Morgunblaðið - 26.11.2015, Síða 84

BÆKUR
Eftir að foreldrar Matthíasar skildu
í kjölfar þess að yngsta barn þeirra
lést var Matthíasi og Ómari bróður
hans komið fyrir hjá ömmu sinni og
afa. Móðir þeirra flutti í litla kjall-
araíbúð.
Mamma hafði prófað að taka okk-
ur til sín á Kleppsveginn, í þá litlu og
þröngu kjallaraholu sem hún var
byrjuð að leigja með einhverjum
Ameríkumanni sem hún var að slá
sér upp með. Sá átti að hafa verið
ágætur félagi pabba, svo mjög
reyndar að pabbi hafði boðið honum
heim til mömmu í mat einhvern dag-
inn – og svo stakk félaginn bara si-
sona undan honum eins og það er
víst kallað.
Sá útlenski er svo strangur að við
bræðurnir megum ekki einu sinni
prófa hjól sem við finnum í næsta
húsi án þess að allt verði vitlaust.
Hann rífur okkur upp á hnakka-
drambinu og hendir okkur undir
kalda sturtu áður en hann treður
heilu sápustykki upp í okkur báða.
Við erum í straffi í mánuð.
Það má ekki minna vera.
Stuttu seinna er mér sagt að
pabbi hafi frétt af þessu, drukkið sig
ótæpilega fullan og komið alveg
trítilóður inn á heimilið og slegið
Kanann í gólfið. Sá hafi nú fengið að
finna fyrir íslenska hnefanum. En
svo hafi ameríski hrammurinn svar-
að þessari óvæntu árás af öllu afli og
rotað pabba á sekúndu. Og hann hafi
verið að reyna að staulast á fætur,
sauðmeinlaus maðurinn, þegar lögg-
an kom á stökki niður í kjallarann til
okkar og keyrði pabba í gólfið áður
en hún steig heldur hranalega ofan á
magann á honum svo ælan flóði út úr
kjaftinum á mínum manni svo mín-
útum skipti.
Við bræðurnir vorum þögulir
næstu daga. Við söknuðum ömmu.
Það var eins og mamma væri ekki
lengur hjá okkur þótt hún byggi um
stund í sömu litlu íbúðinni og við. Við
skildum hana ekki lengur. Hún tal-
aði bara ensku út í eitt – og gat held-
ur ekki slitið sig úr örmum þessa
þrekna og stríðhærða manns sem
hafði verið hermaður vestur í heima-
landinu sínu áður en hann var send-
ur alla leið til Íslands til að lengja
flugbrautirnar á Miðnesheiði af því
stríðin öll í heiminum voru við það að
kólna.
Okkur stendur eiginlega ógn af
þessum karli. Okkur finnst við vera
fyrir. Og það sem öllu verra er; okk-
ur finnst mamma vera í vitlausu liði.
Hún er meira að segja hætt að
spila fyrir okkur á gítar.
Það er af þessum sökum sem við
kippum okkur ekki mikið upp við
það þótt einn daginn komi löggan
aftur inn í íbúðina og fari með okkur
bræðurna báða út í bíl. En þetta er
samt skrýtin stund og svolítið snúin.
Það er eins og mamma komi sér hjá
því að kveðja okkur; hún stendur í
skugganum af þessum stóra manni
sem okkur finnst hún hafa valið fram
yfir okkur. Það síðasta sem við mun-
um áður en við höldum upp allar
kjallaratröppurnar með þessum
tveimur góðlegu löggum er sviplaust
andlit hennar sem hverfur inn í
breiðan faðminn á nýjum verndara
sínum.
Þegar æskuárunum lauk flutti
Matthías til Bandaríkjanna þar sem
móðir hans bjó ásamt eiginmanni
sínum, Carl. Hann dvaldi þó ekki
lengi hjá þeim, óþreyjan og æv-
intýralöngunin var of mikil. Á tíma-
bili vann Matthías á skíðahóteli.
Svo gerist það að bossinn minn
segir að það vanti næturvörð í skíða-
hótelinu The Lodge at Vail sem er í
eigu Broadmoore-keðjunnar í efri
hlíðum Klettafjalla og hvort the
iceman vilji ekki bara slá til. Hann
þarf ekki að segja mér það tvisvar.
Mér finnst ég vera á toppi tilver-
unnar í ríflega tíu þúsund feta hæð
yfir söltum sjónum, enda sef ég að
mestu leyti á nóttunni af því það er
eiginlega ekkert að gera í nætur-
þjónustunni nema ef vera kynni að
fást um sífellt og margendurtekið
ónæðið úr einni þeirra 100 hótel-
svítna sem þessi ríkmannlega búni
skíðaskáli státar af.
