Morgunblaðið - 07.10.2016, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2016
✝ Grétar Guð-mundsson
fæddist í Reykjavík
11. maí 1946. Hann
lést á heimili sínu
28. september 2016.
Foreldrar hans
voru Guðmundur Í.
Guðmundsson,
sýslumaður, alþing-
ismaður, utanrík-
isráðherra og síðar
sendiherra, f. 17.
júlí 1909, d. 19. desember 1987,
og kona hans Rósa Ingólfsdóttir,
húsfreyja, f. 27. júní 1911, d. 27.
júní 1998. Bræður Grétars eru
Guðmundur Ingólfur, lögmaður,
f. 5. apríl 1943, kvæntur Rósu
Steinunni Jónsdóttur, Ingólfur
Vignir, f. 17. nóvember 1944, d.
16. september 1961, Örn, deild-
arstjóri, f. 17. febrúar 1949,
kvæntur Kristínu Guðfinnsdótt-
ur, Ævar, lögmaður, f. 24. nóv-
ember 1950, d. 15. desember
2000, kvæntur Guðrúnu Jóhann-
esdóttur.
Grétar kvæntist hinn 24. febr-
úar 1973 Kathleen Guðmunds-
son, einkaritara, f. 1. janúar
1948. Foreldrar hennar eru Alf-
red Dyson, vélfræðingur, f. 5.
febrúar 1916, d. 11. mars 1981,
og kona hans Catherine Guinee,
húsfreyja, f. 22. ágúst 1915, d. 6.
júní 1988. Börn Grétars og Kat-
hleen eru Ívar Al-
freð, hagfræðingur,
f. 24. mars 1980,
kvæntur Söndru
Guðlaugsdóttur,
sjúkraliða, þeirra
börn eru Karen
Lind, f. 30. júlí
1997, Heiðdís Eva,
f. 5. nóvember 2005,
og Brynjar Breki, f.
4. apríl 2008.
Stefán Helgi,
smiður, f. 3. nóvember 1982.
Sonur hans er Sindri Nóel, f. 7.
janúar 2014.
Grétar lauk verslunarprófi
frá Verzlunarskóla Íslands árið
1965. Stuttu síðar fluttist hann
til Englands með foreldrum sín-
um. Hann hóf störf hjá Loftleið-
um sem stöðvarstjóri á Heath-
row-flugvelli árið 1966, síðar
meir sem skrifstofustjóri í Lond-
on. Hann fluttist heim til Íslands
árið 1976 og hóf störf hjá Sam-
vinnuferðum. Árið 1979 hóf
hann störf hjá Tryggingastofn-
un ríkisins sem deildarstjóri. Frá
árinu 1983 og þar til hann settist
í helgan stein starfaði hann hjá
Tollstjóranum í Reykjavík sem
deildarstjóri.
Útför Grétars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 7. október
2016, og hefst athöfnin klukkan
11.
Grétar, mágur minn, fæddist
til vorsins. Náttúran var að taka
við sér eftir vetrardvala og fugl-
arnir hófu söng sinn. Gróðurinn
vaknaði til lífsins, blómkrónur
opnuðust og litir vorsins
sprungu út.
Grétar átti gott og litríkt líf.
Hann eignaðist yndislega konu,
Kathy, tvo syni, Ívar og Stefán,
tengdadóttur og barnabörn.
Hann var mikill fjölskyldumað-
ur, heimakær og fastur fyrir.
Grétar var ekki allra, hann var
fámáll en hafði ákveðnar skoð-
anir. Hann var fljótur til svara
og húmorinn oft svartur hjá
honum.
Grétar var búinn að eiga við
erfið veikindi undanfarin tvö ár.
Aldrei kvartaði hann og hann
virtist sætta sig við það sem
koma skyldi. Styrkur hans var
mikill. Kathy, synir hans og
tengdadóttir önnuðust hann af
alúð og mikilli umhyggju allt til
hins síðasta. Hann fékk að
kveðja heima með ástvini sína
sér við hlið.
