Morgunblaðið - 07.10.2016, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2016
✝ GuðmundurGylfi Guð-
mundsson fæddist
á Egilsstöðum 28.
apríl 1957. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 26.
september 2016.
Foreldrar Gylfa
voru Guðmundur
Magnússon, sveit-
arstjóri á
Egilsstöðum, f.
6.12. 1922 á Hjartarstöðum í
Eiðaþinghá, d. 13.7. 2004, og
Aðaldís Pálsdóttir, húsmóðir, f.
28.5. 1925 á Skeggjastöðum í
Fellum, d. 10.7. 2013. Systur
Guðmundar Gylfa eru: Ólöf
Magna, f. 31.1. 1951, Anna Heið-
ur, f. 19.1. 1952, og Arnheiður
Gígja, f. 10.10. 1960.
1977. Hann stundaði síðan hag-
fræðinám í Lundi í Svíþjóð þar
sem hann lauk BA-gráðu í hag-
fræði 1980 og var síðan í fram-
haldsnámi í Gautaborg 1981-
1984. Árið 2011 lauk hann
meistaraprófi í fjármálum fyr-
irtækja frá Háskóla Íslands.
Frá 1985 starfaði Gylfi sem
hagfræðingur hjá Fasteigna-
mati ríkisins, Alþýðusambandi
Íslands og Heilbrigðis- og
tryggingamálaráðuneytinu. Á
árunum 2001-2007 starfaði
hann sem fjármálastjóri Rík-
isútvarpsins og þann starfa
hafði hann einnig hjá Verk-
fræði- og náttúruvísindasviði
Háskóla Íslands frá 2011 til
dauðadags.
Guðmundur Gylfi var virkur í
starfi Framsóknarflokksins um
langt árabil og gegndi
trúnaðarstörfum fyrir flokkinn í
Reykjavík og á landsvísu.
Útför Guðmundar Gylfa fer
fram í dag, 7. október 2016, frá
Langholtskirkju og hefst at-
höfnin kl. 13.
Gylfi kvæntist 2.
júní 1989 Önnu
Maríu Ögmunds-
dóttur, f. 12.9.
1956, kennara, frá
Vorsabæ í Ölfusi.
Foreldrar Önnu
Maríu voru Judith
Jónsson, f. 28.11.
1922, húsmóðir í
Vorsabæ, d. 10.8.
2014, og Ögmund-
ur Jónsson, f. 1.8.
1907, bóndi á Vorsabæ, d. 2.4.
2001. Dætur Gylfa og Önnu
Maríu eru: Arndís Jóna, iðju-
þjálfi, f. 5.9. 1989, og Kristín
Anna, söngnemi, f. 16.5. 1993.
Guðmundur Gylfi ólst upp á
Egilsstöðum, lauk landsprófi frá
Eiðaskóla og stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri
Alltaf man ég augun hans,
eldar brunnu kærleikans,
orð af vörum elskhugans
alsæl mættu hjarta.
Framtíðina leit ég ljúfa og bjarta.
Mig vantar orð til að þakka þér,
í þögninni geymi ég bestu ljóðin,
gullinu betra gafstu mér,
göfuga ást í tryggða sjóðinn
og það sem huganum helgast er,
hjartanu verður dýrsti gróðinn.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Með kærleika og þakklæti,
þín eiginkona,
Anna.
Elskulegur bróðir okkar,
Guðmundur Gylfi, lést 26. sept-
ember síðastliðinn. Hann var
næstyngstur og eini bróðirinn í
hópi okkar fjögurra systkina.
Fyrir 15 mánuðum greindist
hann með MND-sjúkdóminn
sem herjaði á hann sleitulaust
þar til yfir lauk. Gylfi tók veik-
indum sínum af æðruleysi og
var stutt í glettnina og þrána til
að hlýða á spjall um menn og
málefni samfélagsins til hinstu
stundar.
