Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Síða 98

Sakerdon Mikhajlovitsj setti kastarholu yfir prímus og við
settumst og fórum að drekka vodka.
— Það er hollt að drekka vodka, sagi Sakerdon Mikhajlovitsj
meðan hann hellti í staupin. Metsjnikov hefur skrifað að vodka sé
hollara en kornmatur, og brauð sé ekki annað en hálmur sem rotnar
í maganum á okkur.
— Þína skál! sagði ég og klingdi mínu staupi við hans.
Við supum á og nörtuðum í kalt kjöt.
— Nammigott, sagði Sakerdon Mikhajlovitsj. En um leið heyrðist
snöggur smellur í herberginu.
— Hvað er þetta? spurði ég.
Við sátum þegjandi og lögðum við hlustir. Allt í einu heyrðist
annar smellur. Sakerdon Mikhajlovitsj stökk upp af stólnum, hljóp
að glugganum og reif niður gardínuna.
— Hvað ertu að gera maður? æpti ég.
En Sakerdon Mikhajlovitsj svaraði mér ekki, stökk að
skaftpottinum, greip um hann með gardínunni og setti hann á
gólfið.
— Andskotinn sjálfur! sagði Sakerdon Mikhajlovitsj. Eg gleymdi
að hella vatni í kastarholuna, hún er emaléruð og nú hefur
emaléringin flagnað af.
— Eg skil, sagði ég og kinkaði kolli.
Við settumst aftur við borðið.
— Skítt með það, sagði Sakerdon Mikhajlovitsj, við étum bjúgun
hrá.
— Eg er svakalega svangur, sagði ég.
— Ettu þá, sagði Sakerdon Mikhajlovitsj og ýtti að mér
smábjúgunum.
— Eg át síðast í gær þegar við sátum saman í kjallaranum og
síðan hefi ég ekki étið neitt, sagði ég.
96