Morgunblaðið - 07.10.2016, Blaðsíða 29

tillögur hans eru í dag orðnar
að veruleika eða verið að inn-
leiða.
Gylfi var glaðlyndur og góð-
hjartaður en gat samt tekið á
erfiðum málum sem ganga
þurfti í en það var ávallt gert af
sanngirni og réttsýni. Sam-
félagsmál voru honum hugleikin
og var hann virkur þátttakandi í
stjórnmálum.
Áttum við oft gott spjall um
mál hugleikin honum hvort sem
var fjölskyldan, Austfirðir og
sérstaklega Héraðið, og jafnvel
stundum Framsóknarflokkur-
inn. Skemmtilegast var að
heyra hann segja frá ævintýr-
um og áformum dætranna því
hann var afar stoltur af þeim.
Æskuminningar frá Egilsstöð-
um og Menntaskólanum á Ak-
ureyri fannst honum skemmti-
legt að rifja upp.
Það var gott að hafa Gylfa
sér við hlið við stjórnun sviðsins
en hann var bæði áreiðanlegur
og yfirvegaður. Hann kom til
dyranna eins og hann var
klæddur og yfirborðsmennska
var honum ekki að skapi en
kunni best við einlægni og ein-
drægni.
Fjölskyldan var honum alltaf
hjartfólgin og greinilega mik-
ilvægust og augljóst í veikind-
unum að það var gagnkvæmt.
Við starfsfélagar og vinir
ræddum oft af aðdáun um
æðruleysi þeirra og samheldni í
baráttu þeirra.
Eftir snarpa glímu við illvíg-
an sjúkdóm, sem Gylfi vissi frá
upphafi hvert mundi leiða, er
hugur okkar hjá ástvinum hans
sem staðið hafa í ströngu, Önnu
Maríu og dætrunum.
Ég sendi þeim fyrir hönd Há-
skóla Íslands innilegar samúð-
arkveðjur.
Að leiðarlokum þakka ég fyr-
ir samfylgd og samstarf við
Guðmund Gylfa og óska þess að
góður maður fái að hvíla í friði.
Hilmar Bragi Janusson,
sviðsforseti verkfræði-bog
náttúruvísindasviðs
Háskóla Íslands
Við kveðjum í dag kæran
samstarfsfélaga, Guðmund
Gylfa, eða Gylfa eins og hann
var kallaður. Gylfi var mjög vel
liðinn á sínum vinnustað og átt-
um við góðar stundir með hon-
um frá því hann hóf störf hjá
verkfræði- og náttúruvísinda-
sviði Háskóla Íslands árið 2011.
Gylfi okkar var góður sam-
starfsmaður, hlýr, glaðlyndur
og hnyttinn og munum við
sakna hans sárt. Það tók á að
fylgjast með baráttu hans síð-
ustu mánuðina en hann tókst á
við sína erfiðleika með sæmd og
reisn.
Það sem einkenndi hann í
hópnum okkar var hversu mikill
fjölskyldumaður hann var. Það
kom greinilega fram í því
hvernig hann talaði um sína
nánustu. Það var eftirtektarvert
hversu fallega hann sagði frá
stelpunum sínum og eiginkonu.
Einnig mátti greina breytingu í
rödd hans þegar hann ræddi við
þær í síma.
Hann var mjög skilningsrík-
ur yfirmaður og sýndi stuðning
í verki þegar það kom að fjöl-
skylduhögum okkar hinna auk
þess sem hann sýndi fjölskyld-
um og börnum okkar mikinn
áhuga. Hann bauð fjármálahóp
sínum í sumarbústaðinn sinn og
leiddi hópinn stoltur í gegnum
svæðið, lét hann marsera heim
að fánastöng og fjörið endaði
með brennu fyrir krakkana.
Þótti starfsmönnum mjög vænt
um þessa stund með honum.
Hann studdi og hvatti einnig
starfsmenn sína til náms og er-
um við honum ævinlega þakk-
látt fyrir svigrúmið og hvatn-
inguna.
Áhugi Gylfa á stjórnmálum
og þjóðlífi var alltaf skemmti-
legt umræðuefni en hann hafði
unun af því að fara yfir mál líð-
andi stundar, var vel lesinn og
nokkuð einarður í skoðunum
sem bauð upp á fjörug skoð-
anaskipti. Hann sýndi rann-
sóknum og starfsemi sviðsins
mikinn áhuga og átti auðvelt
með að setja sig inn í rann-
sóknir einstakra starfsmanna til
að fylgjast með framgangi
þeirra en það er grunnurinn að
góðu samstarfi innan skólans.
