Skagfirðingabók - 01.01.2008, Síða 104

SKAGFIRÐINGABÓK
Guðmundur minnist einnig á Popps-
Bleik sem var í eigu Ludvigs Popp,
dansks kaupmanns á Sauðárkróki.
Þessi hestur var rómaður gæðingur en
fárra manna meðfæri sakir fjörofsa,
svo eigandinn kom honum í hendur
Bjarna ril þjálfunar. Bjarni bjó þá á
Húsabakka og eitt sinn stóð svo á hjá
tengdaföður hans, Sigfúsi í Eyhildar-
holti, að hann þurfti að fá lánaðan
hest út á Sauðárkrók. Hann hitti
Bjarna og bar upp erindið sem var
auðsótt af hendi Bjarna. Hann vissi að
Sigfús var bæði hestfær og hestvandur
svo hann bauð honum Popps-Bleik.
Sigfús hafði haft spurnir af hestinum
og spurði hvort þetta væri ekki hel-
vítis fantur? „Ég hélt þú spyrðir ekki
um það“, svaraði Bjarni. Svo fór að
Sigfús komst í hann krappan við að
forðast slys þegar Bleikur tók af
honum völdin á heimleiðinni. Þegar
hann skilaði hestinum spurði Bjarni
hann hvernig honum hefði líkað
hesturinn? Sigfús lét heldur vel af því
en brá fyrir sig kaldhæðni og sagði að
ekki veitti honum þó af með fjörið!
„Já, hann er líklega skástur hjá
klaufum", svaraði tengdasonurinn í
sömu mynt.
Frásögn Björns Jónssonar í sama
riti er einnig um mörg efini athyglis-
verð. Engum sem les getur dulist að
þeir Bjarni hafa náð næmu sambandi
við stutt kynni sem hófust með því að
Bjarni skrifaði Birni að vorlagi og bað
hann að vera hjá sér svona sex vikur.
Þá er Bjarni að nálgast sjötugt en
Björn um tvítugsaldur. Þetta varð að
ráði. Það er hlýja í frásögn Björns af
samskiptum þeirra félaga. Björn var
sonur Jóns Ólafssonar frá Mýrarlóni í
Glæsibæjarhreppi, sem var samtíðar-
maður Bjarna og góður vinur, ásamt
því að vera frægur og dáður hesta- og
tamningamaður. Svo var einnig um
Björn. Hann var landsfrægur um ára-
tuga skeið sem einn fremsti tamn-
inga- og sýningamaður þjóðarinnar.
Þeir leggja af stað 18. maí með 30
hross og ferðinni er heitið til Eyja-
fjarðar. I þessari ferð fá þeir í hendur
tamningafola sem reynst hafði öðrum
tamningamönnum ofjarl og það lend-
ir á Birni að ríða þessum fola. Frásögn
af þeirri viðureign sem endaði með
fullum sigri Björns við ótrúlegustu
aðstæður, er merkileg lesning og þó
ekki síst vegna þess að Björn var
vandaður maður og yfirlætislaus að
dómi allra sem þekktu. Maður fær
það sterkt á tilfinninguna að þetta
atvik hafi síðan leitt til þess að Bjarni
hafi fundið nokkra samsvörun með sér
og þessum pilti, sem skömmu síðar
leiddi til þess að hann opnaði hug
sinn fyrir honum meir en líklegt er að
honum hafi verið gjarnt að gera við
fyrstu kynni. Og þar kemur samtali
þeirra að Björn víkur til hans spurn-
ingunni hvort hann hafi „ekki sjaldan
farið af hesti hrekkja vegna“? Og
hann þegir nokkra stund og segir:
„Ojú, en ég fór af helvítinu honum
Svínavatns-Brún í fyrsta skipti, sem
ég lagði á hann.“
Af viðskiptum Bjarna við Svína-
vatns-Brún kom síðan nokkuð löng
saga og áhugaverð sem ekki verður
sögð hér. Og vissulega eru til heim-
ildir um að Bjarni hafi fallið af hesti,
þó flestir hafi viljað halda sig við
annað, svo traust sem trú manna á
yfirskilvitlegum hæfileikum hans var í
sögum þeim sem gengu milli fólks.
Oftast mun þó í þeim tilvikum hafa
100