Morgunblaðið - 07.10.2016, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2016
✝ Gróa fæddist íÁlftártungu á
Mýrum 4. júní 1917.
Hún lést á dval-
arheimilinu Brák-
arhlíð í Borgarnesi
25. september 2016.
Gróa var ásamt
Elínu tvíburasystur
sinni elst barna
Guðmundar Árna-
sonar bónda, fædd-
ur 21. september
1873, látinn 9. desember 1954, og
Sesselju Þorvaldsdóttur hús-
freyju, fædd 4. maí 1888, látin 2.
desember 1955. Elín lést 26.
ágúst 2005. Eftirlifandi systkini
Gróu og Elínar eru Júlía, f. 3. júlí
1921, Árni, f. 21. febrúar 1923,
og Valgerður Anna, f. 9. febrúar
1925. Uppeldisbróðir Gróu er
Magnús Halldórsson, f. 6. nóv-
ember 1933. Gróa bjó alla sína
ævi í Álftártungu. Fjölskyldan
varð fyrir því óláni að bærinn
brann haustið 1924 og bjuggu
þau meðal annars í kirkjunni
með leyfi biskups. Gróa felldi
hug til Páls Aðalsteins Þorsteins-
sonar, fæddur 3. febrúar 1913,
látinn 8. mars 1988, en hann bjó
með fóstursystur og manni henn-
þau tvö börn. 6) Steinunn, f. 26.
febrúar 1950. Eiginmaður henn-
ar er Sigurður Þorsteinsson.
Eiga þau saman tvo syni. 7) Ás-
gerður, f. 29. júní 1953. Eig-
inmaður hennar er Sturla J.
Stefánsson og eiga þau tvo syni.
Afkomendur Gróu og Páls,
tengdabörn, barnabörn,
barnabarnabörn og barnabarna-
barnabörn eru nú yfir eitt
hundrað talsins. Heimili Gróu og
Páls í Álftártungu var mjög kær-
leiksríkt. Þangað komu gjarnan
börn í sveit sem öll eiga hlýjar
minningar frá Álftártungu. Um
árabil var farskóli í Álftártungu
sem Gróa sinnti af miklum
myndarskap. Páll og Gróa voru
þá virk í félagsmálum í sínu sam-
félagi og gegndi Páll hrepp-
stjórastöðu um árabil. Gróa var
virk í Kvenfélagi Álftaneshrepps
frá stofnun þess allt til dauða-
dags en þar var hún gerð að
heiðursfélaga árið 2003. Þá voru
þau ein af stofnfélögum Samkórs
Mýramanna. Gróa var iðin og
gekk í þau verk er til féllu. Hún
prjónaði mikið, þá helst fyrir
Handprjónasamband Íslands og
seldi síðast vörur sínar í Ljómal-
ind í Borgarnesi. Síðustu æviár
sín bjó Gróa að dvalarheimilinu
Brákarhlíð í Borgarnesi við gott
atlæti.
Útför Gróu fer fram frá Borg-
arneskirkju í dag, 7. október
2016, klukkan 14. Jarðsett verð-
ur í Álftártungu.
ar að Álft-
ártungukoti. Páll
og Gróa hófu sam-
búð í Álftártungu
og tóku að rækta
upp jörð og bústofn
og tóku formlega
við búskap árið
1937. Gróa og Páll
eignuðust sjö börn:
1) Anna Þóra, fædd
16. júní 1939, látin
31. ágúst 2011.
Anna var gift Jóhanni Guð-
mundssyni en þau skildu. Eign-
uðust þau saman þrjár dætur. 2)
Svanur, f. 29. apríl 1942. Svanur
var giftur Kristínu Stefánsdóttur
en þau skildu. Eiga þau saman
fjögur börn. 3) Erna, f. 22. októ-
ber 1943. Sambýlismaður hennar
er Pétur V. Jónsson. Eiga þau
saman fjögur börn. 4) Egill, f. 30.
september 1945, d. 19. apríl
2015. Eiginkona hans var Jónína
Bára Óskarsdóttir. Eiga þau
saman fimm syni. 5) Birgir, f. 4.
nóvember 1947. Fyrrverandi
eiginkona hans var Steinunn
Geirsdóttir og átti hann með
henni tvær dætur. Seinni barns-
móðir Birgis er Heiða Helgadótt-
ir en þau slitu samvistum og eiga
Í dag verður til moldar borin
elsku mamma og amma heima í
Álftártungu þar sem hún átti
heima alla ævi, meðan heilsan
leyfði, þá fór hún á Brákarhlíð. En
alltaf var hugurinn við að komast
heim því hvergi annarsstaðar vildi
hún vera.