Aukinheldur þótti honum af-
ar skemmtilegt að útbúa ýmiss
konar góðgæti fyrir samstarfs-
félaga sína og kom gjarnan með
hjónabandssælu fyrir hina að
bragða á. Voru þær stundir
okkur mjög eftirminnilegar. Til
að mynda þótti okkur við hæfi
að gæða okkur á hjónabands-
sælu eftir kyrrðarstund þar
sem við minntumst hans í okkar
nánasta hópi.
Gylfi var vel gefinn og vand-
aður maður með hjartað á rétt-
um stað.
Við viljum senda fjölskyldu
hans Guðmundar Gylfa innileg-
ar samúðarkveðjur og hlýhug.
Góðum mönnum gefin var
sú glögga eftirtekt.
Að finna líka fegurð þar,
sem flest er hversdagslegt.
(Jóhanna Kristjánsdóttir)
Hvíl í friði, elsku Gylfi okkar.
Fyrir hönd allra starfsmanna
verkfræði- og náttúruvísinda-
sviðs Háskóla Íslands,
Íris Davíðsdóttir.
Vinur minn, Guðmundur
Gylfi, hefur nú kvatt þessa jarð-
vist eftir snarpa og hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm.
Við vorum aðeins smápattar
austur á Egilsstöðum þegar
vináttuböndin voru hnýtt. Sam-
gangur á milli heimila okkar
var jafnan mikill enda störfuðu
feður okkar beggja við kennslu
og mæður okkar voru góðar
vinkonur.
Egilsstaðir eru í minningunni
eins og paradís á jörð. Veðurfar
með eindæmum gott á sumrin,
stillt og hlýtt og ilmurinn frá
skóginum yndislegur en þangað
fórum við oft. Óskipulögð leik-
svæði voru víða og því drauma-
staðir fyrir krakka. Þarna lék-
um við okkur. Stundum var
tuðrum sparkað en oftar lékum
við okkur í bílaleikjum og öðr-
um rólegum leikjum tveir sam-
an. Við áttum talsvert safn af
Bambula-vöru- og kranabílum
sem við gleymdum okkur yfir.
Þá smíðuðum við okkur sverð
og skildi og tókum oft þátt í
skylmingum úti á Gálgakletti
með hinum strákunum í þorp-
inu. Á veturna var meira um
innileiki enda oft erfitt að vera
úti vegna kulda og snjóa. Þetta
voru dásamlegir tímar.
Auðvitað gerðum við okkar
prakkarastrik eins og aðrir
drengir. Minnisstætt er þegar
við vorum varla meira en sex til
sjö ára og smíðuðum okkur
reykpípu úr koparröri og kork-
tappa. Hana varð að prófa og
nöppuðum við okkur smá Prins-
Albert-tóbaki frá föður mínum
og kveiktum í rétt ofan við
þorpið. Og tvö lítil hjörtu slógu
ört, einkum þegar við sáum
mæður okkar koma arkandi í
átt til okkar. Þá var hlaupið og
pípan falin í sprungu í Þver-
klettum. Þær sáu ekki athæfi
okkar og það voru því tveir
hróðugir og lífsreyndir menn
sem gengu heim.
Vináttuböndin voru enn frek-
ar treyst á fullorðinsárunum og
áttum við margar samveru-
stundir og mörg trúnaðarsam-
tölin hvort heldur heima hjá
öðrum hvorum okkar eða í öku-
ferðum.
Gylfi var alla tíð traustur, úr-
ræðagóður og hjálpsamur vinur.
Það reyndi ég oft og ekki síst
eftir að við Erna fórum að
byggja okkur sumarbústað stutt
frá bústað þeirra Önnu og
Gylfa. Hann fylgdist með af
miklum áhuga og var alltaf
tilbúinn til að gefa góð ráð og
rétta hjálparhönd þegar færi
gafst til.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Elsku Anna María, Arndís
Jóna og Kristín Anna. Missir
ykkar er mikill en minningar
um traustan og góðan eigin-
mann og föður munu hugga
ykkur í sorginni.
Við hjónin minnumst kærs
vinar með söknuði en jafnframt
þakklæti fyrir allt og allt.
