Skagfirðingabók - 01.01.2008, Blaðsíða 44

SKAGFIRÐINGABÓK
Skipið var í höfn á Akureyri er ég
fór um borð. Hermann bróðir minn
hafði verið 3- vélstjóri á skipinu og tók
ég við plássinu hans. Skipstjóri var
Kristján Gíslason og fyrsti vélstjóri
Stefán Valdimarsson frá Vallanesi í
Skagafirði. Hann réði mig þriðja vél-
stjóra. Lagt var af stað frá Akureyri
fyrstu dagana á nýju ári, 1959- Var
ferðinni heitið til Reykjavíkur að
taka þar Færeyinga sem búið var að
ráða, og von var á til landsins með ms.
Drottningunni. En þegar til Reykja-
víkur kom fréttist að Færeyingar
væru komnir í verkfall og heimtuðu
betri kjör á íslensku fiskiskipunum.
Aðeins einn maður kom, Óli Fær-
eyingur eins og við kölluðum hann.
Þá var tekið það ráð að smala mönn-
um sem til náðist í túrinn. Ekki tókst
að fullmanna í áhöfnina svo sem
samningar buðu, en látið duga þó að
nokkra vantaði í hópinn. Slíkt var
ekki óvanalegt á þessum árum.
Siglt var á Nýfúndnalandsmið, svo-
kallaðan Ritubanka, sem er 80 sjó-
mílur suður af Nýfundnalandi. Þar
höfðu fundist gjöful karfamið. Allt
gekk eins og í sögu. Skipið var fyllt
og við komum heim til Sauðárkróks
og lönduðum þar eftir 18 sólarhringa
túr. Karlarnir sem fengust á skipið í
Reykjavík reyndust flestir frábærlega
vel í alla staði, flestir vanir sjómenn.
Þegar hér var komið var búið að semja
við sjómenn og verkfallið í Færeyjum
leyst. Nú streymdu Færeyingar til
landsins á þau skip sem búið var að
ráða þá á. Þá var aftur farið til Reykja-
víkur og skipt um áhöfn. Þetta var
stór hópur Færeyinga sem um borð
kom, eða hálfönnur vakt. Nú var ekki
til setunnar boðið, kostur tekinn í
túrinn og landfestar leystar, stefnan
sett fyrir Reykjanes og á sömu mið
skyldi halda.
Meðan skipið stansaði í Reykjavík
höfðu margir skipverjar brugðið sér
í land. Eg átti hundavaktina, það er
frá miðnætti fram að fjögur. Nú kom
í ljós að annar kyndarinn, sem koma
átti á vaktina með mér, hafði ekki
skilað sér um borð. Þurfti ég því bæði
að sjá um kyndinguna og vélina. Ekki
tók betra við þegar annar vélstjóri átti
að taka við vaktinni af mér. Hann lá
blindfullur í koju og þóttist vera fár-
veikur. Eg varð þá að bæta hans vakt
við mig líka. Þegar við komum fyrir
Garðskagann var komið snarvitlaust
suðaustan rok og stórsjór. Um nóttina
fékk skipið á sig feikna mikið brot og
braut bakborðsbjörgunarbátinn.
Ekki var hægt að keyra meira en
hálfa ferð vegna veðurs. Einu sinni kom
það fyrir í mestu látunum að vélsím-
inn hringdi á fúlla ferð, ég svaraði
fulla ferð á vélsímann en bætti ekki
við vélina. Eftir smástund kom önnur
hringing úr brú um hálfa ferð og ég
svaraði sem áður. Þetta var í einasta
skiptið sem ég óhlýðnaðist skipun úr
brú vegna þess að ég vissi að stjórn-
andinn var ekki alveg edrú. Þetta
fannst mér einna ömurlegasta nóttin
um borð. Einn að skrölta í vélarrúm-
inu og réði mér vart fyrir látum.
Feginn varð ég þegar fyrsti vélstjóri
leysti mig af klukkan átta, ég beint í
koju því þreytan var farin að segja
til sín. Þurfti ég ekki að standa einn
í vélarrúmi og sjá um vél og kyndingu
eftir þetta því ráðinn var Færeyingur
í kyndarastarfið, gamall vélstjóri og
vanur sjómaður til margra ára.
Veðrið skánaði lítillega eftir þetta
40