Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.11.2015, Blaðsíða 42

Hlátur
42 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8.11. 2015
„Ég held að fólk hafi ekki hugsað þetta nógu
vel þegar það segist vera með þroskaðan húm-
or. Því að þegar við erum orðin fullorðin, virk-
ar sá húmor ennþá að miklu leyti sem við
höfðum þegar við vorum krakkar. Fólk þorir
ekki alltaf að viðurkenna það; að piss og kúkur
sé fyndið en þessi taug er römm í okkur og
prump er alla ævi fyndið,“ segir Karl Sigurðs-
son, jafnan kenndur við Baggalút.
„Það sama gildir um að ríma. Öllum finnst
fyndið ef maður kemur með rímorð á það sem
viðkomandi segir, sérstaklega ef það er langt
frá upprunalega orðinu og almennilegir út-
úrsnúningar hitta alltaf í mark eins og þessi:
„Geturðu rétt mér glas?“ „Hvað segirðu, viltu
glas?“ „Glas væri vel þegið já.“ „Hvað segirðu,
á það að vera vel þvegið?““
Kalli bendir á að ýmislegt fleira sem bygg-
ist á þessum grunngildum fyndni í æsku sé
fyndið, eins og það bara að detta. „Þegar við Bragi Valdimar voru ungir menn að ganga heim af
djamminu rann Bragi til á minnsta svellbletti sem hægt var að finna í bænum og beint á rassinn. Ég
hló mjög lengi og eftir smástund fór hann að hlæja líka. Grín er nefnilega oft drama plús smá tími.“
Kalli segist hláturmildur; það sé alltaf tilefni til að hlæja. Oft sé gaman að hrekkja svolítið.
„Það voru svolítil partílæti í portinu hjá okkur um daginn, svo sem alveg saklaust en í portinu
voru nokkrar stelpur að reykja og kjafta með hlátrasköllum. Ég sting hausnum út um gluggann,
geri mig afar grimman á svipinn og dýpka röddina og kalla: „Smámenni! Portkonur!“ Smá prakk-
arastælar eru skemmtilegir.“
Smámenni! Portkonur!
Öllum finnst fynd-
ið ef maður kemur
með rímorð á það
sem viðkomandi
segir.“
„Mér finnst fátt fyndnara en að sjá
fólk detta og horfi mikið á Youtube-
mynd af dettandi fólki. Þetta verða
að vera svolítið ekta aðstæður til að
ég skellihlæi – mér finnst margt
tilbúið grín mjög fyndið en það er
þetta óvænta sem gerir það að verk-
um að ég hlæ upphátt,“ segir Gunnar
Hansson leikari.
„Óvænt prump við ýmsar aðstæður
er oftast mjög fyndið. Ónefndur fé-
lagi minn í Borgarleikhúsinu prump-
aði mjög hátt á alvarlegri æfingu og
ég hló í svona klukkutíma. Slík hlát-
ursköst snúast ekki aðeins um
prumpið sjálft heldur líka hvernig all-
ir bregðast við; þar sem fólk reynir
að láta eins og þetta hafi ekkert gerst. Það er ekkert fyndnara.“
Þegar Gunnar var skiptinemi í Bandaríkjunum og var að fara í sinn fyrsta sögutíma ákvað
hann að setjast aftast og láta lítið fyrir sér fara þar sem hann þekkti engan og var feiminn.
„Kennarinn var að ræða námsefnið framundan og ég var eitthvað þreyttur, hallaði mér fram á
borðið og áður en ég veit af er ég greinilega farinn að dotta því allt í einu heyri ég hátt og snjallt
prump, opna augun og það er algjör þögn í kringum mig. Ég fatta að þetta var ég og bekkurinn
horfir þarna allur alvarlegur á íslenska prumpandi skiptinemann. Á endanum sprungu sem betur
fer einhverjir nemendur úr hlátri og það bjargaði mér.“
Það óvænta langfyndnast
Morgunblaðið/Eva Björk
„Ég fatta að þetta var ég og
bekkurinn horfir þarna allur
alvarlegur á íslenska prump-
andi skiptinemann.“
„Ég á rosalega auðvelt með að
hlæja að óförum annarra. Til dæm-
is þegar vinir mínir eiga í hlut en
það sem mér finnst fyndnast af öllu
eru ófarir barna,“ segir Atli Fann-
ar Bjarkason ritstjóri Nútímans.