Steinarr Þór.
Í annað sinn í sömu viku
kveðjum við félaga okkar úr 6.X
í Menntaskólanum á Akureyri
1977, að þessu sinni Guðmund
Gylfa Guðmundsson. Hann
greindist með MND-sjúkdóm-
inn sem hafði hann undir á að-
eins 15 mánuðum.
Sveitarstjórasonurinn frá Eg-
ilsstöðum, Guðmundur Gylfi,
upp vaxinn og vel nærður í
garði Framsóknar á Héraði,
varð hvers manns hugljúfi frá
fyrsta degi í menntaskóla. Hann
var þéttur á velli, hávaxinn og
þrekinn og talaði hægt og af yf-
irvegun. Hann var traustvekj-
andi, geðgóður og hlýr og var af
þeim sökum stundum kallaður
Bangsi á menntaskólaárum.
Ekki var hávaðinn eða lætin í
honum, en hann var engin rola
og læddist ekki með veggjum.
Þvert á móti var hann virkur í
félagslífinu og uppátækjum
bekkjarfélaganna, var um tíma í
ritstjórn skólablaðsins Munins
og tók þátt í pólitísku starfi.
Gylfi hélt sig utarlega á
vinstri vængnum í pólitíkinni og
reglulega sást til hans, norpandi
í frosti og kulda um hávetur að
selja Stéttabaráttuna í miðbæ
Akureyrar. Stjórnmálaáhuginn
fylgdi honum alla tíð þó að hann
flytti sig nær miðjunni í pólitík-
inni með árunum eins og fleiri
róttækir ungir menn og skilaði
sér að lokum í faðm Framsókn-
ar. Trúr sínum lífsskoðunum
hélt hann síðar til náms í Sví-
þjóð þar sem hann lærði hag-
fræði.
Gylfi var íhugull maður og
átti það til að vera dálítið utan
við sig. Þá duttu stundum upp
úr honum óborganlegar athuga-
semdir og setningar sem vöktu
hlátur og gleði viðstaddra. Ein
slík var þegar hann sagði upp
úr eins manns hljóði í miðri
kennslustund við einn kennara
okkar, sem alltaf hafði skartað
mjög fínlegu yfirskeggi: „Nei
heyrðu!
Aldrei hef ég nú tekið eftir
því að þú sért með skegg!“
Bekkurinn emjaði af hlátri og
kennarinn hló með, enda var
þetta greinilega sagt í fyllstu
einlægni og ekki ætlunin að
særa neinn. Þannig var Gylfi,
hrekklaus og lagði gott til allra,
einlægni hans var fölskvalaus,
hann sagði gjarnan einmitt það
sem hann hugsaði, það var aldr-
ei ljótt og oft á tíðum var hann
eina rödd skynseminnar í hópn-
um. Gylfi sagði til dæmis eitt
sinn þegar kvennamál bar á
góma:
„Maður gengur nú ekki að
því eins og hverju öðru skít-
verki að finna sér konu“ og átti
við að nauðsynlegt væri að
vanda sig vel í þeim efnum og
ekki borgaði sig að tjalda til
einnar nætur. Hann lét verkin
sannarlega tala þegar kom að
hans eigin makavali. Hann fann
hana Önnu Maríu sína og sam-
an stóðu þau gegnum sætt og
súrt og studdu hvort annað
dyggilega þegar á móti blés.
Fyrsta veturinn í MA var
Gylfi á heimavistinni, en leigði
herbergi hjá umburðarlyndum
hjónum í Möðruvallastræti síð-
ari hluta menntaskólaáranna. Í
Möðruvallastrætinu varð sjálf-
krafa upphafspunktur margra
ævintýra okkar á þessu tímabili.
Ævintýra sem ekki má tíunda í
minningargrein en geymast í
hugskoti okkar sem hluti af
góðum minningum um gegnheil-
an dreng sem alltof fljótt er
tekinn frá okkur.
Önnu Maríu, dætrunum
Kristínu og Arndísi, systrum
Gylfa og þeirra fjölskyldum
vottum við innilega samúð við
fráfall okkar kæra bekkjarbróð-
ur.
Fyrir hönd bekkjarfélaga úr
6.X í MA 1977,
Anna Guðný og Egill.
