Skagfirðingabók - 01.01.2008, Qupperneq 108

SKAGFIRÐINGABÓK
mertryppi úr hópnum. Þetta tryppi
var vestan úr Vatnsdal og hafði helst
í rekstrinum eftir járningu. Bjarni
vill forða því að þessi langi rekstur
verði lagður á það en það kosti 100
krónur. Hann eigi að fá 20 krónur
fyrir aðstoðina og vanti mismuninn.
Þetta er auðsótt og tryppið verður eft-
ir á Silfrastöðum. Seinna um haustið
kemur Bjarni svo að máli við Jón og
spyr hann hvort honum sé sama þó
hann kaupi tryppið fyrir þetta verð.
Það varð svo úr og Jón greiddi Bjarna
20 krónurnar sem var hinn umræddi
mismunur.
Veturinn sest að. Börn hans gamla
vinar, Guðmundar Olafssonar í Asi,
rækja við hann forna fjölskyldu-
tryggð og hjá þeim á hann skjól. Þar
er hlynnt að honum, sárið á fætinum
hreinsað og skipt á umbúðum. Hann
er hestlaus og þarf að komast á milli
þessara bæja og stíflyndið er enn fyrir
hendi ásamt þeirri óþreyju sem því
fylgir að finna sig vera orðinn ófæran
til ferðalaga af eigin rammleik. Og
piltarnir á Ríp og Asi flytja hann
milli bæja á sleða til að fullnægja
duttlungum hans sem ekki dregur
úr með árunum. Hann sest við kaffi-
borðið á Ríp með piltunum og Olöf
húsfreyja býður honum kaffi. Hann
afþakkar en segist þiggja kaldan
hafragraut. Hún hefur svolítið gam-
an af túrunum hans og flýtir sér ekk-
ert að sækja hafragrautinn. Eftir smá-
stund spyr hún hvort ekki megi bjóða
honum lummu? „Eg bað um hafra-
graut“, svarar Bjarni. Honum er fylgt
að Keldudal þar sem býr Björn Jóns-
son, kunnur tamningamaður og fyrr-
um samstarfsmaður. Björn býður upp
á kaffi en Bjarni afþakkar og biður
um egg. Bóndinn sýður tvö egg og
ber þau fram: „Eg bað ekki um þau
soðin“, segir þá gesturinn með ó-
duldu fálæti og fylgdarmaðurinnn
fær þá tilfinningu fyrir þessu að lík-
lega hafi Bjarni ætlað að hræra þessi
egg saman við einhverja hressingu
sem hann geymdi í vasanum. Annars
neytir Bjarni ekki áfengis svo séð verði
í dvöl sinni á þessum bæjum.
Svo virðist sem með hækkandi sól
færist líf í gamla manninn og gömul
óþreyja fer að gera vart við sig. Hann
leggur drög að þeirri ferð sem verður
hans hinsta í þessum heimi. I heim-
sókn til Gunnlaugs Jónssonar góð-
vinar síns í Víðinesi í Hjaltadal hef-
ur hann orð á því að hann þurfi að
skreppa til Akureyrar og ná sér í
104