Stjórnartíðindi fyrir Ísland: B-deild - 01.12.1877, Qupperneq 147

141
1877
liokkrum árum síðar var stjúpfaðirinn vogna veikinda fluttur á framfœrslusveit sína, Ilraun-
gcrðishrcpp. Samkvæmt ósk þessa hrepps úrskurðaði þar eptir sýslumaðurinn í Árnes-
sýslu 14. nóvbr. 1873, að ef ínóðir Bergs, konaMagnúsar Erlendssonar, væri lifandi, væri
Bergi skylt að styrkja bæði þau Magnús og konu liaus, að því leyti þau þörfnuðust og
eigur bcggja væru þrotnar. Hreppsnefndin í Hraungerðishreppi skoraði samkvæint þessu
á Berg Bergsson að taka hlutdeild í framfœrslu Magnúsar, og gjörðu þá hreppsnefndin og
umboðsmaður Borgs þann sarnning, aö Iiatni skyldi greiða Hraungerðishreppi 40 krónur
árlega, á meðan Magnús lifði; en nú varð Magnús vilstola og stöðugur varðveizlumaður,
þangað til ltann dó, og þegar Hraungerðishreppur þar eptir krafðist endurgjalds á öllu því,
er hann hafði lagt með Magnúsi, áfrýjaði Bergur úrskurði sýslumanns til amtsins, og
lögðuð þjer þá úrskurð þann á málið, sem tilgreindur hefir verið.
Eptir að jcg síðan hcfir meðtekið álit yðar, herra amtmaður, um áfrýjunarbrjef
Hraungerðishrepps, skal yður tjáð það, er nú segir, til þóknanlegrar leiðbeiningar og birt-
ingar fyrir hlutaðeiganda.
Fátœkrareglugjörðin frá 8. janúar 1834 hefir í 4. gr. sinni ekki beinlínis ákveðið
neitt um framfœrsluskyldu stjúpforeldra og stjúpbarna; en það virðist leiða af tjeðri grein
að stjúpbörn sjeu skyld að framfœra stjúpforeldra, eins lengi og þau eiga tilkall til
framfœrslu af þeim, en nú er stjúpfaöir skyldur að framfœra stjúpbarn sitt, moðan liann
lifir í hjónabandi við móður þcss, og virðist jiá ekki heldur geta vcrið vafi um, að stjúp-
barn eigi að standa straum af sljúpföður, svo lengi sem hjónabandi stjúpföðurins við
móður stjúpbarnsinser eigi slitið. Með því nú að Magnús Erlendsson var, þegar hann dó, ekki
skilinn að lögum við móður Bergs Bergssonar, gat þcssi stjúpsonur hans ekki skorazt und-
an að greiða Hraungerðishróppi hœfilegt meðlag með honum, eins og tekið er fram í
brjefi sýslumannsins frá 17. nóvbr. 1873, enda virðist Bergur sjálfur hafa viðurkcnnt
þetta mcð áminnztum samningi. Ilins vegar virðast samkvæmt fátœkrareglugjörðinni frá
8. jan. 1834 foreldrar eða börn ekki skyld til að endurborga hlutaðeigandi sveitarsjóði
allan þann styrk, sem lagður hefir verið mcð frændum þeirra, og hvað sem því líður er eng-
in heimild til að skylda Berg Bergsson ineð yfirvaldsúrskurði til að endurgjalda Hraun-
gcrðishrcppi það sern liann fer frain á, enda hefði slíkur úrskurður ekki getað breytt áður
gjörðum samningi um, að Bergur endurgyldi nokkurn lduta af því, sem lagt hefði vcrið
af sveit með stjúpföður lians.
Ætli Hraungerðishreppur því að halda fram kröfu þcirri, er liann þykist eiga á
hcndur Bergi Bergssyni, verður að gjöra jiað meö lögsókn.
— Iirjcf landsliöfðillgja Ul anilmunnsins y(ir suður- og veslurunidœniinu uin V C g a-
gjörð á II o 11 a v u r ð u h c i ð i. — í þóknanlegu brjoíi 20. þ. mán. haíið þjor, herra
amtmaður, skýrt frá, að vegabót þeirri á Holtavörðuheiði, er byrjað var á í fyrra, hafi
verið haldið áfram í sumar samkvæmt brjefi mínu 22. marz þ. á., og liafi á þessu sumri
verið lagðar 5 álna breiðar upphleyptar grjótbrýr, að lcngd samtals 773 faðm-
ar, og ruddir ógreiðir vegarkaílar, samtals 1185 faðmar að lengd, og ekið nœgi-
lcgum sandi ofan í veginn; kostnaðurinn til þessa hafi orðið samtals 2351 kr.
74 a., eptir reikningum frá sýslumönnunum í Strandasýslu og í Mýra- og Borgarfjarðar-
sýslu, og sje þegar búið að ávísa af því úr jarðabókarsjóði 180 kr.; og sjc óskað eptir að
liinu verði nú ávísað. f»að sem enn vanti á, að vegabótinni á heiðinni geti heitið lokið,
svo að allur vegurinn neðan úr byggð í Strandasýslu og að Fornahvammi, cfsta bœ í
146
10. nóv.
147
22. nóv.