Gylfi bróðir var einstaklega
ljúfur drengur og hafði snemma
mikinn áhuga á pólitík og sam-
félagsmálum og jafnframt
sterkar skoðanir á þeim. Hann
var vel greindur og sá oft hlut-
ina frá öðru sjónarhorni en aðr-
ir. Hann mundi alla skapaða
hluti sem hann hafði heyrt og
séð og hann fylgdist vel með
framkvæmdum á Egilsstöðum
alla tíð og hafði sterka tengingu
austur þó hann væri löngu flutt-
ur í burtu. Það var alltaf gaman
að setjast niður með Gylfa og
rifja upp sögur úr fortíðinni því
hann gat alltaf fyllt inn í sög-
urnar sem við hin mundum
ekki. Gylfi var líka mikill heim-
ilis- og fjölskyldumaður, eldaði
gjarnan mikinn og góðan ís-
lenskan mat og bar mikla um-
hyggju fyrir stelpunum sínum
þremur – þær voru honum allt.
Söknuður þeirra er mikill og
þær eiga alla okkar samúð.
Eftirsjá og tómleiki færist yf-
ir nú þegar við systurnar sitjum
saman og ræðum gamlar minn-
ingar og liðna tíð. Það er svo
skrýtið hve lífið getur verið
ósanngjarnt og óvænt en við
vitum að nú er bróðir okkar
kominn á góðan stað, laus við
þjáningar sjúkdómsins og van-
líðan.
Komið er að kveðjustund allt
of snemma, elsku bróðir, og vilj-
um við þakka allar eftirminni-
legu og góðu samverustundirn-
ar sem við áttum með þér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Anna María, Arndís
Jóna og Kristín Anna, Guð
styrki ykkur í sorginni.
Ólöf, Anna og Gígja.
Það er með mikilli sorg og
trega sem við svilarnir kveðjum
mág okkar Guðmund Gylfa
Guðmundsson í dag. Gylfi hefur
verið góðvinur okkar um ára-
tugaskeið og það var átakanlegt
að fylgjast með hvernig ákafur
MND-sjúkdómurinn réðst að
vini okkar og braut niður þenn-
an stóra og kröftuga mann á að-
eins fimmtán mánuðum. Við
trúum því að hann sé nú kom-
inn á betri stað, laus úr viðjum
örlaganna og geti nú sinnt
hugðarefnum sínum í ró og
spekt.
Við eigum afskaplega góðar
minningar um Gylfa sem ylja nú
þegar sorgin kveður dyra. Gylfi
var einstaklega athugull maður
og minnugur með afbrigðum.
Sem sérlegur aðstoðarmaður
Guðmundar föður síns þegar
hann var oddviti og sveitarstjóri
á Egilsstöðum á uppbygging-
artíma sveitarfélagsins, lagði
hann vel á minnið allar fram-
kvæmdir sveitarfélagsins svo að
nánast mátti fletta upp í honum
eins og gagnabanka þegar upp-
lýsingar þurfti um vatns- og
fráveitulagnir eða hvernig þeim
væri best fyrir komið. Gylfi
vann mörg sumur hjá bænum á
menntaskólaárunum og reyndi
ávallt að haga málum þannig að
unnið væri af útsjónarsemi og
sparsemi fyrir bæjarfélagið –
það var fyrir öllu. Gylfi lagði
hagfræði og fjármálastjórn fyrir
sig sem ævistarf en líklega
hefði verkfræði alveg eins átt
vel við hann – svo áhugasamur
um verklegar framkvæmdir og
verklaginn sem hann var.
Gylfi gerði Framsóknarflokk-
inn að vettvangi fyrir félags-
málaáhuga sinn og starfaði þar
um langt árabil. Hann sóttist
þar ekki eftir vegtyllum en
sinnti þeim störfum eins og öðr-
um af trúmennsku og samvisku-
semi.
