Skagfirðingabók - 01.01.2008, Qupperneq 59

HÚSAFELLSSTEINN f GOÐDÖLUM
þeir feðgarnir hefðu riðið til Flugu-
mýrar í þessum erindagjörðum.
Ungfrúin tók vel á öllu, en sagðist
ómögulega geta átt ómenntaðan
mann. En ef þeir vildu vinna það
til, að Mikael gengi skólaveginn,
kynni allt að lagast, því það hugsaði
hún að aldrei gæti gengið. En prest-
ur hélt það væri nú hægast að
gjöra, og hafði það af með glans, sem
allir héldu hreint óvinnandi verk og
skildu aldrei í, hvernig hafðist.
Svo fékk Mikael strax Reynistaðajr]-
brauð, en þá hjálpuðu forlögin Vikt-
oríu fljótt úr vandræðunum, því
Mikael drukknaði í Svartá á öðru
ári, 1828. En þá var Viktoría ekki
af baki dottin, því þá gjörði hún sér
ferð til biskups og sýndist mjög sorg-
bitin; en þar er nú æðimikið sagt
skáldlega frá hjá karlinum.5
Sveitarhöfðinginn Ólafur í Ási var
gagnfróður maður. I endursögn sinni
á Viktoríurímum, að því leyti sem hún
var tekin upp hér að framan, gerir
hann enga athugasemd við sanngildi
þeirra fyrr en kemur að ferð Viktoríu
fram í Goðdali eftir dauða Mikaels,
þar skáldi Níels karlinn æðimikið.
Og þó svo hann segi að sagan byrji
um 1820 og fyrir sitt minni (Ólafur
var fæddur 1822), þá hefur hann litið
svo á að bónorðsferðin til Flugumýrar
væri sönn í þeirri mynd sem hann
dregur upp. Það getur hún þó ekki
verið, því Anna Sigríður var aðeins
sex ára telpa þegar Magnús Sigurðs-
son settist í Bessastaðaskóla; en ung-
frúin Viktoría hafnaði óskólagengn-
um biðlum stóð þar.
Ævintýrið um Magnús græna og
Önnu Sigríði Aradóttur, eins og
Níels skáldi tilreiddi það, virðist hafa
lifað góðu lífi í Skagafirði áratugum
saman, og skín sennilega hvergi skær-
ar við sólu en í Bólu-Hjálmarssögu
Símonar Dalaskálds og Brynjólfs frá
Minna-Núpi. Þar er á einum stað
greint lítillega frá Ara lækni, konu
hans og dætrum. Síðan getur að lesa:
Sigríðar bað Magnús Reynistaðar-
prestur, kallaður Magnús græni.
Hann var son Sigurðar prests í Goð-
dölum. Sigríður tók því máli held-
ur óbrátt, og höfðu menn fyrir satt
að hún vildi hann ekki. En áður
lengra kæmist drukknaði hann í
Svartá. Lét hún þá mikinn söknuð
í ljós, og setti vandaðan legstein á
leiði hans í Goðdalakirkjugarði. Sig-
urður prestur varð svo hrifinn af
þessu, að hann arfleiddi hana að öll-
um sínum eigum. En það var stór-
mikið fé. Hún giftist skömmu síðar
Pétri Péturssyni prófasti frá Víði-
völlum, er varð prestur á Staðarstað
og prófastur í Snæfellssýslu.6
Eg geri mér í hugarlund að þessa
frásögn í Bólu-Hjálmarssögu hafi
Björn Egilsson haft fyrir sér öðru
fremur þegar við stóðum forðum við
leiði Magnúsar prests græn
4.
Líkindi eru til að eitthvað sé hæft í
því að þeim Magnúsi Sigurðssyni og
Önnu Sigríði Aradóttur hafi verið
ætlað að eigast, hvenær á árum sem
það nú var og hvernig sem um þá
hnúta var búið. Varla er ætlandi að
fólki útífrá dytti slíkt í hug upp úr
engu. Hitt er söguþvættingur að
Anna Sigríður hafí látið gera leg-
55