Nú þegar haustið leggst að,
gróðurinn fölnar, blómin falla og
náttúran leggst í dvala kveður
Grétar. Lífslogi hans er slokkn-
aður og fótatak hans er hljóðn-
að. Nú flýgur hann frjáls með
fuglunum í haustvindunum út í
himinblámann.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Ég votta Kathy, Ívari, Stef-
áni, Söndru og barnabörnum
mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Grétars.
Rósa Steinunn.
Hugurinn hvarflar óneitan-
lega til baka nú þegar Grétar er
fallinn frá eftir erfið veikindi.
Hans verður saknað en minn-
ingin lifir áfram. Söknuður
Kathyar, barnanna og barna-
barnanna er auðvitað mestur.
Grétar fékk þá ósk sína upp-
fyllta að fá að kveðja þennan
heim í faðmi fjölskyldunnar á
fallegu heimili þeirra hjóna.
Nokkrum dögum fyrr sátum við
og gerðum að gamni okkar,
drukkum kaffi og gæddum okk-
ur á heimabökuðu með Grétari
og Kathy.
Það var ómetanlegt að fá að
vera nálægt ykkur síðustu dag-
ana í lífi hans. Kathy og strák-
arnir hafa hrósað heimaaðhlynn-
ingu líknardeildar Landspítalans
mikið fyrir frábært starf. Það er
mikilvægt að eiga möguleika á
slíkri þjónustu þegar aðstæður
leyfa.
Ég þekkti Grétar frá því
hann fæddist. Hann var miðju-
barn í hópi fimm bræðra og sá
þriðji þeirra sem kveður þennan
heim. Í minningargrein um Æv-
ar bróður hans, sem lést árið
2000, skrifaði Grétar: „Við vor-
um bara bræður í upphafi, fimm
strákar (nei, það er ekki rétt,
við vorum sex með Dadda, sem
var jú alltaf einn af okkur) þar
til eitt dimmt haustkvöld 1961
fækkaði um einn og ómeðvitað
varð sú breyting á, að frá því að
vera bara bræður, urðum við
líka vinir, vinátta sem hefur
haldist í gegnum árin, eitthvað
sem aldrei verður frá mér tek-
ið.“ Þetta skrifaði Grétar fyrir
16 árum. Mér fannst afar vænt
um þessi orð hans og þau stað-
festu það sem við höfum allir
vitað um hið nána samband sem
var á milli okkar strákanna.
Heimur okkar þegar við vorum
litlir snérist um lífið í Brekku-
götu og Austurgötu í Hafnar-
firði og á Skothúsvegi og Berg-
staðastræti í Reykjavík. Þetta
var afar skemmtilegt og
áhyggjulaust líf. Foreldrar okk-
ar og náið samband þeirra og
framkoma við okkur var þess
eðlis að manni fannst maður
vera í bræðrahópi. Eins og
gengur tvístraðist hópurinn dá-
lítið þegar sumir fóru til náms
og/eða starfa erlendis.
Síðustu áratugina höfum við
lagt meiri áherslu á að hittast
og rækta tengslin. Það hefur
gefið okkur mikið. Grétar og
Kathy hafa verið öflug á því
sviði, oft eins og segull og lím í
senn. Þau voru glæsileg hjón og
það var alltaf gott að vera í ná-
vist þeirra.
Hvíl í friði, kæri Grétar.
Þakka þér fyrir vináttuna öll
þessi ár.
Elsku Kathy. Innilegar sam-
úðarkveðjur frá okkur Ellu og
fjölskyldu til þín, Stefáns, Ívars,
Söndru og barnabarnanna.
Davíð (Daddi).
Grétar
Guðmundsson
✝ Páll Pálssonfæddist 12.
febrúar 1951 í
Reykjavík. Hann
varð bráðkvaddur á
heimili sínu 24.
september 2016.
