Skagfirðingabók - 01.01.2008, Qupperneq 163

HÚN AMMA MÍN ÞAÐ SAGÐI MÉR
óvenjulegt að hann væri síðastur. Þeir
lentu strax í logni og máttu róa alla
leiðina norður eftir. Var komið tals-
vert fram á daginn þegar þeir komu
nálægt hinum skipunum. Þeir sáu að
Róðhólsskipið var orðið hlaðið og
Lónkotsskipið orðið talsvert þungað.
Kristinn reri norður fyrir skipin og
lagðist þar. Vöðum var rennt og bið-
ið eftir þeim gráa. Nú var hann ekk-
ert gráðugur að koma, aðeins slitust
upp nokkur got. Kristinn var mjög
argur yfir öllu þessu háttalagi. Lét
hafa upp vaði og stjóra og sigldi
drjúgan spöl lengra norður til hafs í
austan kalda sem nú var kominn. Þar
lagðist hann og þar fengu þeir hákarl,
en hann var mjög tregur.
Seinnipart dags var Róðhólsskipið
orðið mjög hlaðið. „Við skulum ryðja
út hákarli og veiða bara lifur“, sagði
Jón skipstjóri. „Helvítis asninn þinn,
ryðja hákarli. Þú átt það ekki víst að
vera hér lengi. Hann er að ganga upp
í norðaustan veður,“ sagði Kjartan á
Hrauni.5 Hann var afburða hraustur
maður, veðurglöggur og sjómaður
með afbrigðum. Voru þeir oft ósam-
mála Jón og hann og réði þá Kjartan
málum. „Það er rakin sunnanátt í
honum þó hann geri þessa austan
golu núna.“ Kjartan hafði upp vaðinn
sinn, þó hinir væru með þá úti. Fór
svo fram f barka, losaði um stjórafær-
ið og dró það inn. Venjulega þurftu
þrír að gera það. Þó hægt gengi tosaði
hann stjóranum inn þar til drekinn
losnaði úr botni. Sló þá skipinu flötu
fyrir vindinn og allir urðu að draga
upp. „Haltu nú áfram helvítið þitt.“
Jón svaraði því að venju engu. Voru
sett upp segl og haldið til lands og
gekk það að öllu leyti vel. Aflinn var
settur á land og skipinu brýnt upp úr
fjöruborðinu. Jón vildi ekki setja það
hærra því þeir færu strax snemma í
fyrramálið norður eftir aftur. Skyldu
þeir allir koma heim að Róðhóli og
leggja sig þar bara í fötunum því þeir
færu snemma af stað og var það gert.
Þegar komið er fram undir morgun
vakna þeir við það að komið er mikið
stórviðri og fór Kjartan einn út til að
skoða veðrið. Þegar hann kom inn
aftur spyr Jón hvernig veðrið sé.
„Sunnan marahláka.“ „Jamm, vissi
ég ekki, okkur hefði verið óhætt að
liggja", sagði Jón. „Oh, helvítis asn-
inn, nú hefðir þú steindrepið þig.
Norðaustan stórgrenjandi stórhríð."
Aðrir hlógu að þeim vinunum, og var
svo farið í hvelli ofan á Möl.
Kristinn og hans menn héngu á
stjóranum fram eftir kvöldi. Stöðugt
bætti í vind og gekk að með grenj-
andi stórhríð. Þar sem afli var afar
tregur og ekki yfir neinu að vera,
höfðu þeir upp og héldu til lands.
Það var komið rok, og í dimmri
stórhríð og náttmyrkri var þetta eng-
in skemmtisigling klukkustundum
saman. Annað var ekki að gera en
halda áfram, og engin stóráföll
hrepptu þeir og ekki sútað um annað
smærra. Þegar þeir komu upp á
venjulega fiskislóð, þar sem þeir
töldu sig vera í Sigurðarbrúninni, brá
þeim í brún. Þar var hákarlalifúr um
allan sjó. Það setti óhug að mönnum
Kristins. Þeir vissu vel hvaða sögu
5 Kjartan Jónsson (1835-1916) bóndi á Hrauni í Sléttuhlíð. Skagfirzkar ceviskrdr 1850-1890
IV, bls. 223-224.
159