„Þetta á sérstaklega við um það
þegar börn taka upp á því að gera
eitthvað sem þau eiga ekki að vera
að gera og foreldrarnir reyna að
skamma þau fyrir, þá þarf ég hrein-
lega að yfirgefa rýmið. Í Bónus þarf
ég að skipta um kassa eða fara á
næsta gang ef það er barn að taka
frekjukast. Sama á við um ef ég sé
barn með leiðindi eða vesen út í
annað barn og hitt barnið fer að
gráta. Þetta er auðvitað löstur en ég tek fram að ég get alveg sett mig í spor annarra, ég er ekki
siðblindur, mér finnst bara svo hrikalega fyndið þegar aðrir en ég eru að lenda í einhverju veseni.
Og Youtube-myndbönd, af fólki að detta, þau get ég horft endalaust á.“
Atli Fannar segir að þetta kosti hann mikil vandræði því í fjölskyldu hans sé fjöldinn allur af
börnum. Líf hans sé því eitt stöðugt hláturskast. „Grátandi barn hlægir mig ef það er augljóst að
það á ekki innistæðu fyrir því að gráta – sem börn gera alveg stöðugt. Kannski er það af því. En
hins vegar get ég líka sagt að börn hafa alltaf dýrkað mig, sérstaklega ungabörn. Ef ég fer út í
búð og þar er barn í kerru fer það að hlæja þegar það sér mig. Ég er með þá kenningu að þar sem
ég er með svo barnslegt andlit haldi börnin að þarna fari barn sem fái að klæða sig sjálft, kaupa
sjálft í matinn og svona – og það fyllir þau von; „Já, ókei, svona verð ég einhvern tímann.“
Ófarir barna fyndnastar
„Í Bónus þarf ég að skipta
um kassa eða fara á næsta
gang ef það er barn að
taka frekjukast.“
Morgunblaðið/Eva Björk
„Mér finnast óviðeigandi hlutir mjög fyndnir.
Ég segi kannski eitthvað sem fólk kannski í
mesta lagi hugsar eða hugsar bara alls ekki. Ég
reyni þó að stilla þetta aðeins af. Þetta er fín
lína að dansa á þannig að ég reyni yfirleitt að
láta hluti flakka í hóp þar sem fólk hefur gaman
af því en verður ekki bara miður sín,“ segir lög-
fræðingurinn Svanhildur Hólm Valsdóttir.
„Ætli nýlegasta dæmið um slíkt sé ekki þeg-
ar við stoppuðum í vikunni á N1 á leið til
Reykjavíkur. Hrafnhildur dóttir mín fór að
suða um dót, við litlar undirtektir. Af-
greiðslukonan ætlaði að hugga hana og sagði
henni að það styttist nú í jólin, þá fengi hún
fullt af pökkum. Ég, móðirin, greip þá inn í og
sagði; „Nei, við erum vottar svo hún fær ekki
neitt.“ Við tók dálítið vandræðaleg þögn og ég
leiðrétti þetta auðvitað með hinu klassíska
„Nei, djók!“ og svo hlógum við eins og vitleys-
ingar.“
Svanhildur segist gleymin og því geti hún
hlegið oft að sömu bröndurunum. „Stundum
get ég séð hlutina frá skrýtnum sjónarhornum.
Oft sé ég til dæmis fegurðina í leiðinlegum
texta eða fundi sem er svo leiðinlegur að hann
fær börn til að gráta og blóm til að visna en svo
óbærileg leiðindi geta um leið verið hrikalega
fyndin.“
Ýmsir „asnalegir“ hlutir í tilverunni kæta
líka Svanhildi. „Ég er fáránlega mikið jólabarn
en í fyrra var ég komin með algjöra myglu fyrir
jólalögum og við Hrafnhildur leystum það
vandamál með því að syngja öll jólalög með því
að setja inn orðið „prump“ í staðinn fyrir jól.“
Jólalög eins og „Skyldi það vera prumpuhjól“,
„Prumpusnjór, prumpusnjór“, og „Bráðum
kemur blessað prumpið“ hefur því hljómað þar
á aðventunni.
