Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Síða 99

— Já, jájá, sagði Sakerdon Mikhajlovitsj.
— Ég var alltaf að skrifa, sagði ég.
— Ja, mikill andskoti! æpti Sakerdon Mikhajlovitsj tilgerðarlega.
Það er gaman að sjá framan í snilling!
— Þó nú væri! sagði ég.
— Þú ert náttúrulega búinn með heilmikið? spurði Sakerdon
Mikhajlovitsj.
— Já, sagði ég. Ég er búinn með glás af pappír.
— Skál fyrir snillingi vorra tíma, sagði Sakerdon Mikhajlovitsj og
lyfti staupi sínu.
Við drukkum, Sakerdon Mikhajlovitsj át soðna kjötið en ég
smábjúgun. Þegar ég hafði étið fjögur kveikti ég mér í pípu og
sagði:
— Veistu, ég kom hingað til þín til að losa mig við manneskju
sem var að elta mig.
— Hver var að elta þig? spurði Sakerdon Mikhajlovitsj.
— Það var svona dama, sagði ég. En af þvf Sakerdon Mikhajlovitsj
spurði mig einskis og gerði ekki annað en hella vodka í staupin
þegjandi þá hélt ég áfram:
— Ég hitti hana í bakaríi og varð ástfanginn eins og skot.
— Er hún lagleg? spurði Sakerdon Mikhajlovitsj.
— Já, sagði ég. Alveg eftir mínum smekk.
Við drukkum og ég hélt áfram.
— Hún var til í að koma með mér heim að drekka vodka. Við
komum við í búð, en ég varð að stelast burt þaðan svo lítið bar á.
— Vantaði þig aura? spurði Sakerdon Mikhajlovitsj.
— Nei, ég var með rétt nóg, sagði ég. En ég mundi allt í einu eftir
því að ég gæti ekki hleypt henni inn til mín.
— Af hverju, varstu með aðra dömu heima hjá þér? spurði
Sakerdon Mikhajlovitsj.
97