Fyrir 35 árum var ég við nám
í Gautaborg. Þá bættist í hóp
hagfræðinema við Gautaborg-
arháskóla Guðmundur Gylfi
Guðmundsson sem hafði verið
við nám í Lundi. Við bjuggum
nærri hvor öðrum og fórum því
sjálfkrafa að hittast bæði á og
utan skólatíma. Sameiginlegur
áhugi á hagfræði og samfélags-
málum gerði okkur létt að finna
umræðuefni. Ég er Reykvíking-
ur en hann var meðvitaður
Austfirðingur. Ég hafði hvorki
kynnst svo rótgrónum Fram-
sóknarmanni sem honum, né
heldur manni sem var svo
tengdur sinni heimabyggð. Gylfi
hugsaði mikið um heimaslóðir
og Ísland yfirleitt. Hann las ís-
lensk blöð á bókasafninu og ef
hann grunaði að íslenskir knatt-
spyrnumenn væru að standa sig
á erlendri grund leitaði hann
uppi umsagnir um þá í erlend-
um blöðum.
Við hittumst oft á förnum
vegi, fengum okkur hádegismat
eða kaffi og ræddum málin. Á
þessum árum mynduðust ýmiss
konar hópar til að uppfylla fé-
lagslegar þarfir. Sumir slíkra
hópa höfðu á sér yfirbragð lífs-
skoðana. Við og tveir félagar til
viðbótar töldum að kokkteil og
vídeókvöld væri umgjörð sem
hentaði okkur. Gylfi var með
fyrstu mönnum til að eignast
vídeótæki og því varð heimili
hans og vinar hans sjálfkjörinn
vettvangur starfseminnar. Fyrir
utan okkar óreglulegu kaffi- og
matartíma í miðri viku bættust
því við reglulegir fundir síðdeg-
is á laugardögum í kokkteil- og
vídeóklúbbi séntilmanna. Dag-
skrá fundanna var alltaf með
sama siði.
Tveir keyptu inn mat og hrá-
efni í kokkteila og tveir völdu
kvikmyndir við hæfi. Síðan fór
laugardagurinn í matseld,
kokkteilablöndun og spjall yfir
góðum kvikmyndum.
Að námi loknu fluttumst við
Gylfi til Íslands og störfuðum
báðir í nokkur ár í Borgartúni.
Við héldum áfram að hittast í
hádegismat og öðru hvoru rifj-
uðum við upp klúbbastarfið frá
Gautaborg. Reglu- og formfest-
an frá Svíþjóð hafði glatast og
íslensk glundroðastjórnun náð
yfirhöndinni.
Við Gylfi og Jón vinur hans,
sem lést fjórum dögum á undan
honum, fórum á þeim tíma í
frækna vorskemmtiferð í heim-
sókn til Akureyrar og rifjuðum
upp gamla takta. Nú hafa þessir
ferðafélagar mínir og vinir lagst
í enn lengra ferðalag.
Síðar eignuðumst við báðir
eiginkonur og börn. Við fjöl-
skyldurnar höfum haldið sam-
bandi æ síðan og fylgst með
börnunum vaxa úr grasi. Erill
hversdagslífsins leiddi til þess
að við hittumst sjaldnar á síðari
árum.
Hvert skipti var þó eins og
við hefðum hist í gær. Í apríl
2015 fórum við glaðir saman á
krá og hittum félaga frá náms-
árunum. Þá haltraði hann lítið
eitt. Rúmum mánuði síðar var
hann kominn með greiningu á
alvarlegum sjúkdómi.
Það er mikið lán að hafa
kynnst traustum og tryggum
vini eins og Gylfa. Ég og fjöl-
skylda mín sendum Önnu, Arn-
dísi Jónu og Kristínu Önnu okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Helgi Tómasson.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2016
✝ Þórður Jó-hannesson
fæddist í Reykjavík
27. apríl 1943.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu að Eyjabakka
28, 109 Reykjavík,
27. september
2016.
Þórður var ætt-
leiddur sonur
hjónanna Jóhönnu
Marteinsdóttur og Jóhannesar
Þórðarsonar.
Hann ólst upp í Vesturbæn-
um, fyrst á Blómvallagötu og
seinna á Brávallagötu. Hann
gekk í Barnaskóla Vesturbæjar
og í gagnfræðaskóla auk þess
að vera einn vetur í Stýri-
mannaskólanum. Þórður fór
ungur til sjós, aðeins 17 ára
gamall og var sjómaður nær
alla sína tíð, lengi í fraktflutn-
ingum hjá Eimskip og líka á
sumum aflahæstu togurum
landsins. Um sextugt flutti hann
sig um set og var um tíma á Sól-
ey, dýpkunarskipi í Reykjavík-
urhöfn og eins á Kyndli og
Stapafelli. Síðustu starfsárin
var hann vaktmað-
ur hjá Landhelgis-
gæslu Íslands.
