Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Síða 65

lausum, ég faðmaði hana að mér, hún þrýsti andlitinu að brjósti mér og
tárin streymdu úr augum hennar, ég kyssti andlit hennar, axlir, tárvotar
hendur, ó, mikið vorum við óhamingjusöm bæði tvö, og ég játaði henni
ást mína og með nístandi sársauka í hjarta fann ég hve allt það var
óþarft, smátt og sviksamlegt sem hafði komið í veg fyrir ást okkar. Ég
skildi, að þegar maður elskar, þá á maður í hugsunum sínum um þessa
ást að ganga út frá því sem er æðra og mikilvægara en hamingja eða
óhamingja, synd eða dyggð í venjulegum skilningi, eða þá að maður á
alls ekki að hugsa neitt.
Ég kyssti hana í síðasta sinn, þrýsti hönd hennar, og við skildum -
fyrir fullt og allt. Lestin var komin af stað. Ég fékk mér sæti í næsta
klefa, sem var auður, og sat þar grátandi að næstu stöð. Síðan fór ég fót-
gangandi heim til mín í Sofjíno...
Meðan Aljokhín sagði frá stytti upp og sólin lét sjá sig. Búrkín og
Ivan Ívanítsj gengu út á svalir, þaðan var frábært útsýni yfir garðinn og
lónið sem glampaði á í sólinni eins og spegil. Þeir dáðust að og þótti um
leið miður að þessi maður með sín góðlegu og greindarlegu augu sem
hafði sagt þeim allt af létta af mikilli einlægni, væri reyndar alltaf á
þönum um þetta mikla óðal eins og íkorni í hjóli, en fengist ekki við
fræði eða eitthvað annað sem gerði lífið ánægjulegra. Og þeir hugsuðu
um það hve sorgmætt andlit ungu konunnar hlyti að hafa verið þegar
hann kvaddi hana í járnbrautarklefanum og kyssti andlit hennar og axl-
ir. Báðir höfðu hitt hana í borginni og Búrkín var meira að segja kunn-
ugur henni og fannst hún falleg.
Árni Bergmann þýddi sögurnar.
° S
T í m a r i t
u m
bókmenntir
1 e i k 1 i s t
63