Gylfi var einstakur vinur vina
sinna og fjölskyldu og börn okk-
ar og barnabörn hafa átt fáar
stundir skemmtilegri en að
heimsækja Gylfa, njóta fé-
lagsskapar hans og veitinga
sem ekki voru skornar við nögl.
Við höfum fáa menn þekkt
um ævina hreinskiptari, blíð-
lyndari og viðmótsþýðari en
hann Guðmund Gylfa. Var
stundum eins og við vildum fá
hann til að hleypa í sig meiri
hörku í samskiptum en það var
ekki til í hans geði enda kenndi
hann okkur að eina leiðin til að
sigra í deilum væri að forðast
þær. Þess vegna var svo gott að
eiga í samskiptum við Gylfa og
hafa hann nálægt sér.
Þess munum við sakna.
Guð blessi minningu Guð-
mundar Gylfa Guðmundssonar.
Gissur Pétursson,
Reynir Sigurðsson,
Bjarni G. Björgvinsson.
Okkur sem komin erum á eft-
irlaunaaldurinn og við sæmilega
heilsu hættir flestum til að taka
því sem sjálfsögðum hlut að ná
og vera í þeirri stöðu. Okkur
hnykkir því ónotalega við þegar
nákominn vinur og mun yngri
fellur í valinn af völdum illvígs
sjúkdóms, sem læknavísindin
eiga enn ekkert svar við.
Gylfi, mágur/svili okkar, náði
því ekki að verða sextugur.
Fyrir hálfu öðru ári kenndi
hann torkennilegs meins sem
kom á daginn að var lömun í
hreyfitaugum eða MND. Þau
Anna María tóku strax, af aðdá-
unarverðri skynsemi og kjarki,
að gera ráðstafanir til þess að
takast á við breyttar aðstæður.
Þau festu kaup á og fluttu í hús
á einni hæð í Steinagerði og
seldu raðhúsið sitt í Skeiðar-
vogi, sem ljóst var að hentaði
engan veginn í þessari nýju
stöðu. Þau bundu vonir við að
Gylfi gæti með þessu móti dval-
ið sem lengst heima. Framrás
sjúkdómsins var þó hraðari en
nokkurn óraði fyrir og naut
Gylfi aðeins fárra mánaða veru í
Steinagerði þar til hann varð að
leggjast inn á sjúkrastofnun.
Þetta eru ólýsanlega grimm ör-
lög og mikið lagt á þau hjón og
dæturnar tvær.
Á útfarardegi Gylfa er okkur
efst í huga þakklæti til hans
fyrir þær fjölmörgu góðu stund-
ir sem við áttum saman um nær
þriggja áratuga skeið. Hann var
sannkallaður höfðingi, í bestu
merkingu þess orðs. Hann hlúði
alla tíð vel að sínu og var, eins
og Önnu Maríu, umhugað um að
skapa gott heimili sem dró að
sér fjölskyldur þeirra beggja,
vini og kunningja. Við hátíðleg
tækifæri héldu þau báðum fjöl-
skyldunum myndarleg heimboð
sem áttu drjúgan þátt í að
treysta fjölskyldubönd og sam-
heldni. Hann var listakokkur og
búhöldur góður. Honum var
gestrisnin í blóð borin og lét
einkar vel að vera í hlutverki
veitanda. Gestir hans fundu sig
ávallt velkomna og ekki síst
vegna þess að hann hafði lifandi
áhuga fyrir fólki og umhverfi
sínu. Þeim eiginleika hélt hann
óskertum til hinstu stundar.
Gylfi var vel menntaður og
fróðleiksbrunnur, með stálminni
og góða eðlisgreind. Hann hafði
góða kímnigáfu og kunni frá
mörgum gamanmálum að segja,
ekki hvað síst frá æskuslóðun-
um austur á Héraði. Þrátt fyrir
þessa eðliskosti tranaði hann
sér aldrei fram. Hann var óá-
reitinn og jafnan umtalsgóður
um menn og málefni. Það var
aðdáunarvert hvað hann hélt
öllum þessum góðu eiginleikum
óskertum þótt líkamleg geta
færi ört þverrandi. Í veikind-
unum kom það skýrt í ljós hvað
hann og þau hjón höfðu riðið
þétt vinanet í gegnum tíðina.