Páll var sonur
hjónanna Páls Ax-
elssonar, f. 1922 á
Akureyri, d. 1988,
og Sigríðar Hall-
dórsdóttur, f. 1925
á Fögrubrekku í Hrútafirði, d.
2002. Hann var annað barn for-
eldra sinna. Eldri er Halldór, f.
1948, yngri er Guðrún Margrét,
f. 1959.
þar sem hann var í tvö ár og náði
m.a. góðum tökum á dönsku. Eft-
ir heimkomuna frá Danmörku
fór hann í Garðyrkjuskóla rík-
isins í Hveragerði og vann eftir
það sem garðyrkjumaður bæði á
Íslandi og í Danmörku. Páll tók
meiraprófið og starfaði sem
vörubílstjóri hjá Hraðfrysti-
stöðinni um hríð. Hann vann í
fiskvinnslu í Grindavík og í
byggingarvinnu hjá Íslenskum
aðalverktökum auk fleiri starfa
á Íslandi og í Danmörku þar sem
hann bjó af og til. Frá árinu 2002
bjó hann einn á Ránargötu 10
þar sem hann lést. Banamein
hans var bráðalungnabólga.
Páll verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag, 7. október
2016, og hefst athöfnin klukkan
13.
Páll ólst upp í
Reykjavík hjá for-
eldrum sínum,
systkinum og móð-
urforeldrum.
Fyrstu tíu æviár
hans bjó fjölskyldan
á Hverfisgötu 60a
en flutti síðan í
Lönguhlíð 19. Páll
gekk í Austurbæj-
arskóla, Hlíðaskóla
og Gagnfræðaskóla
Austurbæjar. Hann lærði á pí-
anó, klarínett og harmónikku og
var félagi í Harmónikkufélagi
Reykjavíkur. Tvítugur að aldri
fór Páll á lýðháskóla á Jótlandi
Í dag kveðjum við Palla
bróður okkar. Hann fæddist á
Hverfisgötunni þar sem við
bjuggum fyrstu tíu æviár hans.
Okkur systkinunum fannst gott
að afi og amma bjuggu hjá okk-
ur og mjög gestkvæmt var á
heimilinu.
Við áttum því láni að fagna
að fá að hafa alls konar dýr,
m.a. hunda, ketti, kanínur, dúf-
ur, yrðlinga, hænur og oftast
vorum við með gullfiska. Hins
vegar var skuggi yfir þessum
árum því að Palli lenti í slæmu
einelti í barnaskóla og beið
þess aldrei bætur.
Palli var fróður á ýmsum svið-
um, þekkti allar götur bæjarins,
bílategundir, skipaflota landsins,
helstu dagsetningar og atburði
og var vel að sér í landafræði.
Hann var ljúfur og sagði allt-
af satt en það var mikill styrk-
ur hans.
Pabbi var ökukennari og
kenndi honum á bíl en þótt
Palli væri með bílpróf og
meirapróf þá átti hann bara bíl
einu sinni á ævinni.
Foreldrar okkar heimsóttu
Palla nokkrum sinnum þegar
hann bjó í Danmörku. Árið
1988 var eins og oftar ákveðið
að fara í heimsókn til hans en
sú ferð var aldrei farin því að
pabbi fékk hjartaáfall og dó í
landganginum út í flugvélina í
Keflavík. Palli beið á flugvell-
inum í Kaupmannahöfn en eng-
inn kom.
Annað stórt áfall var þegar
mamma dó árið 2002. Hún var
hans aðalstoð og stytta meðan
hún lifði og þegar Palli var
ekki í Danmörku bjó hann hjá
henni. Í kjölfarið var íbúðin í
Lönguhlíðinni seld og Palli
fékk sína eigin íbúð á Rán-
argötu 10 þar sem hann bjó
síðustu 14 árin, en draumur
hans hafði alltaf verið að búa í
Vesturbænum. Nágrannar
hans á Ránargötunni, þau
Arnar og Ísabella, reyndust
honum sem besta fjölskylda
og kötturinn þeirra, hún Lísa,
var sú sem heimsótti hann oft-
ast. Það gaf honum mikið enda
mikill kattavinur.
