Skagfirðingabók - 01.01.2008, Síða 86

SKAGFIRÐINGABÓK
Gerðu þeir það og kom þá auðvitað í
Ijós að drengur hafði rétt fyrir sér.
Tóku þeir svo aftur til við spilin og
var nú strákur vel á verði enda lét
Bjarni einskis ófreistað við fjárdrátt-
inn. Er skemmst frá að segja að reikn-
ingsáhugi drengsins fór nú ört að
glæðast og leið ekki á löngu uns hann
náði eðlilegum þroska í þeirri grein
námsins sem öðrum.
I bókinni Hetjur hversdagslífsins,
endurminningabók Hannesar J. Magn-
ússonar skólastjóra á Akureyri frá
æskuárum hans í Blönduhlíð, greinir
hann stuttlega frá Bjarna og sturtri
heimsókn hans á æskuheimili Hann-
esar: „Hann var hár maður vexti, en
nokkuð lotinn, herðabreiður og karl-
mannlegur. Dökkhærður var hann, og
mig minnir alrakaður. Svipurinn var
hreinlegur, en nokkuð þunglyndis-
legur, og augun falleg og gáfuleg.
Gesturinn heilsaði okkur öllum með
handabandi, og handtak hans var fast
og innilegt. Mér fannst streyma ein-
hver hlýja frá þessum ókunna manni,
og ég laðaðist að honum við fyrstu
sýn. ...Tókust nú skemmtilegar um-
ræður, sem stóðu allt kvöldið. Við
drukkum í okkur hvert orð, sem gest-
urinn sagði, og hann gleymdi okkur
ekki, heldur beindi alltaf öðru hvoru
máli sínu til okkar systkinanna, því
hann var frábærlega barngóður. Mér
er alltaf minnisstæð röddin. Hún var
eitthvað svo hlý, mjög lág, stundum
nærri því hvíslandi.
Bjarni Jóhannesson var prýðilega
vel gefinn, en enginn gæfumaður.
Hann hafði lengi verið drykkfelldur
og lifði ákaflega óreglulegu lífi. Hann
stundaði tamningu hesta á sumrin, en
barnakennslu á veturna. Hann var því
á stöðugu ferðalagi allt sumarið og
fram á haust, og svaf þá oft úti, daga
sem nætur, þegar svo bar undir.
Ferðaðisr hann þá ekki aðeins um
þveran og endilangan Skagafjörð,
heldur víðs vegar um Norðurland og
jafnvel til Suður- og Austurlands með
smærri og stærri hópa af hestum,
flesta til tamninga. Sóttust menn eft-
ir því að koma til hans folum til þjálf-
unar, því engum var treyst betur en
honum til að fá það besta úr hverjum
fola, sem unnt var. Mér er sagt að
Bjarni hafi aldrei barið nokkurn hest,
hversu óþægur og þrjóskur sem hann
var. En hann sigraði þá með góðu,
með því að láta vel að þeim, með því
að sýna þeim frábæra þolinmæði og
skilning. Með þessari aðferð sigraði
Bjarni hina trylltusru og óstýrilát-
ustu hesta. Bjarna lá aldrei neitt á.
Hann gat beðið svo klukkustundum
skipti eftir því að hesturinn léti að
vilja hans, færi yfir keldu eða skurð.
Hann gar beðið, og alltaf fór það svo,
að Bjarni sigraði. Folinn lét undan og
varð honum auðsveipur. Og ég hygg,
að Bjarni hafi aldrei skilað svo hesti,
að ekki hafi þá tekist vináttusamband
milli hans og hestsins.
Eg á ekki von á, að Bjarni Jóhann-
esson hafi lesið mikið um uppeldis-
og sálarfræði barna, og þó skildi hann
börn flestum betur. Eg held, að hann
hafi verið fæddur sálfræðingur, og þá
bæði barnasálfræðingur og hestasál-
fræðingur. Hann meðhöndlaði bæði
börn og hesta af þeirri kunnáttu og
skilningi, að þar bjó meira á bak við
en almenn lífsreynsla. Eg hygg að
Bjarni Jóhannesson hafi verið einhver
sá mesti snillingur við tamningu hesta,
sem uppi hefur verið í seinni tíð ...
82