Hann uppskar þar svo sann-
arlega sem hann hafði sáð.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Nú er sannarlega skarð fyrir
skildi í fjölskyldunni. Við Sól-
veig þökkum Gylfa góða og gef-
andi samferð. Hans verður sárt
saknað.
Elsku Anna María, Arndís
Jóna og Kristín Anna. Við vott-
um ykkur innilega okkar dýpstu
samúð. Megi góður Guð styrkja
ykkur og vernda.
Sólveig og Bjarni.
Því fylgir mikil sorg að sjá á
bak frænda og góðum vin langt
um aldur fram. Ég átti nokkrar
góðar stundir með honum á
meðan hann glímdi við sjúkdóm
sinn og samtölin voru mjög gef-
andi þar sem hvergi var komið
að tómum kofunum. Það var
átakanlegt að sjá hversu hratt
þessi illvígi sjúkdómur lagði
þennan fróða og gáfaða mann
að velli.
Við Gylfi vorum systkinabörn
og var ár á milli okkar í aldri.
Ég var í sveit hjá afa og ömmu
okkar og síðar föðurbróður mín-
um í tíu sumur á Skeggjastöð-
um í Fellum, stutt frá Egils-
stöðum þar sem hann ólst upp.
Við brölluðum margt skemmti-
legt saman. Við vorum rétt um
12 ára þegar við fórum í úti-
legur bæði á Landsmóti ung-
mennafélaganna á Eiðum og
einnig um verslunarmannahelg-
ina í Atlavík og upplifðum
skemmtileg ævintýr. Ég minn-
ist margra skemmtilegra stunda
á Egilsstöðum, við spiluðum við
körfubolta á Eiðum, fórum á sil-
ungsveiðar og fleira. Síðar hélt
Gylfi í nám til Svíþjóðar og að
því loknu settist hann að í
Reykjavík. Við og fjölskyldur
okkar höfum fylgst að í gegnum
lífsleiðina og átt margar frá-
bærar stundir saman bæði hér
á höfuðborgarsvæðinu og á
Skeggjastöðum sem ég minnist
með hlýhug. Alltaf var
skemmtilegt að koma í heim-
sókn eða í veislur á Skeiðarvog-
inn þar sem ávallt voru bornar
fram miklar kræsingar sem þau
hjón töfruðu fram. Þá var
gjarnan rætt um heima og
geima og oft tekist á um pólitík.
Gylfi var mikill fjölskyldu-
maður og afar stoltur af dætr-
um sínum. Hann var vinamarg-
ur og mikill vinur vina sinna.
Hann og þau bæði hjónin voru
afar hjálpsöm og alltaf boðin og
búin til að hlaupa undir bagga
ef eftir því var leitað.
Ég kveð kæran frænda með
þakklæti fyrir vinskap okkar og
þær góðu stundir sem við áttum
saman. Ég mun sakna hans og
megi hann hvíla í friði.
Elsku Anna María, Arndís
Jóna og Kristín Anna, við fjöl-
skyldan í Marargrund vottum
ykkur okkar innilegustu samúð
vegna sárs missis ykkar.
Sigurbergur.
Hún kom ekki á óvart fréttin
um andlát Guðmundar Gylfa
frænda míns þegar hún barst
en sár var hún engu að síður.
Ég hafði litið til hans daginn áð-
ur og þá leyndi sér ekki hvað
var í vændum. Stríðið við þann
sjúkdóm sem engu eirir var að
ljúka einungis 15 mánuðum eft-
ir að greiningin var staðfest.