Það voru nokkrir fastir
punktar í lífi Palla meðan
hann bjó á Ránargötunni.
Hann fór yfirleitt í Vesturbæj-
arlaugina um helgar, BSÍ á
fimmtudögum til að fá sér svið
en þau voru í uppáhaldi hjá
honum, hann naut þess að fá
sér kaffi á Mokka og fara á
Eyjaslóðina þar sem Hjálp-
ræðisherinn rak athvarf til
skamms tíma en hann átti
góða vini í starfsmönnum
Hersins. Palli fór nánast allt
fótgangandi. Hann var snyrti-
menni í ákveðnum skilningi.
Allt var í röð og reglu heima
hjá honum þótt það sæist ekki
alltaf á útliti hans. Baráttan við
Bakkus var á stundum hörð en
einu sinni fékkst Palli til að
fara í meðferð í Byrginu sem
gerði honum mjög gott.
Síðustu tvö árin voru samn-
ingar í gangi milli okkar systk-
inanna um algjört bindindi
Palla frá áfengi nema við sér-
stök tiltekin tilefni. Þetta virti
hann og stóð nánast alveg við
það. Fyrir vikið batnaði líf hans
til muna síðasta rúma árið og
samskiptin urðu meiri. Í síðasta
skiptið sem við hittum hann
kvaddi hann með óvanalegu
löngu og innilegu faðmlagi eins
og hann hefði á tilfinningunni
að við myndum ekki hittast aft-
ur.
Daginn eftir var hann allur
og kominn á betri stað. Á þess-
um tímamótum, þegar Eyja-
slóðin var farin og þessir góðu
nágrannar nýfluttir í burtu,
flutti Palli heim til Fyrirheitna
landsins.
Blessuð veri minningin um
þennan einstaklega ljúfa bróð-
ur okkar.
Halldór Pálsson og
Guðrún Margrét
Pálsdóttir.
Páll Pálsson
✝ Hugrún varfædd í Reykja-
vík 24. mars 1950.
Hún lést á Líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
30. september
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Ásgeir
Gestsson, f. 6. mars
1920, d. 20. febrúar
2001, og Guðný Jó-
hanna Hannesdóttir, f. 19. sept-
ember 1921, d. 9. júní 2010. Hug-
rún bjó í Hafnarfirði alla sína
æsku en flutti til Reykjavíkur
eftir tvítugt og bjó þar síðan.
Systkini Hugrúnar eru: Jóna,
f. 7. júní 1944, Hannes, f. 30.
september 1945, d. 23. ágúst
2012, Haraldur Hafsteinn, f. 22.
janúar 1947, Gestur,
f. 31. maí 1948, Sig-
ríður Björg, f. 8. júlí
1951, og Guð-
mundur, f. 25. júlí
1955.
Hugrún lauk
gagnfræðaprófi frá
Flensborgarskóla,
námi frá
Húsmæðraskól-
anum að Staðarfelli
og prófi frá Banka-
mannaskólanum.
Hún starfaði á endurskoðun-
arskrifstofu en lengst af starfaði
hún við ýmis bankastörf hjá Bún-
aðarbanka Íslands og Iðnaðar-
banka/Íslandsbanka/Glitni.
Útför Hugrúnar fer fram frá
Garðakirkju í dag, 7. október
2016, kl. 13.
