Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.04.1997, Qupperneq 31

EFTIR GUDRUN SIMONSEN - BJÖRG EINARSDÓTTIR ÍSLENSKAÐI
sFtmna flhkínfldi
— jriver vdr kitnV
8. Kafli
KVENFORINGINN OG HJÁLPARMENNIRNIR
Veturinn silaðist áfram líkastur hremmingu sem eng-
an endi ætlaði að hafa, á Krím og í Skutari. Fárviðri
og gaddur gekk nærri bresku herflokkunum á vígvell-
inum og í herbúðunum. Við Sevastopol versnaði
ástandið stöðugt jiví birgðirnar, sem týndust, voru
ekki endurnýjaðar.
I janúar 1855 birtist greinaflokkur í „Times“ þar
sem hlutirnir voru ekki fegraðir.
„Hinir særðu komu frá Balaklava bundnir á
múldýr sem Frakkar höfðu lagt til, tveir og þrír á
hverju dýri. Með lukt augu, opinn munn og tærð
andlit héngu þeir Jjversum á dýrunum, aðeins and-
gufan var til vitnis um að lífsmark leyndist með þeim.
A einu hurðardýranna sat látinn hermaður bundinn
og á öðru hermaður svo blóðstorkinn og sundurtætt-
ur að skein í hvítar kjúkurnar án umbúða eða nokk-
urrar hlífar. Ohugnanlegri fylking en nokkurt skáld
gæti diktað...“
Þessi skrif ýttu undir frekari söfnun í „Times“
sjóðinn sem nú náði verulega hárri upphæð. Keyptar
voru gífurlegar birgðir af hlýjum fatnaði, ýmsum
búnaði, ábreiðum og sjúkragögnum og sent austur
eftir. En hvað varð svo um jjað allt saman? Hvar í
veröldinni lenti Jjað?
Þeirri spurningu var eiginlega aldrei svarað til
fullnustu. Eg er handviss um að stór hlutifór aldrei
lengra en í tyrknesku tollbúðirnar. Þœr voru eins og
botnlaus hít er engu skilaði af því sem eitt sinn lenti
þar. Auðvitað var alveg fráleitt að við skyldum
heyra undir tollgœslu Tyrkja við þessar aðstœður.
Afkáralegastar voru Jjó líklega svokallaðar „Jjjón-
ustutilskipanir“ sem Jjarna viðgengust, óbærilegt
skrifræði sem heldur fór versnandi en hitt. Allir þess-
ir heilaþvegnu herforingjar, eins og Florence kallaði
Jjá, báru aldrei við að taka inálin í eigin hendur eða
taka á sig ábyrgð á nokkrum sköpuðum hlut, Jjótt
Jjau fyrirmæli, sem Jjeir töldu sér skylt að fara eftir,
væru augljóslega úr öllu samhengi við veruleikann.
Þeir lokuðu augunum fyrir óhugnaðinum sem við
þeim blasti í von um að eitthvað annað vœri í sjón-
máli þegar þeir rifuðu þau á ný!
En Florence hikaði ekki við að taka ábyrgðina á
sig og virða tilskipanir að vettugi.
Eg var fullkomlega sátt við nauðsynlega reglu-
festu og aga svo dagleg störf fœru ekki úr bötidum;
við vorum í erfiðri aðstöðu og máttum ekki aðhafast
neitt gegn lögum eða reglugerðum. En þegar kerfið
er svo þungt í vöfum að það er beinlínis orðið
niðurdrepandi verður að taka til sinna ráða. Það
var ekki auðvelt því ekki mátti styggja foringjana
sem stóðu vörð um það og nóg var andúðin fyrir sem
þeir höfðu á okkur.
Fáein dæmi?
Hermennirnir voru í skyrtum sem ekki höfðu
verið þvegnar mánuðum saman, stífar af storknuðu
blóði og morandi í lús... Mér var kunnugt um að
komnar voru miklar birgðir af skyrtum. Eg hafði
verið um borð í „Erninum“ og séð það með eigin
augum, vissi að biiið var að landa sendingunni og
kotna hennifyrir í vörugeytnslum. Eg lagði leið mína
til yfirmanns birgðavörslunnar því ég vildi fyrst
veita honum tœkifœri til að gera eitthvað í málinu.
En hann sagði að meinið vœri bara að hann hefði
engar skyrtur undir höndum. „Jú,“ sagði ég. „Þér
fenguð sjóleiðis tuttugu og sjö þúsund skyrtur fyrir
viku síðan.“ Ja, jú, það varð hann víst að viður-
kenna. En ég mœtti ekki tneð nokkru móti halda að
það vœri hægt að afgreiða þœr eins og ekkert vœri!
IJann yrði fyrst að funda með yfirtnönnum sínum,
þeir vœru á Krím og það tœki tímann sinn að fara
þangað og koma aftur til baka. Þar að auki vœru
atriði sem yrðu að liggja Ijós fyrir: Hversu margar
skyrtur vœru í hverjum pakka, pappírar því við-
komandi hefðu ekki komið fram. Síðan varð hann
að kanna úr hvers konar efni skyrturnar vœru því
jiað átti að skrifa á sérstaka lista til þess œtlaða og
hann hefði ekki með nokkru móti getað nálgast þá
lista.
Florence sá leið út úr þessum vandræðum.
Eg hafði undir höndum fé úr „Times“ sjóðnum og
bauðst til að leggja fram tryggingu gegn því að fá
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 2.TBL. 73.ÁRG. 1997
95