Mamma var einstök kona,
mátti aldrei aumt sjá, hvorki hjá
mönnum eða dýrum. Ég ólst upp í
sjö systkina hópi og alltaf voru að-
komukrakkar á sumrin og margt
manna í heimili. Alltaf var
mamma til staðar ef eitthvað bját-
aði á og skipti þá engu hver átti í
hlut. Hún var fyrst á fætur og síð-
ust til að fara í rúmið. Við Sturla
bjuggum með þeim mömmu og
pabba í um tíu ár og ólust Stefán
og Guðmundur þar upp sín fyrstu
ár. Mamma var óþreytandi við að
kenna þeim gegna og góða siði, og
eins kvæði og söng. Stefán var
ekki stór þegar þau sungu Ó
blessuð vertu sumarsól, og mörg
önnur lög heyrði ég þau syngja
þrjú saman. Mamma fylgdist vel
með afkomendum sínum fram á
síðasta dag. Alltaf spurði hún um
Reyni og Elís, strákana hans
Stebba sem búsettir eru í Noregi,
og þar er líka langalangömmu-
stelpa, sem mamma spurði alltaf
um. Alnöfnu fékk mamma hjá
Guðmundi og það gladdi hana.
Margs er að minnast úr æsku
heima í Álftártungu, og í mörgu
var að snúast á stóru heimili. Allt-
af var mamma nálæg og huggaði
og hlúði að ef eitthvað bjátaði á.
Hún var sterk fyrir þegar áföll og
missir bar að, fyrst Vilberg Eg-
ilsson, svo pabba, því næst Önnu
og síðast Egil, alltaf stóð hún
hnarreist og sterk og lét áföllin
ekki buga sig, þó svo að sorgin
væri mikil og missirinn sár. Elsku
mamma, amma og langa-
langamma. Við minnumst þín sem
besta leiðbeinanda í lífinu.
Hvíl í friði.
Ásgerður og Sturla,
Stefán, Guðmundur og
fjölskyldur.
Í dag kveðjum við ömmu mína,
Gróu Guðmundsdóttur. Ég var
svo heppin að fá að alast upp að
hluta hjá afa og ömmu í Álftár-
tungu. Var hjá þeim í sveitinni öll
mín bernskusumur og öll skólafrí
og flutti svo til þeirra þegar
grunnskólanum lauk og bjó hjá
þeim þar til ég hóf minn búskap
austur í Breiðdal.
Amma var mikill náttúruunn-
andi og hafði mikla þekkingu á
náttúrunni og umhverfinu. Við
vorum ekki gömul krakkarnir
þegar hún var búin að kenna okk-
ur öll helstu jurtaheiti og að
þekkja fuglategundirnar. Þá var
hún einstakur dýravinur og allar
skepnur hændust að henni. Hún
lagði ríka áherslu á að kenna okk-
ur að umgangast náttúru og dýr af
virðingu. Hennar mottó var að
enginn væri öðrum æðri, allt lif-
andi ætti sinn rétt og alltaf ætti að
standa með þeim sem minna
mættu sín, hvort sem væri menn
eða dýr.
Minningarnar eru margar og
dýrmætar, amma að kenna mér
að mjólka, bæði með höndum og
vélum. Man hvað ég var stolt þeg-
ar ég átti orðið fjósaföt sem héngu
á snaga við hliðina á ömmufötum.
Amma að hjálpa bæði ám og kúm
að bera og um leið að miðla af
þekkingu sinni til okkar yngri.
Amma að syngja fyrir okkur en
hún hafði bjarta og fallega sópr-
anrödd. Ég var komin fram á full-
orðinsár þegar ég áttaði mig á að
það var ekki sjálfgefið að allir
kynnu alla texta við gömlu góðu
sönglögin. En hjá þeim sem um-
gengust ömmu og afa var það
sjálfgefið. Þá var amma mjög fróð
og víðlesin, kunni ógrynni af sög-
um og vísum og var líka dugleg að
segja okkur frá lífinu eins og það
var.
Amma hafði gaman af því að
ferðast um landið, þó tækifærin
hafi ekki gefist til þess fyrr en á
efri árum. Hún var t.d. mjög dug-
leg að koma og heimsækja mig
austur á land og þá oftast með
Steinunni, dóttur sinni, og Sig-
urði, hennar manni. Fórum við þá
vítt og breitt um Austurlandið og
skoðuðum hvern fjörð og vík. Líka
eru ofarlega í minningunni nokkr-
ir dagar sem við ferðuðumst um
norðanverða Vestfirði og það var
eiginlega sama hvar við bárum
niður, amma kunni alltaf einhverj-
ar sögur frá hverjum stað.