Haustlitaskrúði breiðir sig yf-
ir upprisu seinasta dags sept-
embermánaðar. Liðið er að
kveldi þegar Hugrún, hjartkær
vinkona mín, svífur inn í kvöld-
húmið, kveður jarðneskt líf. Það
sverfur að sál og sinni er kær
vinkona sofnar svefninum eilífa
langt fyrir aldur fram þegar
okkur finnst við eiga fjölmörg ár
ólifuð. Náttúran umvefur hana
fallegum haustlitum, hún gengur
í blómabrekkunni klædd við hæfi
eins og ávallt. Hugrún ólst upp í
Hafnarfirði meðal sjö systkina,
prjónaði lopapeysur á föður sinn
í Sérleyfinu og keypti saumavél
inn á heimilið. Hugrún var gædd
sterkri félagsgreind, stundaði
golfíþróttina í skemmtilegum fé-
lagsskap, kynntist fjölmörgum í
gönguhópum, hélt góðum ævar-
andi vinskap og lagði mikla
áherslu á hreyfingu alla daga,
allt til síðasta mánaðar. Hugrún
kom inn á mannmargt heimilið
að Vestri-Leirárgörðum sumarið
’69 með Imbu systur. Inn í 10
systkina hópinn og fylgdi okkur
æ síðan. Við Ingibjörg, heitin,
vorum kærar systur og vinkon-
ur, fékk ég því strax hlutdeild í
traustum og trygglyndum vin-
skap Hugrúnar en þær unnu í
Hvalnum eins og flest ungt fólk
úr sveitunum í kring. Ári síðar
unnum við Hugrún þar saman,
hana þekktu því allir. Minning-
arnar eru meitlaðar; fjörið á
sveitaböllunum í Borgarfirðinum
og víðar, verslunarmannahelgi á
Laugarvatni, Þjóðhátíð í Eyjum
og skemmtilegar samræður í
vinkvennasaumaklúbbnum.
Vestan úr Hnífsdal átti Hugrún
móðurætt sína. Hún var mjúkur
persónuleiki, hæversk, stutt í
kátínuna, fjörið og frískleikann.
Hugrún hafði þó eggjar vest-
firsku fjallanna í skapgerð sinni
þegar gengið var að sjálfsvirð-
ingu hennar. Hún stóð ávallt
með sjálfri sér allt til loka. Um-
burðarlyndi Hugrúnar var mikið
gagnvart mönnum og málleys-
ingjum. Hugrún fylgdi minni
fjölskyldu frá upphafi og tók
þátt í öllum stórstundum henn-
ar. Hún var það samofin fjöl-
skyldunni að yngri börnin mín
spurðu: „Hvernig er Hugrún
frænka skyld okkur?“ Hugrún
var ekki manneskja veraldlegra
gæða þó hún byði inn á fallegt
heimili við Skerjafjörðinn í
Reykjavík, ætti alltaf góða bif-
reið, bílskúr og sérbýli. Hún
naut þess að ferðast, oft með
Grikklandsvinafélaginu og lista-
fararstjóra úr HÍ eða systkinum
og mágfólki. Hún sat listakúrsa í
HÍ, tók menningar- og listaferð-
ir með félaginu til Evrópulanda
og annarra heimsálfa. Við áttum
fallegar stundir og allan sept-
embermánuð yndislega samveru
og samræður um lífið og til-
veruna á Líknardeild LSH.
Hugrún var raunsæismanneskja,
ræddi langanir sínar og vonir af
æðruleysi. Ég er þakklát fyrir
okkar traustu vinskaparár og
ekki síst nú í september í haust-
ljómanum þegar ég sagði henni
frá veðrinu, spegilsléttum Vog-
inum, skýjaslæðunum á himnin-
um, hve trygglynd og góð mann-
eskja hún væri. Hún bað ávallt
fyrir kveðju til alls fólksins míns,
sagði að við sæjumst á morgun
er ég kvaddi hana á báðar kinn-
ar, strauk yfir augun og mjúkt
hárið.
Ég vil þakka systkinum henn-
ar fyrir svigrúmið sem þau gáfu
mér að hinstu hvílu Hugrúnar.
Á sorgarstundu vottum við
allri fjölskyldu Hugrúnar hjart-
kæra samúð.
Steinunn Njáls., Guðjón
og fjölskylda.
Kær vinkona til margra ára
er fallin frá eftir erfið veikindi.
