Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Blaðsíða 110

kylfunni. Nú lá hún á bakinu á lakinu. Fætur hennar voru krepptir
í hnjánum en hnefarnir námu við axlir. Gamla konan lá á bakinu
eins og köttur sem gerir sig líklegan til að verjast erni sem ræðst á
hann. Burt með þetta hræ og það fljótt!
Ég vafði gömlu konuna inn í lakið þykka og tók hana upp. Hún
var léttari en ég bjóst við. Ég lét hana ofan í ferðatöskuna og reyndi
að loka henni. Ég bjóst við allskonar vandræðum en lokið gekk
fremur auðveldlega niður. Ég smellti aftur töskulæsingunum og
rétti úr mér.
Frammi fyrir mér stendur ferðataska, lítur alveg sómasamlega út,
rétt eins og í henni sé ekki annuð eu bækur og nærföt. Ég tók í
handfangið og reyndi að lyfta henni. Auðvitað var hún þung, satt er
það, en ekkert afskaplega og ég gat hæglega borið hana út í spor-
vagn.
Ég leit á úrið mitt: tuttugu mínútur yfir fimm. Það er ágætt. Ég
settist í hægindastólinn til að hvíla mig smástund og reykja eina
pípu.
Þessi bjúgu sem ég át í dag hafa ekki verið alveg fersk, því mér er
alltaf að versna í maganum. Kannski er það vegna þess að ég át þau
hrá? Eða kannski stafaði verkurinn barasta frá æstum taugum?
Ég sit og reyki. Og mínúturnar hlaupa hjá.
Vorsólin skín inn um gluggann og ég píri augun mót geislum
hennar. Nú felur hún sig bak við skorstein á húsinu á móti og
skugginn af skorsteininum hleypur eftir þakinu, flýgur yfír götuna
og leggst á andlit mitt. Ég rifja það upp hvernig ég sat um þetta
leyti í gær við að skrifa sögu. Þarna er hún: rúðustrikaður pappír og
á blaðinu nokkur orð með smárri rithönd: „Kraftaverkamaðurinn
var lágur vexti."
Ég leit út um gluggann. Eftir götunni gekk öryrki á gervifæti og
lét heyrast hátt í fætinum og stafnum sínum. Tveir verkamenn og
108