Þegar ég var nýorðin 18 ára
varð ég móðir, við foreldrarnir
vorum bæði í búfræðinámi, og alls
ekki sjálfgefið að nýbakaðir for-
eldrar gætu lokið náminu. Það
varð úr að ég tók mér árshlé frá
náminu en hélt svo áfram árið eft-
ir. Amma og afi voru þá með
strákinn okkar ársgamlan í heilan
vetur og gerðu okkur kleift að
klára námið. Fyrir það er ég eilíf-
lega þakklát.
Það er stór hópur afkomenda
sem nú kveðja mömmu, ömmu,
langömmu og langalangömmu.
Ég er stolt af því að tilheyra þeim
hópi og mér getur ekki hlotnast
meiri heiður um ævina en sá að
vera afkomandi ömmu og afa.
Gróa.
Í dag kveð ég ömmu mína sem
ég hef verið svo lánsöm að fá að
njóta svo lengi. Hún er mér mikil
fyrirmynd fyrir hvað hún var heil-
steypt, orðvör og umhyggjusöm
gagnvart öllum og æðruleysið
finnst mér lýsa henni allra best.
Ég var svo heppin að flytja í sveit-
ina hennar og þar fengu einnig
börnin mín að njóta hennar nær-
veru og umhyggju. Ég varð þess
aðnjótandi að aðstoða ömmu síð-
ustu árin hennar heima áður en
hún fór á dvalarheimili og hvað ég
er þakklát fyrir að hafa fengið að
eiga þessar stundir með henni. Ég
á mér mjög sterka minningu þeg-
ar amma bað mig um að greiða
sér, henni þótti það svo gott þegar
ég var lítil, enda tók ég upp þann
sið að strjúka henni um ennið og
hárið þegar ég aðstoðaði hana í
seinni tíð.
Það að sitja með ömmu í þögn-
inni eða hlusta á útvarp og tifið í
prjónunum var svo notalegt, við
þurftum ekkert að vera að ræða
neitt, bara njóta þagnarinnar.
Þótt amma hafi verið orðin 99
ára gömul var hún mjög skýr og
einhvern veginn svo sjálfsagt að
hún væri alltaf til staðar fyrir
stórfjölskylduna, og hve við öll
sem hennar góðmennsku nutum
höfum fyrir mikið að þakka, þá er
nú svo skrítið að hún sé farin,
blessunin. Nú er hún komin á góð-
an stað og líður vel með fólkinu
sínu sem farið er.
Ég veit að hún mun vaka yfir
afkomendum sínum, það var
henni líkt að hugsa vel um alla og
mátti ekkert aumt sjá, hvort sem
það voru skepnur eða menn.
Elskulega amma, njóttu
eilíflega Guði hjá,
umbunar þess, er við hlutum
ávallt þinni hendi frá;
þú varst okkur ungu hjörtum,
eins og þegar sólin hlý,
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfegurð í.
Hjartkær amma, far í friði,
Föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver,
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Berglind Árnadóttir.)
Svanhildur Björk
Svansdóttir.
Hér að hinstu leiðarlokum
ljúf og fögur minning skín,
elskulega amma góða,
um hin mörgu gæði þín.
Gróa
Guðmundsdóttir
✝ SveinbjörnEgilsson fædd-
ist 26. júlí 1947 að
Sólheimum í Vog-
um. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 1.
október 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Egill
Sæmundsson, f. 3.
febrúar 1918, d.
24. apríl 2003, og
Sigríður Vilborg Jakobsdóttir,
f. 23. október 1923, d. 3. jan-
úar 2012. Systkini Svein-
björns: Sveinbjörn Jakob, f.
1943, d. 1944, Sigurður Vil-
berg, f. 1945, d. 2016, Klem-
enz, f. 1950, Guðrún, f. 1954,
og Sæmundur Kristinn, f.
1962.
Sveinbjörn kvæntist 18. júlí
1970 Svandísi Guðmunds-
dóttur, f. 28. maí 1952, frá
Lyngholti. Þau skildu. Faðir
Svandísar var Guðmundur
Björgvin Jónsson, f. 1. október
1913, d. 23. september 1998,
og móðir Guðrún Lovísa
Magnúsdóttir, f. 18. desember
Voga og ólst þar upp við hefð-
bundin störf til sjávar og
sveita. Hann gekk í Brunna-
staðaskóla á Vatnsleysuströnd
og lærði á orgel í Tónlistar-
skóla Keflavíkur og Hafnar-
fjarðar. Hann var einnig flink-
ur á harmonikkuna og spilaði
við ýmsar uppákomur.
