trú, von og kærleika. Presturinn sem þjónar fólki sínu af trúfesti og
umhyggju í bæn og boðun er mikilvæg birtingarmynd þess. Fólkið sem á vettvangi
safnaðarins heldur utan um helgidóminn og helgiþjónustuna og með tryggð sinni við
helgar venjur og helgan sið. Mæður og feður, ömmur og afar sem kenna hinum ungu
að elska Guð og biðja. Guði sé lof fyrir allt það góða fólk og trúföstu þjóna!

Það hefur verið uppörvandi að fylgjast með því á þessu hausti hve barna og æskulýðs-
starf kirkjunnar hefur verið með miklum blóma svo víða um land. Þetta sá ég á
Kirkjuþingi ungafólksins hér í gær og á Landsmóti æskulýðsfélaganna á Selfossi um
daginn. Þarna er mikil gróska. Ótal margir koma þar að, prestar, djáknar, fræðarar,
sjálfboðaliðar, með svo frábærum hætti. Og hvaðanæva berast góðar fréttir af áhuga
og stuðningi foreldra við barna og æskulýðsstarfið og fermingarstörfin. Hér er kirkjan
í sókn! Þetta er mikið gleði-og þakkarefni. Ég hvet sóknarnefndir og presta landsins
að gæta þess að hlynna vel að þessum vaxtarsprotum sem barna og æskulýðsstarfið er.
Það var aldrei mikilvægara en einmitt nú!
Ég leyfi mér að nefna hér tvær konur og þakka fyrir óþrjótandi elju og áhuga og inn-
blástur þegar kemur að fræðsluefni og miðlun, það eru þær Elín Elísabet Jóhannsdóttir
og Edda Möller, sem fagnar einmitt 25 ára starfsafmæli í þágu útgáfustarfs þjóð-
kirkjunnar um þessar mundir. Við eigum öll mikla þakkarskuld að gjalda henni, og
því góða fólki sem hún virkjar með sér til góðra verka.

Kærleiksþjónusta kirkjunnar í söfnuðunum og hjálparstarf heima og heiman verður æ
ríkari þáttur í þjónustu kirkjunnar. Því góða fólki sem að því kemur vil ég þakka.
Þjónustan við þau sem minna mega sín, og talsmannshlutverk í þágu þeirra sem rödd
þeirra heyrist vart á vettvangi dagsins. Efnahagskreppa bitnar fyrst og sárast á þeim
fátæku. Þegar matvælaverð fer upp úr öllu valdi þá þrengir verulega að barna-
fjölskyldum hér heima og fátækum þjóðum heimsins. Fyrir liggur að um 40 af
hundraði heimila á Íslandi er í verulegum greiðsluvanda. Starf Hjálparstarfs
kirkjunnar að innanlandsaðstoð hefur vakið heimsathygli, sem sjá má af verðlaunum
Evrópusamtakanna, Eurodiakonia, því til handa, en verðlaunin voru afhent í aðal-
stöðvunum í Brussel á dögunum. Þær Ragnheiður Sverrisdóttir, djákni, og Vilborg
Oddsdóttir, félagsráðgjafi, veittu verðlaununum viðtöku. Verðlaunin eru veitt fyrir vel
skipulagt og árangursríkt hjálparstarf, gott skipulag og samstarf við sjálfboðaliða og