Skagfirðingabók - 01.01.2008, Qupperneq 89

í GÖMLUM HNAKK MEÐ GÆRUSKINNI
Þessi frásögn Sigurðar er athyglis-
verð þegar haft er í huga að sjálfur
hafði hann barnakennslu að ævistarfi
og naut þar álits nokkuð umfram
marga eða flesta aðra í þeirri stétt á
sinni tíð. Og óneitanlega vaknar
þarna sú áleitna spurning hvort
Bjarni hafi verið farinn að gera sér
grein fyrir hinni meðfæddu fötlun
lesblindunni, og þá jafnframt verið
búinn að finna lausn á henni tæpri
öld áður en þessi hvimleiða fötlun
var uppgötvuð og viðurkennd af vís-
indamönnum með háskólagráður. Og
Sigurði fer sem fleirum þeim er
kynntust Bjarna náið að honum er
annt um minningu hans og orðspor
þótt fráleitt sæist honum með öllu
yfir hans mannlegu veikleika.
„Var þá maðurinn allur þarna?
Nei, því fer fjarri. Allir skynbærir
menn munu vita að drykkjuskapur,
jafnvel þó afsökun kunni að eiga, er
ekki hentugur í heimili. Og eitt sinn
hafði Bjarni stofnað heimili. Það
leystist upp. Þar kunni hann ekki
tökin. Sjálfur sagði hann mér lund
sína stóra og stífa. Og sumir eru
sjálfum sér verstir, aðrir öðrum verst-
ir. Hann hefur sjálfsagt verið af báð-
um þeim flokkum, eins þó hann væri
úrvals fræðari mannanna barna og
meranna afkvæma. En galla hans
reyndi ég ekki; frá þeim mega aðrir
segja en þá í óþökk mína. Einnig
hefur heyrst að hann hafi dáið frá
erfiðum peningasökum. Ef svo er vil
ég fullyrða að hann hefur hvergi log-
ið eða svikið út. Og hafi hann orðið
vanskilamaður hafa líka margir sem
hann vann fyrir smeygt fram af sér
réttmætum greiðslum til hans.
Að slepptum öllum kennslu- og
reiðmennskukostum Bjarna, mætti
það eitt endast honum til verðugrar
minningar, að með hálfrar aldar starfi
sem seljandi hrossa um þvert og endi-
langt Norðvesturland, vann hann sér
það álit almennings að hann segði
aldrei ósatt um sína vöru. En sannar
það ekki aðeins ráðvendni mannsins,
vit hans og skilning á mönnum og
málleysingjum?“
Asgeir Jónsson frá Gottorp í Vest-
urhópi var einn þekktasti hestamað-
ur þjóðarinnar um langt skeið. Brá
honum þar til föðurkyns því faðir
hans var hinn frægi stórbóndi og
hestamaður Jón Ásgeirsson á Þing-
eyrum. Ásgeir átti að dómi okkar
færustu búvísindamanna einn best
ræktaða fjárstofn hérlendis um langt
árabil. Hann hafði jafnframt næmt
auga fyrir öllu því sem hneig að
byggingu reiðhesta og tengsla milli
byggingar og hæfileika. Eftir að hann
brá búi fluttist hann til Reykjavíkur
og hóf að stunda ritstörf. Vöktu
bækur hans þegar athygli enda ljóst
að þar var genginn ril leiks óvenju-
legur gáfumaður, ritfær eins og best
verður og auk þess svo næmur á við-
fangsefni sín að undrun sætti hverj-
um sem las. Bækur Ásgeirs fjalla að
vonum um hans kærustu hugðarefni,
hesta og hestamenn, auk bókarinnar
Forystufé sem er eitt snilldarverkið
til. I bók sinni Samskipti manns og hests
gerir hann skil nokkrum þeirra sam-
tíðarmanna sinna sem að hans dómi
sköruðu fram úr í reiðmennsku og
tamningum. Einn þessara manna var
Hesta-Bjarni sem fær langa og ítar-
lega umfjöllun. Spillir ekki að þeir
Ásgeir og Bjarni voru samtíðarmenn
og áttu mikil og löng samskipti sem
85