Sveinbjörn stundaði sjó-
mennsku frá 16 ára aldri til
rúmlega fimmtugs. Hann tók
skipstjórnarréttindi frá Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík
árið 1970. Eftir að hann hætti
til sjós vann hann við öryggis-
gæslu á Keflavíkurflugvelli.
Árið 1973 flutti Sveinbjörn
með fjölskyldu sína í einbýlis-
hús sem hann byggði með að-
stoð sveitunga sinna. Þar bjó
hann til æviloka.
Hann hafði mikinn áhuga á
íþróttum. Á sjómannadögum
var hann m.a. í hinu sigursæla
kappróðrarliði UMF Þróttar á
gullaldarárum þess. Seinni ár
stundaði hann golf og var
virkur í félagsstarfi eldri
borgara í Vogum. Hann var
meðlimur í kór Kálfatjarnar-
kirkju. Á sumrin reri hann á
trillum sínum í frístundum og
hafði gaman af.
Útför Sveinbjörns fer fram
frá Kálfatjarnarkirkju í dag,
7. október 2016, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
1922. Börn Svein-
björns og Svandís-
ar eru: 1. Hilmar
Egill, f. 1969,
maki Áshildur
Linnet, f. 1975.
Börn: a) Arnar
Egill, f. 2000, b)
Bragi, f. 2007, c)
Birna Rán, f. 2012.
2. Vignir, f. 1970,
maki Guðný Helga
Kristjánsdóttir, f.
1973. Börn: a) Ingvar Egill, f.
1990, unnusta Hildur María
Vilhjálmsdóttir, f. 1991. Dótt-
ir: Kristný Rún Ingvarsdóttir,
f. 2014, b) Elvar Ingi, f. 1995,
unnusta Lára Björk Jóns-
dóttir, f. 1996, c) Harpa Eik, f.
2013. 3. Eva, f. 1977, maki
Torfi Magnússon, f. 1977.
Börn: a) Íris, f. 2004, b) Magn-
ús, f. 2007.
Árið 1991 kynntist hann
Söru Huldu Björk Kristjáns-
dóttur. Þau voru nánir og góð-
ir vinir.
Sex ára gamall flutti Svein-
björn með foreldrum og
bræðrum yfir Arahól í Minni-
Elsku pabbi, það var okkur
öllum mikið áfall þegar þú
greindist með krabbamein.
Núna, fimm árum síðar, þegar
þú ert farinn horfum við til
baka og hugsum um það hversu
æðrulaus þú varst í veikindum
þínum. Alltaf hafðir þú trú á
því að þú myndir hafa betur í
baráttunni. Þú barst þig alltaf
vel og varst alltaf jákvæður.
Í æskuminningum okkar
varstu mikið á sjó. Mikil til-
hlökkun var á heimilinu þegar
þú varst væntanlegur í land.
Mamma búin að undirbúa
heimkomu þína með bakstri, og
þú komst glaður með fiskpok-
ann og harðfiskinn sem þú
varst búinn að herða útá sjó.
Oft kútveltumst við um gólfin í
gamnislagsmálum og bónda-
beygjum.
Þú varst viljugur að dytta að
ýmsu heimavið og við það
heyrðum við oft blístur og
söngl.
Fréttirnar og enski boltinn í
sjónvarpinu skiptu þig miklu
máli og sussaðir þú ævinlega á
okkur svo þú heyrðir. Eftir
fréttir settistu svo oft við org-
elið og þá máttu allir leika með
látum og syngja hástöfum.
Þegar við bræður vorum
komnir á unglingsár leyfðir þú
okkur stundum að keyra inná
Strönd eða út á Stapa. Ekki
varstu þó ánægður þegar við
snuðuðum kúplinguna sí og æ,
og áttirðu þá til að grípa til
blótsyrða.
Stundum fórum við fjölskyld-
an í yndislegar gönguferðir út í
náttúruna, með nesti og teppi,
upp á Keili, suður á Flatir, upp
á Stapa, í Hrafnagjá og víðar.
Eftir að þú misstir þrjá fing-
ur, einn á vinstri og tvo á
hægri, grínaðistu oft með það
þegar einhver vildi gefa „five“
að þú gætir bara gefið „three“.
„Give me three.“
Þú varst alla tíð mikill
áhugamaður um kartöflurækt
og sinntir kartöflugarðinum
með mikilli natni. Í síðustu
heimsóknum okkar á spítalann
ræddirðu mikið við okkur
systkinin um kartöflurnar sem
voru óuppteknar og hver ætlaði
að taka þær upp. Í einum af
þínum síðustu símtölum af spít-
alanum spurðirðu hvernig upp-
skeran hefði verið og hvernig
kartöflurnar hefðu smakkast.
