Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.2000, Síða 119

Pétursborg. Mánudaginn 16. okt. 1933■
Gáfan vex og tortínúr og skapar.
Velmegun á hnignun vísar!
Kæra Klavdija Vasíljevna!
Þér eruð undraverð og sönn manneskja!
Þótt mér finnist það skelfing dapurlegt að sjá yður ekki þá er ég
nú hættur að freista yðar og TJúZ til að koma hingað í mína borg.
Mikið er gott til þess að vita að enn skuli vera til manneskja sem
ólgar af löngun og þrá! Eg veit ekki hvað ég á að kalla þann kraft í
yður sem gleður mig svo mjög. Venjulega kalla ég hann hreinleika.
Ég var að hugsa um það hve dásamlegt allt er í upphafi! Mikið er
fyrsti veruleikinn dásamlegur. Sólin er dásamleg, gras og steinn,
vatn og fugl og bjalla og fluga og manneskjan líka. Og alveg jafn
dásamleg eru staup og hnífur og lykill og kambur. En ef ég er nú
orðinn blindur og heyrnarlaus og hefi týnt öllum mínum tilfinning-
um, hvernig get ég þá þekkt allar þessar dásemdirr1 Allt er horfið og
ekkert er til í mér. En svo fæ ég aftur snertiskyn og um leið birtist
næstum því allur heimurinn upp á nýtt. Ég fæ heyrn og heimurinn
verður mun betri. Ég endurheimti hverja tilfinninguna af annarri
og heimurinn verður enn stærri og betri. Heimurinn fór að vera til
um leið og ég hleypti honum inn í mig. Hann er enn allur í ólestri
en hvað gerir það til, hann er samt til!
117