Skagfirðingabók - 01.01.2008, Síða 105

f GÖMLUM HNAKK MEÐ GÆRUSKINNI
verið um að ræða skerta dómgreind
hans vegna vínneyslu.
Svo sem frá er greint hér framar
var vinátta með Bjarna og Jóni föður
Björns: „Þegar ég fór suður eftir að
hirta gamla manninn, var hann orð-
inn svolítið hýr. En það var ósköp
hóflegt. Svo leggjum við af stað og
rfðum inn hlíðina og inn að svokall-
aðri Lónsbúð. Og þar stönsum við.
Þar var lækur og góður hagi. Þá spyr
Bjarni mig, hvort ég vilji snafs. Eg
afþakkaði hann. Og hann þakkaði mér
fyrir og sagði við mig: „Segðu pabba
þínum frá því, að ég hafi kysst þig
fyrir það.“ Svo segir hann við mig:
„Ja, við erum dálítið skyldir. — Þú
veist hvað ég meina." Eg þóttist nú
vita það. Svo var ekki talað um það
meira. Og nú telur Björn sér það
óhætt að spyrja Bjarna þeirrar stóru
spurningar, „hvaða hest hann telji best-
an af þeim, sem hann hefði tamið.
Það var vitanlega stór spurning, og
ég veit það nú, að maðurinn var þann
ig skapi gerður, að hann hefði svarað
flestum út úr. En hann þagði nokkuð
lengi, þangað til hann sagði: „Eg skal
segja þér svolitla sögu ...“ Og þarna
segir Bjarni honum greinargóða sögu
af samskiptum sínum við hestinn
Glæsi frá Húsey, og þá sögu hefðu
margir hestamenn talið sér feng að fá
að hlýða á af munni þessa manns,
enda um að ræða einn þekktasta hest
sinnar ríðar, „Ráðherra-Glæsi“ sem
endaði í eigu Hannesar Hafstein, fyrsta
ráðherra Islands."
Of langt mál væri að rekja þessa
sögu hér, hún er öllum tiltæk til
lestrar eins og fjölmargar aðrar áhuga-
verðar sögur af Bjarna sem víða má
finna í fjölmörgum rituðum frásögn-
um af honum. Hann fór víða í sölu-
ferðum sínum og hvarvetna virðist
hann hafa skilið eftir sterkar minn-
ingar um sérstæða persónu og snilld-
artök í öllum samskiptum við hesta.
Hinn þekkti hestamaður, Einar
Höskuldsson frá Mosfelli, hefur góð-
fúslega leyft þáttarritara að birta
eftirfarandi:
„Öllum heimildum og umsögnum
þess fólks sem ég heyrði rala um
Bjarna, ber alfarið saman. Eftir þeim
tel ég augljóst vera að maðurinnn hafi
verið afar sannorður, sanngjarn og heið-
arlegur í hvíverna. Þolinmæði hans
og þrautseigju virtust helst engin
takmörk sett, ásamt næmni og ráð-
snilld. Vafalítið var það vegna þessara
eiginleika, að maður ætti ekki að
undrast þó hann vildi oft frekar vera
einn, en öðrum samferða.
Algengt var að fólk af aldamóta-
kynslóðinni með ungmennafélags-
andann í brjóstinu, vildi styðja á þá
strengi í uppeldi barna sinna að sam-
neyti við Bakkus væri ekki aðeins
varasamt, heldur væri helst sá maður
glataður sem víns neytti. Samtaka í
því voru foreldrar mínir Sólveig og
Höskuldur í Vatnshorni, afi minn og
amma, þau Einar Arnason frá Finns-
stöðum í Kinn og kona hans Krist-
jana Sigfúsdóttir frá Halldórsstöð-
um í Reykjadal og svo barnakennari
minn Sigurður Jónsson frá Brún. Er
því í ljósi þeirrar lífssýnar eftirtekt-
arvert, og til marks um aðdáun þessa
fólks á mannkostum Bjarna, að vín-
hneigð hans var afsökuð.
Eins og ég sagði áður „aðdáun"
þessa fólks sem Bjarna þekkti, kom
að sjálfsögðu ekki síst til af þeim
dæmafáa eða jafnvel dæmalausa, nán-
101