Við kveðjum þig með söknuði
og berum kveðja frá mömmu.
Hilmar Egill,
Vignir og Eva.
Í dag kveðjum við Bubba
bróður okkar sem háði fimm
ára baráttu við erfiðan sjúk-
dóm. Fyrir hann og aðra í fjöl-
skyldunni varð það mikið áfall
að fá þessa erfiðu greiningu en
hann tók þessu með æðruleysi
og stóð sig vel í þeim með-
ferðum sem til þurfti. Allan
þann tíma bar hann sig vel og
var bjartsýnn á að halda mætti
þessum vágesti í skefjum. Síð-
ustu mánuðir voru honum erf-
iðir og sýnt var í hvað stefndi
en þrátt fyrir það var barátt-
unni haldið áfram og von um
bata þar til yfir lauk.
Bubbi ólst upp í Minni-Vog-
um, Vogum, við leik og störf. Á
bænum var smá búrekstur svo
nóg var að gera á þessum árum
varðandi umhirðu og heyskap
sem að mestu var stundaður
með gamla laginu.
Ýmislegt annað var einnig
fengist við svo sem útgerð á
rauðmaga og hann síðan seldur
upp við Keflavíkurveg. Þegar
hann var 16 ára gamall réð
hann sig sem kokk á bát þótt
hann hefði ekki haft reynslu í
matargerð, en allt blessaðist
það með leiðbeiningum frá
móður okkar. Hann náði sér í
stýrimannsréttindi og sjó-
mennskan varð síðan hans að-
alstarf. Ungur stofnaði hann
fjölskyldu með þáverandi eig-
inkonu sinni, Svandísi Guð-
mundsdóttur, og eignuðust þau
þrjú börn. Bubbi fékk snemma
áhuga á tónlist og spilaði á
hljómborð og harmonikku sér
til ánægju. Einnig söng hann í
Kirkjukór Kálfatjarnarkirkju
þar sem hann var kjölfestan í
bassanum. Hann hafði einnig
mikinn áhuga á fótbolta, hann
tefldi, spilaði bridge og vist og
skraflaði við vini og ættingja í
tölvunni ásamt því að spila golf
í Golfklúbbi Vatnsleysustrand-
ar. Bubbi var liðtækur á dans-
gólfinu og hafði gaman af að
dansa. Hann var orðinn virkur
félagi í starfi eldri borgara. Það
hafði lengi blundað í honum að
eignast trillu og eftir miðjan
aldur rættist sá draumur.
Þarna átti hann margar góðar
stundir. Þannig að það má með
sanni segja að hann átti nóg af
áhugamálum. Hann lagði metn-
að sinn í að halda húseigninni
sinni snyrtilegri og sem merki
um það þá málaði hann húsið
sitt að utan núna í sumar en þá
voru veikindin farin að taka
sinn toll og þurfti hann að sæta
lagi til að klára verkið.
Sara H. B. Kristjánsdóttir
var kær vinkona hans í árarað-
ir. Hún sýndi honum sérstaka
umhyggju og stuðning í veik-
indum hans og viljum við systk-
inin færa henni þakkir og sam-
úðarkveðju. Hugur okkar og
samúð er hjá börnum hans og
fjölskyldum þeirra.
Við systkinin geymum marg-
ar góðar minningar um kæran
bróður og þökkum honum sam-
fylgdina.
Hvíl í friði.
Blessuð sé minning þín.
Klemenz, Guðrún og
Sæmundur Egilsbörn.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér
nær
aldrei ég skal þér gleyma.
…
(Bubbi Morthens.)
Kær kveðja.
Fyrir hönd félaga í kór
Kálfatjarnarkirkju,
Guðbjörg Kristmundsdóttir.
Sveinbjörn
Egilsson
Ástkær bróðir minn og frændi okkar,
ÞORBJÖRN BJARNASON
kennari,
Álftamýri 48,
frá Lyngholti, Hrútafirði,
andaðist mánudaginn 3. október.
Útför hans fer fram fimmtudaginn 13. október klukkan 13 frá
Háteigskirkju. Hann verður jarðsettur á Prestbakka í Hrútafirði.
.
Þorsteinn Bjarnason,
Ástríður Ingibjörg Hannesdóttir,
Helga Hannesdóttir,
Bjarndís Hannesdóttir,
Gunnlaug Hannesdóttir,
Anna Kristín Hannesdóttir
og fjölskyldur.