Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Síða 56

nú við, ég er að rugla hér eitthvað: við vorum einmitt ekki vinir
heldur áttum við alltaf í brösum. Okkur lenti saman sem hér segir:
Ég stóð fyrir utan búð, þar var hægt að fá sykur og ég stóð í bið-
röðinni og reyndi að hlusta ekki á það sem sagt var allt í kringum
mig. Ég var með dálitla tannpínu og ekki í sem bestu skapi. Það var
kalt úti, allir stóðu þarna í vattfrökkum og samt var þeim skítkalt.
Ég var líka í vattfrakka, mér var ekki sérlega kalt sjálfum, en mér
var kalt á höndum, vegna þess að öðru hvoru varð ég að taka þær
upp úr vösunum til að færa ferðatösku, sem ég geymdi milli fótanna
til að hún týndist ekki. Allt í einu lamdi einhver mig í bakið. Ég
var gripinn ólýsanlegri gremju og fór að hugsa um það með elding-
arhraða, hvernig ég gæti refsað þessum dólgi. Þá var ég aftur
sleginn á bakið. Ég fylltist tortryggni, en ákvað að líta ekki um öxl
og láta sem ég hefði ekki tekið eftir neinu. En til að vera við öllu
búinn tók ég upp ferðatöskuna. Nú liðu einar sjö mínútur og þá
fékk ég högg á bakið í þriðja sinn. Þá sneri ég mér við og sá fyrir
mér hávaxinn, roskinn mann í fremur slitnum en þó sæmilegum
vattfrakka.
— Hvað viljið þér mér? spurði ég hann strangri og meira að segja
allt að því járnkaldri röddu.
— Af hverju snýrðu þér ekki við þegar kallað er á þig? spurði
hann.
Ég fór að velta fyrir mér merkingu þessara orða en þá opnaði
hann munninn aftur og sagði:
— Hvað er að þér maður? Þekkirðu mig ekki? Ég er bróðir þinn.
Ég fór aftur að hugsa um orð hans, og enn opnaði hann munninn
og sagði:
— Heyrðu mig, bróðir. Mig vantar fjórar rúblur svo ég eigi fyrir
sykri, og það er svo ergilegt að þurfa að fara úr biðröðinni. Lánaðu
mér fimm, við gerum það svo upp seinna.
54