Þórður kvæntist
ungur Stefaníu
Jennýju Valgarðs-
dóttur en þau
skildu árið 1975.
Saman áttu þau
dótturina Guðrúnu
Vídalín sem var
fædd árið 1962 og
dætrunum Jóhönnu
og Elísabetu gekk Þórður í föð-
urstað. Árið 1987 kvæntist
Þórður Maríu Editha Unabia og
árið 1988 eignuðust þau einn
son, Jóhannes. Guðrún, dóttir
Þórðar, lést fyrir aldur fram í
júlí síðastliðnum eftir snarpa
baráttu við krabbamein og tók
andlát hennar þungt á Þórð.
Guðrún átti tvo syni sem lifa
móður sína og nú afa sinn að-
eins tæpum þremur mánuðum
seinna. Jóhannes, sonur Þórðar,
býr enn í foreldrahúsum, nú
einn með móður sinni Maríu
Editha Unabia.
Útför Þórðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 7. október
2016, klukkan 15.
Okkur var brugðið við fregn-
ir af andláti vinar okkar og fé-
laga til margra ára, Þórðar Jó-
hannessonar, sem meðal okkar
var aldrei kallaður annað en
Þórður þýski. Nokkrum dögum
áður höfðum við setið saman
stjórnarfund í Sjómannafélag-
inu og að loknum fundi fórum
við Þórður til Helguvíkur um
borð í risatankskip í erinda-
gjörðum Alþjóðaflutningasam-
bandsins ITF. Var Þórður hinn
hressasti og léttur á fæti upp
landganginn, eftirtektarvert
var þegar yfirmenn skipsins
bugtuðu sig og beygðu fyrir
sendinefnd ITF, enda Þórður
teinréttur og reffilegur í leður-
jakkanum góða og með kansl-
arahúfuna.
Þórður fór fyrst til sjós að-
eins fimmtán ára gamall eins og
þá tíðkaðist á togarann Jón for-
seta. Í fyrstu siglingu skipsins
til Þýskalands þegar áhöfnin
fór í land að skemmta sér fór
Þórður í verslunarferð og
keypti sér skósíðan leðurfrakka
og leðurstígvél og upp frá því
hafði hann mikið dálæti á öllu
því sem þýskt var. Mesta
starfsævina var Þórður til sjós,
háseti á bæði flutningaskipum
og togurum, lengst af á ísfisk-
togaranum Ögra sem sigldi með
aflann á uppboðsmarkað til
Englands og Þýskalands. Síð-
ustu sjómannsárin var hann á
Kyndli og Stapafelli við olíu-
dreifingu við Íslandsstrendur.
Þegar Þórður fór í land
starfaði hann lengst af sem
vaktmaður hjá Landhelgisgæsl-
unni þar sem hann undi hag
sínum ákaflega vel, ýmist á
Reykjavíkurflugvelli eða
Reykjavíkurhöfn. Snemma hóf
Þórður afskipti af félagsmálum
sjómanna, sat ráðstefnur og
þing á vegum félagsins, átti
sæti í trúnaðarmannaráði Sjó-
mannafélagsins frá 1988 og var
kjörinn í stjórn félagsins árið
1977 þar sem hann átti sæti
óslitið til dauðadags. Stórt
skarð er höggvið í raðir for-
ystumanna sjómanna við fráfall
Þórðar, hann var traustur fé-
lagi og ávallt hægt að treysta á
hann þar sem hann hallaði aldr-
ei réttu máli. Við félagarnir í
Sjómannafélagi Íslands sendum
fjölskyldu Þórðar okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Jónas Garðarsson.
Þórður
Jóhannesson
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og bróður,
BARKAR JÓHANNESSONAR,
innanhússarkitekts.
.
Sólveig Guðjónsdóttir,
Brynjar Barkarson, Kine Faldin,
Lísa Björk Barkard., Kenneth Borgerud,
Borgar F. Brynjarss., Frída F. Brynjarsdóttir,
Axel B. Kennethss., Amanda B. Kennethsd.
og systkini hins látna.