Morgunblaðið - 15.03.2018, Page 68

68 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MARS 2018
✝ GuðmundurKristján Magn-
ússon fæddist á
Brekku í Langadal
í Nauteyrarhreppi
við Ísafjarðardjúp
27. október 1927.
Hann lést á Landa-
koti í Reykjavík 2.
mars 2018.
Foreldrar hans
voru Magnús Jens-
son á Brekku og
síðar á Hamri, f. 30.8. 1896, d.
19.9. 1969, og Jensína Arnfinns-
dóttir, f. 7.6. 1894, d. 30.11.
1986. Systkini Guðmundar voru:
1) Jón Arnar Magnússon, f. 6.8.
1926, d. 24.1. 2002, maki Elín
Erna Ólafsdóttir. 2) Jens Magn-
ússon. f. 6.10. 1928, d. 7.2. 1930.
3) Kristín Magnúsdóttir, f.
25.10. 1929, d. 9.7. 2011, maki
Ingvar Jónsson. 4) Sigríður
Gyða Magnúsdóttir, f. 7.5. 1931,
maki Eiríkur Jónsson. 5) Mar-
grét Guðrún Magnúsdóttir. f.
9.6. 1932, d. 22.11. 1994, maki
Matthías Bjarnason. 6) Halldór
Magnússon, f. 9.6. 1933, d. 22.5.
1976, maki Hulda Engilberts-
dóttir. 7) Ragnar Heiðar Magn-
Kolbeins Péturssonar eru Nat-
an, Salka og Arnfinnur. 3)
Magnea Jenny, f. 2.4. 1963,
dóttir hennar og Finnboga
Kristjánssonar er Ragnheiður
Kristín.
Guðmundur ólst upp á
Brekku í Langadal fram til
1945 þegar fjölskyldan fluttist
út að Hamri við Ísafjarðardjúp.
Hann stundaði nám við Héraðs-
skólann í Reykjanesi. Hann
vann lengi vel við vegagerð við
Djúpið. Síðar keyptu hann og
Kristín jörðina Melgraseyri árið
1955 af föðurbróður Kristínar,
Jóni Fjalldal. Þar ráku þau
stórt bú mestan sinn starfs-
aldur. Guðmundur sá um póst-
afgreiðslu á Melgraseyri, mót-
töku Djúpbátsins og sat auk
þess bæði í hreppsnefnd og
sýslunefnd til margra ára.
Þau fluttu til Hveragerðis
1986. Þar vann Guðmundur hjá
Ullarþvottastöðinni, Olíufélag-
inu og við garðyrkjustörf. Árið
1993 fluttu þau í Kópavog og
Guðmundur hélt áfram að vinna
hjá Olíufélaginu. Árið 2001
fluttu þau Kristín í Jökulgrunn
11 í Reykjavík.
Minningarathöfn verður um
Guðmund í Kópavogskirkju í
dag, 15. mars 2018, og hefst
klukkan 13.
Jarðsett verður frá Melgras-
eyrarkirkju föstudaginn 16.
mars og hefst athöfnin kl. 14.
ússon, f. 19.11.
1935. 8) Edda
Magnúsdóttir, f.
5.7. 1937, maki
Guðni Jónsson.
Hinn 11. júní
1955 kvæntist Guð-
mundur Kristínu
Steinunni Þórð-
ardóttur, f. 12.10.
1928, d. 12.4. 2005.
Foreldrar hennar
voru Þórður Hall-
dórsson á Laugalandi, f. 22.11.
1891, d. 26.5. 1987, og Helga
María Jónsdóttir, f. 2.2. 1898, d.
8.4. 1999. Guðmundur og Krist-
ín eignuðust þrjú börn. Þau eru:
1) Snævar, f. 3.7. 1956, maki
Anna Guðný Gunnarsdóttir,
dætur þeirra eru Kristín
Valgerður og Steinunn Jó-
hanna. Fyrir átti Snævar soninn
Jakob Má með fyrrverandi eig-
inkonu sinni Kristen M. Swen-
son. Fyrir átti Anna Guðný syn-
ina Ástþór Inga Sævarsson og
Gunnþór Tuma Sævarsson. 2)
Þórunn Helga, f. 14.7. 1959, d.
8.11. 2012. Sonur hennar og
Steindórs Karvelssonar er
Fannar Karvel. Börn hennar og
Í dag kveðjum við mikinn heið-
ursmann sem ég var svo lánsöm
að kynnast fyrir 18 árum. Ég var
með hnút í maganum þegar við
Tumi minn, þá þriggja ára, fórum
í okkar fyrstu heimsókn til ykkar
Stínu í Gullsmárann. En hann
hvarf um leið og inn var komið því
ætíð tókuð þið og svo síðar þú vel
á móti okkur þegar við komum í
heimsókn. Síðustu vikuna þína
sat ég oft hjá þér og minntist ég
þess þá hve oft þú sast yfir lömb-
unum. Lömbunum sem minna
máttu sín, komust illa á spena eða
mamman vildi þau ekki. Þú hafðir
óþrjótandi þolinmæði, natni og
glöggt auga fyrir fénu og í sauð-
burði varstu í essinu þínu. Fórst á
milli stía og vissir upp á hár hvar
hvert lamb átti að vera og með
hverju þeirra þurfti að fylgjast.