Allan þennan tíma sem Gylfi
háði baráttuna við MND-sjúk-
dóminn hafði ég tækifæri til að
heimsækja hann reglulega þar
sem okkur gafst gott tækifæri
til að rifja upp og fara yfir okk-
ar lífshlaup. Þessar samveru-
stundir voru ómetanlegar fyrir
mig.
Það eru margar góðar minn-
ingar frá æskuárunum tengdar
fjölmörgum heimsóknum þeirra
feðga, Guðmundar og Gylfa, í
Hjartarstaði þar sem foreldrar
mínir bjuggu í tvíbýli með Sig-
urði föðurbróður okkar og fjöl-
skyldu hans.
Þegar Gylfi kom í heimsókn í
sveitina var það oftar en ekki
sem við lékum okkur saman
þrír bræðrasynirnir enda vorum
við nánast jafn gamlir, fæddir á
sex vikna tímabili á vordögum
1957. Gylfi vildi þó ekki alltaf
fara strax út að leika þegar
hann kom í heimsókn því hann
hafði einnig mikinn áhuga á að
fylgjast með þegar feður okkar
ræddu búskapinn, pólitíkina og
heimsmálin. Áhugi hans á þjóð-
félagsmálum vaknaði því
snemma. Gylfi var strax á
barnsaldri afar fróður og víðles-
inn, eitthvað sem einkenndi
hann alla tíð. Hann hafði mjög
gott minni og ætíð svör á
reiðum höndum og þá nánast
sama um hvað var spurt.
Landsprófsveturinn á Eiðum
deildum við þrír frændurnir
herbergi á heimavistinni og síð-
an vorum við Gylfi herbergis-
félagar á heimavistinni í MA
þegar við hófum þar nám. Þessa
vetur var samneytið því eðlilega
náið en samkomulagið nánast
alltaf gott enda voru persónu-
eiginleikar Gylfa þannig að afar
erfitt var að hugsa sér að eiga í
deilum við hann og leggja ekki
við hlustir þegar hann veitti
ráð.
Eftir að menntaskólanum
lauk fórum við hvor í sína áttina
í nám og vinnu og samband
okkar takmarkað næstu 12 árin
eða þar til ég flutti aftur á höf-
uðborgarsvæðið. Þá hafði Gylfi
fundið Önnu Maríu, stóru ástina
í sínu lífi, stofnað heimili og
geislaði af hamingju. Alla tíð
síðan héldum við góðu sam-
bandi, meira fyrstu árin á með-
an dætur okkar voru yngri enda
frumburðir okkar nánast jafn
gamlar.
Ég verð alla tíð mjög þakk-
látur fyrir að hafa átt Gylfa fyr-
ir samferðamann og vin. Hann
hafði ótrúlegt jafnaðargeð, úr-
ræðagóður, jákvæður, fjölfróður
og afar traustur vinur.
Þrátt fyrir þá miklu sorg sem
fylgdi glímunni við þennan erf-
iða sjúdóm sem hann og fjöl-
skyldan þurftu að takast á við
þá var Gylfi alltaf glaðvær, með
einlægan áhuga á að fá fréttir
og ræða bæði um nútímann og
fortíðina þegar ég heimsótti
hann í veikindunum.
Allt til síðustu stundar veitti
hann af sínum viskubrunni.
Heimboðið í júní þegar Gylfi
hóaði saman hópi vina og ætt-
ingja verður okkur vinum hans
minnisstætt.
Elsku Anna María, Arndís
Jóna og Kristína Anna. Inni-
legar samúðarkveðjur til ykkar
og annarra í nánustu fjölskyldu
frá okkur Rannveigu og dætr-
um. Minningin um góðan dreng
og traustan vin mun lifa með
okkur.
Einar Birgir Steinþórsson.
Guðmundur Gylfi frændi
minn.
Þó ég eigi erfitt með að trúa
því að það sé komið að því að
kveðja þig í blóma lífsins þá
verð ég að beygja mig undir
það og skrifa þér nokkur minn-
ingarorð.
