Skagfirðingabók - 01.01.2008, Side 47

MANNSKAÐAVEÐRIÐ Á NÝFUNDNALANDSMIÐUM 1959
/ briinni á Norðlendingi. Ingimundur fyrsti stýrimabur, sá sem fór ísjóinn við Grcenland,
er ncer. Við stýrið er líklega Óli Fcereyingur.
Ekkert var farið að fréttast af Júlí,
en við vonuðumst eftir að þar hefði
loftnetið slitnað niður eins og hjá
okkur og togarinn þar af leiðandi
ekki getað látið vita af sér. En alþjóð
veit hver leikslokin urðu hjá Júlí.
Það var margt sem í gegnum
hugann fór á meðan lætin voru hvað
verst. A tímabili var ég orðinn sann-
færður um að þetta yrði mitt síðasta.
Eg var búinn að ákveða að það væri
þýðingarlaust að reyna að bjarga sér ef
skipið færist, því björgun væri ekki
möguleg eins og veðurofsinn var. Og
ég verð að segja eins og er að taugar
mínar voru ekki þandar. Þær voru
lamaðar. Og þær náðu sér aldrei til
fulls eftir þessa lífsreynslu. Þrátt fyrir
það hélt ég stillingu minni og vann
mín verk fumlaust. En það sama var
ekki hægt að segja um færeyska
kyndarann. Hann trylltist af hræðslu.
Þegar farið var að hreyfa vél rauk
hann á gufukranann, tilbúinn að
hlýða skipunum úr brú. Og þarna
hékk hann á krananum titrandi og
nötrandi alla vaktina út. Eg svaraði
vélsímanum og fylgdist með kynd-
aranum því að ég gerði mér fyllilega
grein fyrir því að maðurinn var stór-
hættulegur í þessu ástandi. En þetta
kom ekki fyrir nema á þessari einu
vakt sem hann stóð með mér. Svo var
það seinna, þegar veðrið var orðið
gott, að hann krossaði sig og þuldi
einhverjar þakkir til Guðs á færeysku
sem ég skildi ekki, en sagði mér að
hann hefði verið að þakka Guði fyrir
að hlífa okkur við dauða. Hann sagð-
ist vera búinn að vera þrjátíú ár til
sjós og aldrei lent í þvílíku veðri.
Isingin var geypileg. Þegar veður
43