Hún á víst að heita öldruð söng-
og leikkona sem þar heldur sig stór-
an hluta úr ári og gott ef nafnið
hennar hljómar ekki kunnuglega í
eyrum mér; Marlene Dietrich er
klárlega ekkert þorpsbúanafn og
hæfir auðvitað bara sögufrægum
prímadonnum sem geta litið jafn
stórt á sig og við hin þurfum að
bugta okkur djúpt fyrir þeim.
Hún kvað hafa sungið um Lili
Marleen út í það óendanlega og hrif-
ið alla heimsins hermenn upp úr
skónum í seinna stríði, en nú er hún
varla svipur hjá sjón, blessunin,
komin fast að sjötugu og getur ekki
sofið á nóttinni út af einhverjum inn-
antökum; hvort ég geti ekki blandað
sér eitthvert almennilega róandi te
svo hún geti látið sér líða í brjóst,
spyr hún mig jafnan hálfómöguleg í
risastóru rúmi sínu, ekki fjarri því
að vera svolítið sveskjuleg í framan,
en vel að merkja, ég sé hana aldrei
öðruvísi en ómálaða og ótilhafða svo
allri sanngirni sé til haga haldið.
Helstur starfi minn þarna upp frá
er sumsé sá að svæfa Marlene Diet-
rich, en þess utan get ég sofið í friði
alla nóttina og skíðað út um allt
þetta himnaríki á daginn og safnað
þar nægilega mikilli brúnku á trýni
mitt og múla svo allar yngri kon-
urnar á staðnum hafi að minnsta
kosti einhvern snefil af áhuga á mér.
Og það er nóg af fallegum konum
þarna allt um kring þótt því fari
raunar fjarri að þær séu allar á hæl-
unum á Mister Matt Bergsson.
Helstur vina minna uppi í brekk-
unum er Mitch Froliker sem fær að
vera þarna í flottustu skíðabrekkum
Bandaríkjanna eins og honum sýnist
af því að pabbi hans er svo efnaður,
enda útgefandi Santa Barbara Tim-
es suður í Kaliforníu, margfrægur
milljóneri og innsti koppur í búri
fræga fólksins í öllu því heljarinnar
plássi.
Það fer auðvitað svo að Mitch tek-
ur mig með sér til gullna fylkisins
þegar hallar fram á vorið 1969 og við
fáum að gista hjá frænda hans sem
er agent fyrir allar helstu rokk-
stjörnur á þessum tíma eins og Jimi
Hendrix og Janis Joplin sem eiga nú
raunar ekki langt eftir ólifað, dáin
bæði úr fíkn sinni í september og
október að ári. En þarna er líka ólík-
indatólið Alice Cooper fastagestur,
sá fagurlega skreytti myrkrasöngv-
ari og ekki ónýtt fyrir saltan sjóara
ofan af Íslandi að drekka með hon-
um eins og einn og einn öllara áður
en kallað er til veislu úti í risastórum
garði sem umlykur þessa höll í hlíð-
um Beverly Hills.
Annars erum við Mitch að keyra
þetta um endilanga vesturströndina
eins og okkur lystir í silfraða blæju-
bílnum hans af betri sortinni af Ford
Mustang Fastback 68, nánast nýjum
úr kassanum og það má geta sér
þess til hvað tekið er hressilega und-
ir í laginu þeirra Mamas og Papas
um Kaliforníudrauminn í bílnum
þegar við svífum yfir hæðina í átt að
San Francisco um skemmtilega
hlykkjóttan Highway nr. 1.
Frá munaðarleysi til Víetnams
Í Munaðarleysingjanum
segir Sigmundur Ernir
Rúnarsson sögu Matt-
híasar Bergssonar, allt
frá dvöl á munaðarleys-
ingjaheimili í Reykjavík
á sjötta áratugnum til
hörkulegrar herþjálfun-
ar fyrir stríðið í Víet-
nam og daglegs lífs í
glæpahverfi í miðríkjum
Bandaríkjanna.
Á krabbaveiðum Matthías Bergsson hefur fengist við margt á lífsleiðinni sem greint er frá í Munaðarleysingjanum.
Með skrásetjaranum Sigmundur Ernir Rúnarsson ásamt Matthíasi.
Á toppi tilverunnar „Mister Matt Bergsson“ spilar á gítarinn.