Ég þekkti þig sem barn og
man það vel hvað þú varst glað-
lyndur og jákvæður og brosið
bjart. Af því að það kom beint
frá hjartanu. Þú varst alltaf svo
góður við alla. Og líka við dýrin.
Segir það ekki allt sem þarf?
Þó að þú værir prinsinn í á
heimilinu með þremur systrum
þá léstu það samt ekki spilla
þínum góðu eiginleikum á nokk-
urn hátt.
Það var nú í sjálfu sér þó-
nokkurt afrek.
Og þegar þú varst orðinn
sterkur og stór og fullorðinn þá
varstu enn sá sami.
Hvenær sem maður hitti þig
og þó að liðu mörg ár á milli þá
var jákvæðnin og brosið sem
náði alla leið til augnanna á sín-
um stað. Nokkuð sem ekki er
öllum gefið.
Og varst enn að spyrja um
allt mögulegt af sömu einlægn-
inni og glettninni og áður fyrr.
Það fannst mér nefnilega
vera dálítið skemmtilegt. Og
allt í góðu.
Það er enginn vafi í mínum
huga að þér verður vel fagnað á
nýja staðnum af þeim sem þar
bíða eftir þér, og mest öfunda
ég þig af því að hitta hana Jón-
ínu, langömmu okkar. Það var
nú skemmtileg kelling. Og töfr-
aði alla upp úr skónum. En hún
var farin héðan af jörð áður en
þú fæddist. Þú munt kunna vel
að meta að kynnast henni.
Það er stórt skarð í hópi fjöl-
skyldu og vina þegar leysist
lífsins band, og ljósið hverfur
sýnum eins og nú hefur orðið.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra
Alda Jónsdóttir.
Guðmundi Gylfa kynntist ég
fyrst þegar við stunduðum báðir
nám í hagfræði við háskólann í
Gautaborg. Tókst þá með okkur
vinskapur sem varað hefur ætíð
síðan. Margar sælar minningar
eru frá Gautaborgarárunum
enda var þá margt brallað. Eftir
að heim var komið urðu sam-
verustundirnar strjálli og þá
einkum síðari árin. Við reynd-
um þó að bæta úr þessu annað
slagið þegar ég var á ferðinni
syðra og var þá gjarnan hist,
ásamt Helga Tomm, í Múlakaffi
yfir gæðamáltíð, farið yfir stöðu
mála, rökrætt og hlegið.
Í framhaldi af því að Guð-
mundur greindist með erfiðan
sjúkdóm fyrir rúmu ári síðan
hittumst við félagarnir heima
hjá honum og áttum saman
skemmtilega síðdegisstund. En
tíminn líður hratt og er ég
heimsótti vin minn Guðmund á
sjúkrabeð fyrir um hálfum mán-
uði síðan varð mér ljóst að
skammt var eftir.
Nú er leiðir skilur vil ég nota
tækifærið og þakka mínum
kæra vini fyrir allar gefandi
samverustundirnar í gegnum
árin og votta fjölskyldu hans
mína dýpstu samúð.
Björn Ingimarsson.
Austur á héraði segir hann
og s-ið í austur er langt og hlý-
legt. Svipurinn verður dreym-
inn, augun pírast og yfir andlit-
ið færist hlýlegt bros og
væntumþykja sem einkenndi
Guðmund Gylfa Guðmundsson
sem við alltaf kölluðum Gylfa.
Hann kom til starfa sem fjár-
málastjóri verkfræði- og nátt-
úruvísindasviðs Háskóla Íslands
í nóvember 2011. Hann hafði
nýjar hugmyndir um hvernig
mætti skipuleggja fjármál
sviðsins betur og færa til nú-
tímalegri hátta. Hann hafði m.a.
kynnt sér nýjar kenningar í
rekstrarhagfræði og áætlana-
gerð sem hann mælti fyrir af
þekkingu og ástríðu og margar
Guðmundur Gylfi
Guðmundsson