Við eigum margar góðar minn-
ingar úr fjárhúsunum, þó svo að
stundum hafir þú skammast í mér
og fundist ég vera óttalegt
borgarbarn. Þú kenndir mér,
Jakobi, strákunum mínum og
afastelpunum þínum svo margt.
Talaðir um veðrið og hvernig við
gætum lesið í himininn, sólina og
tunglið til að spá fyrir um veðrið
daginn eftir. Þú kenndir okkur
örnefnin í sveitinni, rúntaðir með
börnin niður á Brellur og út á
Sandhól og sagðir þeim allt um
stokka og steina. Sýndir þeim
fuglana og allt sem landið gaf. Þú
sagðir okkur sögur úr sveitinni
frá því í gamla daga og hafðir
gaman af því að lesa ævisögur
annarra. Margt spjallið áttum við
saman um alls konar fólk og líf
þess þar sem ég hef líka gaman af
ættfræði eins og þú. Kirkjan á
Melgraseyri átti líka stað í hjarta
þínu, þú kenndir okkur unga fólk-
inu að bera ótakmarkað virðingu
fyrir henni og hugsa vel um hana
eins og þú hafðir gert. Þú fórst
ófáar ferðir keyrandi með Snæv-
ari og Kristínu vestur þegar hún
var lítið stelpuskott, þú hafðir of-
an af fyrir henni alla leiðina og
stundum þurftir þú að klæða
sömu dúkkuna aftur og aftur. Við
áttum góða tíma saman í sveit-
inni. Þú komst alltaf í sauðburð til
okkar og oft þegar verið var að
heyja og lést þig ekki vanta þegar
kom að smölun. Við áttum líka
góðar stundir hér fyrir austan en
þú komst til okkar og dvaldir þá í
svolítinn tíma í senn. Stelpurnar
elskuðu að hafa þig hér, fannst
gott að vita af þér í húsinu og vera
í kringum þig. Þú gættir þeirra
fyrir okkur þegar við skruppum
til útlanda og sást um að allt
gengi sinn vanagang. Þú varst
alltaf til í að lesa fyrir þær þó að
þær vildu kannski hlusta á sömu
bókina aftur og aftur, þær bara
smelltu sér fyrir ofan þig í rúmið
þar sem þú lást og hlustaðir á út-
varpið og sögðu „afi lesaðu“.
Við áttum líka dýrmætar
stundir síðasta sumarið sem við
vorum á Melgraseyri, ég hafði
ákveðið að vera þar yfir sumarið
og taka á móti gestum. Þegar á
hólminn var komið þorði ég ekki
að vera þar ein með stelpunum,
bauð þér með og þú slóst til. En
það er komið að því að kveðja og
það að síðasta ferðin okkar skuli
vera vestur á Melgraseyri finnst
mér góð tilhugsun. Þar veit ég að
sveitin þín mun taka vel á móti
þér og umvefja þig. Elsku Guð-
mundur, takk fyrir allar stundirn-
ar sem við áttum saman þær eru
ómetanlegar.
Anna Guðný Gunnarsdóttir.
Þú er farinn frá okkur, elsku
afi minn, loksins ertu kominn á
heimaslóðir aftur. Þú ert búinn að
vera að bíða lengi eftir að hitta
ömmu aftur og nú ertu loksins
farinn til hennar. Lengi hefur
hugurinn leitað heim á Melgras-
eyri og í Djúpið og þú varst vart í
rónni þegar fór að vora, svo mikið
toguðu heimahagarnir eftir vetr-
ardvöl undir Mogganum. Það var
alltaf eins og þú yngdist á vorin,
þegar sólin fór að skína og þú sást
fram á að geta farið úr borginni
og enn man ég þá tíð fyrir ekki
svo löngu þegar fjörgamall afi
minn hringdi í mig og sagðist ætla
að skreppa vestur. Ég spurði þá
hvenær þú ætlaðir að fara og þá
varstu kominn vestur, aleinn á
ferð kominn fast að áttræðu og
sást ekkert því til fyrirstöðu að
keyra yfir landið.
Þú hefur alla tíð verið stoð okk-
ar fjölskyldunnar og stytta, alveg
sama hvað á gekk þá varstu til
staðar fyrir okkur öll þó ekki
nema til að styðja sig við og ræða
málin. Það situr föst sú minning í
mér frá því amma var veik og þú
tókst ekki annað í mál en að hún
yrði heima, þú gætir séð um hana.
