Skagfirðingabók - 01.01.2008, Síða 106

SKAGFIRÐINGABÓK
ast yfirnáttúrlega skilningi á eðli, sál-
arlífi og tilfinningum ungviðisins sem
undir handleiðslu hans var hverju sinni.
Enda horfði hann hvorki á klukku né
hlustaði á maga sinn eða þreytta
vöðva þegar þannig stóð á og þurfti að
ljúka lexíu eða önn með nemandanum
(hrossinu). Lét sig hafa að súpa úr
fuglseggi og halla höfði að þúfu litla
stund í þeirri veröld sem við eigum
nóttlausa.
Arangur þessa lífsmáta kom hon-
um sjálfum ekki til góða, heldur fyrst
og fremst þeim unghrossum sem allt
lífið bjuggu að þessum frábæra skóla.
Við eigum auðvelt með að sjá að hross
sem komu úr höndum Bjarna og voru
eftir meðhöndlun hans yndi þeirra
sem áttu að njóta, hafi í mörgum til-
fellum fengið betri meðferð um lífs-
daga sína.
Maður sá sem kominn er jafn langt
í þekkingu sinni sem Bjarna er lýst í
bókinni Samskipti manns og hests, á
stutt í að þurrausa brunninn (visk-
unnar). Og við skulum reyna að
hugsa okkur hvert Bjarni hefði náð í
dag með öllum þeim góða útbúnaði
og aðbúnaði sem færustu temjarar
hafa sér til hjálpar nú.
Eg heyrði Höskuld föður minn oft
herma eftir, ekki til að hæða fólk,
heldur gerði þetta að list. Til dæmis
heyrði ég og sá hann „leika“ Bjarna,
sem var lágmæltur, fáorður, kurteis,
hnyttinn samt í tilsvörum og átti eng-
inn hjá honum ef því var að skipta.“
Svo sem hér hefur komið fram
blandast víða inn í lýsingar fólks á
Bjarna sá hæfileiki hans að skjóta
fram fáorðum og oft meinlegum
athugasemdum sem hittu í mark.
Meðvitaður um sérstöðu sína í sam-
félaginu er hann reiðubúinn til við-
bragðs ef snúa þarf vörn í sókn, -
„banaði andstæðingunum með hin-
um „þýðu skeytum““, segir Kolbeinn
á Skriðulandi. Hann hefði getað sagt
um sjálfan sig eins og Sveinn frá
Elivogum: „eitri þrunginn á hann
flein, undir tungurótum." Einhverj-
um verður starsýnt á svipuna hans
sem það sinnið virðist hafa verið
kátlegur kúapískur og hefur orð á
þessu við Bjarna. „Hún liggur þar sem
hún er látin“, svarar Bjarni og vísar
þar til þess að hún veki engum á-
girnd til að stela. Maður sem temur
sér lífshætti hirðingjans á sléttunum
hefur fábrotinn ytri búnað. Og hann
á það til að vera gáskafullur og jafnvel
ósvífinn í stríðninni sem er honum
eðlislæg. Ungum pilti í nágrenni
Akureyrar verður það efni til frá-
sagnar síðar á ævinni að hann er í
hestastússi með Bjarna í kaupstaðn-
um og Bjarni biður hann að gæta
hestanna meðan hann skjótist í hús
við götuna. Eftir nokkra stund kemur
Bjarni út og með honum maður. Þeir
eru báðir við skál og félagi Bjarna
bálreiður; lætur dynja á honum ó-
bótaskammir og tilefnið er það að
hálfum mánuði fyrr höfðu þeir verið
þarna saman í útreiðartúr og Bjarni
hafði fallist á að gæta hesta samferð-
armannsins þegar hann brá sér í hús.
Hestarnir voru tveir og nú var Bjarni
að skila þeim til eigandans, sem
þangað til hafði hvorki af þeim frétt
né hestasveini sínum. Bjarni virtist
hafa gaman af þessum geðbrigðum
vinar síns og kvaðst ekki skilja þessa
gremju. Hann hefði skyndilega
munað að hann átti erindi fram í
Eyjafjörð og tekið hestana með sér og
102