Félagsbréf - 01.07.1962, Qupperneq 43

F É L A G S B R É F
39
lagi. Á fótum hafði hún reimaða strigaskó. Hún stóð gleitt frammi fyrir
honum, tvinnaði fingurna á bakhlutanum, kímdi milli þess hún japlaði
lítils háttar á jórturgúmí; hrafnsvart hárið stuttklippt eins og á pilti, tveir
lokkar skriðu fram á breitt og hátt ennið sinn hvorum megin.
,,Hæ,“ sagði hún glottaralega og japlaði; skelnusglampinn í stálgráum
augunum jókst til muna.
Hann hóf upp höndina, ánalega utan við sig, varð gleraugnanna var,
hætti við’ að rétta henni höndina, sló lienni aðeins örlítið frá sér, sagði
ankannalega:
„Hæ.“
Hún skellihló.
„Þú ert bezti brandari,“ sagð’i hún.
Hann glápti enn á lrana ringlaður á svip, eins og hann hefði skyndilega
misst alla skynjun.
„Þú — þú hlýtur að' vera Hildur,“ stamaði liann loks.
„Víst heiti ég Hildur,“ sagði hún og yppti öxlum. „En ég vil ekki ég sé
kölluð það. Það er svo gamaldags. Ég er kölluð Hilda.“
„Hildur er miklu fallegra,“ sagði hann eins og við sjálían sig; hafði
enn ekki jafnað sig.
„Æ, þú ert púki. En nú veit ég aí hverju þú lætur svona. Þú hefur þekkt
mömmu, er það ekki?“
„Ég þekkti mömmu þína — einu sinni.“
„Og þér finnst við vera líkar.“
„Þið eruð fæddar líkar, en annars cruð þið skelfilega ólíkar,“ svaraði
hann.
„Heyrðu, þekklirðu mönnnu vel? Varstu kannski mcð henni, ha?“
„Áei, heyrðu nú góða,“ sagði hanri og sótti í sig veðrið, „þú heldur þó
ckki ég láti rekja úr mér garnirnar svona á stundinm.“
,.Ég spurði bara. Sama er mér. Heyrðu, var mamma virkilcga sæt?“
„Sæt er naumást orðið,“ svaraði hann. „En má ekki bjóða jungfrúnni
sæti, fyrst hún liætti sér yfir lækinn?“
„Hélztu ég væri hrædd eða hvað?“
„Maður veit aldrei, hvað' fyrir kann að koma.“
Hún tyllti sér á þúfu, en hann lagðist á mjöðnrina, þar sem liandklæðið
var hnýtt.
„Ertu ekki með nein föt?“ spurði hún.
„Nei, finnst þér það eitthvað verra?“