„Ég er mjög utan við mig og gleymin og get
þess vegna hlegið oft að sömu bröndurunum.
Ég get gleymt hlutum á nanósekúndum en svo
koma þeir aftur, þannig að mér finnst ekki ólík-
legt að ég fengi jákvætt út úr ADHD-
greiningu. Og svo get ég verið algjör klaufi – ég
hef gengið á glerhurðir nokkrum sinnum – til
dæmis á glerhurð í Kringlunni fyrir framan
helling af fólki.
Um daginn vorum við að fara að keyra norð-
ur. Hrafnhildur, sú yngri, hafði gist hjá ömmu
sinni svo Brynhildur var bara með okkur í bíln-
um en við vorum á leiðinni að sækja Hrafnhildi.
Ég lít aftur í bílinn á Miklubraut og fæ sjokk;
„Hvar er Hrafnhildur?!“ og fannst ég hafa
gleymt henni heima. Logi hélt að ég væri að
grínast.“
En slíkt hefur þó í alvörunni gerst. „Ég
gleymdi einu sinni syni mínum á vídeóleigu.
Var í símanum og fór bara út í bíl án hans,
keyrði af stað án og var komin svolítið í burtu
þegar ég lít aftur í bílinn og sé að þar er bara
tölvuspilið hans pípandi! Ég hringdi á vídeó-
leiguna og spurði hvort lítill sex ára drengur
væri nokkuð þar. Jú, jú, þeir sögðu að hann
væri þar sallarólegur og biði bara á tröpp-
unum. Ef ég gæti ekki hlegið að því hvað ég get
verið mikill bjáni væri ég eitt titrandi kvíða-
búnt, heima í fósturstellingunni. Ég þarf á því
að halda að geta hlegið.“
Gleymdi barninu á vídeóleigu
„Ef ég gæti ekki hlegið að því hvað ég get
verið mikill bjáni væri ég eitt titrandi
kvíðabúnt, heima í fósturstellingunni.“
Morgunblaðið/Eva Björk
„Mér finnst rosalega fyndið þegar
einhver getur gert eitthvað furðulegt
með líkama sínum eins og að taka sig
úr liði. Síðan er annað sem kemur
mér alltaf í mjög gott stuð: Gælu-
dýrahópar á Facebook,“ segir Lára
Björg Björnsdóttir, pistlahöfundur
og meðeigandi í Suðvestur.
„Og þó ég viti að við eigum að vera
rosa vönduð og lifa í mómentinu og
hanga ekki á miðlunum alla daga,
#lítumupp og allt það, þá er fátt
hressara en að skrolla niður face-
booksíður hjá lokuðum gælu-
dýrahópum þar sem fólk ræðir kvilla
sem hrjá dýrin þess og hvað sé til
ráða. Hér á ég að sjálfsögðu við mein-
lausa kvilla eins og excem eða jafnvel
óæskilega hegðun eða þannig. Og
kommentin! Maður minn. Ef myndir
fylgja með er deginum bjargað. Ég á samt engin gæludýr og hef aldrei átt. Samt elska ég þetta.“
Láru finnst mjög margt í hinu daglega lífi fyndið og oftast eru það hlutir sem í fyrstu eru alls
ekkert fyndnir sem verða fyndnir eftir á.
„Er þetta ekki þannig hjá flestum? Ég lendi oft í því að vera að segja reiðilega frá einhverju
súru atviki sem ég lendi í úti í hinum vonda heimi og fólk, sem á að heita vinir eða vandamenn,
hlær frekar að mér í stað þess að gráta með mér. Svo á endanum er þetta allt rosa fyndið. Sem er
í sjálfu sér gott. Því hlátur er betri en grátur. Reyndar er þetta tvennt náskylt ef við pælum í því.
Getum við talað meira um grát? Ég græt oft á dag. Fyndið? Hélt það.“
Gæludýr með óæskilega hegðun
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Mér finnst rosalega fyndið þegar
einhver getur gert eitthvað
furðulegt með líkama sínum
eins og að taka sig úr liði.“