Vorið 1969 kynntumst við er við
mættum til starfa á hvalvertíð í
Hvalstöðinni í Hvalfirði, átján og
nítján ára gamlar. Við vorum
góðar vinkonur eftir það. Hug-
rún var afar þægileg manneskja,
traust og lét lítið fyrir sér fara.
Mikil félagsvera og eignaðist
marga vini sem hún ræktaði vel.
Umhyggjusemi var henni í blóð
borin. Við héldum góðu sam-
bandi alla tíð, hittumst eða
spjölluðum símleiðis, áttum oft
löng símtöl. Alltaf spurði hún um
börnin mín og gerði það af ein-
lægum áhuga, vildi vita hvar þau
væru stödd í lífinu og þegar
barnabörnin bættust við fylgdist
hún vel með. Og lagði nöfn
þeirra á minnið. Greinlegt var að
allir í kringum hana skiptu máli.
Þannig var Hugrún. Bar hag
annarra fyrir brjósti.
Samleið í gegnum lífið í tæp-
lega fimmtíu á er langur tími.
Margs að minnast sem við rifj-
uðum oft upp, einkum allra síð-
ustu ár.
Veru okkar í Hvalstöðinni bar
oftast á góma enda einstakur og
viðburðaríkur tími sem ekki
þekkist í dag. Við unnum erfiðar
átta tíma vaktir og allt upp í sex-
tán klukkutíma samfleytt. Á frí-
vöktum um helgar var svo tekið
vel á gleðinni, partí í herbrögg-
um frá stríðsárunum og farið á
hin víðfrægu sveitaböll í Borg-
arfirðinum. Hugrún var alltaf til
í að vera með í fjörinu.
Síðar á lífsleiðinni ferðuðumst
við Hugrún saman bæði innan-
lands og utan, spiluðum saman
golf á tímabili. Skruppum af og
til á kaffihús eða fengum okkur
að borða. Ekki má svo gleyma
saumaklúbbnum sem við stofn-
uðum sjö hvalvertíðarkonur frá
þeim tíma sem við störfuðum í
Hvalstöðinni. Fjórar þeirra eru
nú látnar.
Fyrir þremur árum greindist
Hugrún með illkynja sjúkdóm.
Það var áfall. Hún sýndi æðru-
leysi allan tímann í veikindum
sínum. Hélt hugarró, bjartsýni
og kvartaði ekki. Þrátt fyrir það
hélt hún sínu striki eins og henni
var lagið, fór í ferðalög innan-
lands og utan og var meira að
segja búin að panta sér ferð til
útlanda í haust. Í sumar ágerðist
sjúkdómurinn en Hugrún var
bjartsýn og harðákveðin að sigra
í baráttunni, ekkert annað í boði.
Fyrir um tveimur vikum
heimsótti ég hana og var það
okkar síðasta samverustund.
Verulega hafði af henni dregið
en eftirtektarvert hversu mikil
hugarró hvíldi yfir henni. Við
spjölluðum um alla heima og
geima og áttum notalega stund.
Rifjuðum meðal annars upp eft-
irminnilega helgarferð sem við
fórum í til Akureyrar, Hugrún,
Imba Njáls, Alla og ég, hressar
og staðráðnar í að skemmta okk-
ur vel, líklega árið 1973. Urðum
bensínlausar á miðri Holta-
vörðuheiði en redduðum okkur
og héldum ótrauðar áfram til
Akureyrar og stefnan tekin á
Sjallann að kvöldi. Mjög
skemmtileg og fjörug ferð. Þrátt
fyrir að Hugrún væri máttfarin
og afar veik, þá minntist hún
þessarar ferðar með glettnis-
hlátri okkar beggja. Það var al-
veg í anda Hugrúnar og gott að
kveðjast þannig. Hjartans þakk-
ir fyrir tæplega fimm áratuga
vináttu og trygglyndi, elsku
Hugrún.
Hörpu þinnar, ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Björg Kristins.
Hugrún Jónsdóttir