Skagfirðingabók - 01.01.2008, Síða 164

SKAGFIRÐINGABÓK
þetta sagði. Baldvin Jónsson og menn
hans myndu ekki oftar lenda á Lón-
kotsmöl. Kristni, sem stjórnaði skipi
sínu, var vel ljóst að ekkert nema harka
og fyllsta aðgát gat bjargað þeim til
lands. I stórviðri og blindhríð var
ekki þægilegt að verja skipið í nauð-
beit, vitandi að grynningar Hálfdán-
arboðans voru ekki langt frá til hlés.
Þeir komust án stóráfalla fram hjá
þessum voða, þekktu það á sjólaginu
þegar komið var austur fyrir. En þá
var að beita upp undir landið.
Enn var náttmyrkur og spurningin
var hvort þeir myndu átta sig á ein-
hverju þegar þangað kæmi. Að sjálf-
sögðu fundu þeir þegar kom í land-
varið en ekkert sást hvar helst þeir
væru. Kristinn gaf þá skipun að fella
Öll segl og leggast við stjórafærið og
bíða dagsbirtunnar. Sjóblautir, svefn-
lausir og hraktir húktu nú þessir sjö
menn aðgerðarlausir í myrkrinu og
kuldanum og biðu, og eftir hverju
var að bíða? Engin leið var að róa til
lands fyrir ofsanum. Þegar birti af
degi komu þeir Róðhólsmenn niður á
Mölina. Þeir sáu að hvorugt skipið
var komið og þótti það ills viti. En
svo kom einhver auga á skipið sem lá
við stjóra þar fyrir framan. Auðvitað
kæmust þeir ekki í land við þessar að-
stæður, en hvað var hægt að gera til
að bjarga mönnunum? Þarna voru
þeir átta í landi, en hvernig var hægt
að hjálpa þeim? Það var tekið það ráð
að smala saman hákarlavöðum og láta
Kjartan fara einan á bát sem bundinn
væri til lands með vöðunum. Kjartan
fór af stað en erfiðið var að hliðarvind-
urinn setti hann inn fyrir skipið. Þeg-
ar þangað kom munaði einni báts-
lengd að þeir næðu í bátinn. Kjartan
sparaði ekki kraftana en það nægði
ekki til. Þeim á skipinu hugkvæmd-
ist þá að binda saman hákarlahaka
(langar stangir með krók og brodd á
endanum) og náðu þannig bátnum.
Skipið var nú yfirgefið og allir fóru í
bátinn hjá Kjartani. A þennan hátt
komust allir farsællega á land og
fögnuðu allir giftusamlegri björgun.
Kjartani var innilega þakkað hans
frábæra afrek. „Þú finnur mig seinna,
ég þarf að láta þig hafa hákarlsbeitu
fyrir vikið", sagði Kristinn. „Það kæmi
sér vel, það er lítið eftir af svoleiðis frá
því í fyrrasumar", sagði Kjartan.
Nú varð mönnum ljóst hvað hent
hafði Lónkotsskipið. Sló óhug og
harmi á alla. Ættingjar, vinir og ná-
grannar gistu nú hina votu gröf.
Erfið sár fyrir alla hlutaðeigandi.
Nú var ekki eftir neinu að bíða og far-
ið að leita til mannabústaða. Nokkru
seinna var það seinni part dags, að
Kjartan fór inn að Tjörnum að tala
við Kristin, hvort hann myndi eftir
að hann hefði talað um að láta sig hafa
eina hákarlabeitu. Kristinn hélt nú
það og þeir skyldu bara fara suður á
Mölina, hann ætti nóg til í búðinni.
Ekki vantaði það þegar þangað kom,
allstaðar voru hangandi beitur, stórar
og smáar upp í risinu á búðinni.
„Veldu þér bara góða beitu“, sagði
Kristinn. Kjartan svipaðist um og
festi sérstaklega augu á stórri, dökk-
leitri, þykkri beitu. „Gæti ég fengið
þessa?“ Það kom talsvert á Kristin og
hann svaraði ekki um hæl. Kjartan
taldi víst að nú hefði hann verið of
veiðibráður. „Jú, jú taktu hana, ertu
með poka hjarna? Láttu engan sjá
hana fyrr en þú kemur heim.“ Kjart-
an hélt hróðugur af stað með væna
160