Borið hana í stólinn sinn og hugs-
að um hana og það gerðir þú með
þinni yfirvegun og rólegheitum,
þú passaðir upp á að hana van-
hagaði ekki um neitt. Ekki einu
sinni þegar amma var komin upp
á Landakot, þá passaðir þú upp á
að hún gæti horft á þáttinn sinn á
hverjum degi. Þetta lýsir vel þeim
manni sem þú hafðir að geyma;
hjartahlýr og umhyggjusamur.
Nú er það hlutskipti komið til
okkar sem eftir erum, við verðum
að reyna að feta í fótspor þín og
minnast þín svo komandi kyn-
slóðir gleymi ekki að það er til
fólk sem gert er úr gulli, fólk sem
er gott í gegn og hefur ekkert að
fela.
Í Djúpinu er dásamlegt að vera
því dásamlegri stað ei nokkur veit
Í Djúpinu er dásamlegt að vera
því Drottinn skóp þar unaðslegan reit
(Jón Fanndal.)
Hugurinn leitar alltaf vestur í
Djúpið til æskuáranna þegar ég
fékk að vera hjá ykkur ömmu í
sveitinni, húfunnar sem amma
prjónaði á mig svo ég gæti verið
alveg eins og þú og farið með þér í
fjárhúsin að vatna og gefa. Þegar
ég fékk að fara með þér á drátt-
arvélinni upp í dal að sækja
ömmu þegar hún var hjá lang-
ömmu. Ég minnist þess líka að þú
gafst þér alltaf tíma til að lesa fyr-
ir mig úr dýrabókunum og ég er
svo þakklátur fyrir að börnin mín
fengu að upplifa það sama. Þau
fengu að upplifa langafann sem
alltaf skellti á lær og hló þegar
hann sá hver voru komin í heim-
sókn og las fyrir hvert þeirra,
spilaði við þau eða tefldi. Síðast
þegar þú varst kominn á Landa-
kot þá var nú ekki tiltökumál að
taka eins og einn ólsen til að
stytta sér stundir.
Ég er glaður, afi minn, að þú
ert kominn til ömmu og mömmu
og passar upp á þær fyrir mig þar
til ég kem og hitti ykkur aftur.
Ég gleð mig við þá tilhugsun að
nú ertu kominn heim í Djúpið
þitt, vertu velkominn heim Guð-
mundur Magnússon frá Melgras-
eyri.
Fagra, dýra móðir mín
minnar vöggu griðastaður
nú er lífsins dagur dvín,
dýra, kæra fóstra mín,
búðu um mig við brjóstin þín.
Bý ég þar um eilífð glaður.
Fagra, dýra móðir mín,
minnar vöggu griðastaður.
(Sigurður Jónsson frá Arnarvatni.)
Fannar Karvel.
Elsku afi það erfitt að kveðja
þig í dag. En margs er að minnast
og minningarnar munu lifa í
hjarta okkar. Við vorum bara
pínulítil kríli þegar þú byrjaðir að
gæta okkar. Mamma og pabbi á
fullu í sauðburði meðan þú pass-
aðir okkur inni í bæ, last blöðin og
tókst fréttirnar. Steinunn var
ekki nema nokkurra vikna þegar
þið tókuð bændalúrinn saman. Þú
varst alltaf til í að lesa fyrir okkur
og er ein af okkar uppáhaldssetn-
ingum „lesaðu afi, afi lesaðu“. Þú
dekraði okkur algjörlega og man
Kristín eftir því þegar „Sæmund-
ur í sparifötunum“ var á borðum,
þá sleikti Kristín kremið en þú afi
borðaðir kexið sem Kristínu þótt
ekki gott. Þú sagðir okkur svo
margt um öll dýrin fyrir vestan,
sérstaklega fuglana, hreiðrin og
hvernig við ættum að umgangast
þau. Þú sagðir okkur sögur frá
því þú varst lítill og hafðir gaman
af því að segja okkur hvað allir
staðir í náttúrunni heita. Þú fórst
með okkur niður á bryggju og
sagðir okkur frá hamaganginum
þar þegar Fagranesið var til. Það
var alltaf gott að koma í heim-
sókn til þín og leika með bílana.
Þú vildir líka alltaf gefa okkur
eitthvað að borða og máttum við
bara velja úr ísskápnum og
stundum var til ís. Einu sinni vor-
um við hjá þér og þú fékkst send-
an matarbakka og í honum voru
þrír kjúklingabitar og fannst þér
allt í lagi að Steinunn fengi tvo og
þú fengir bara einn, en svona var
akkúrat afi. Hvíldu í friði, elsku
afi, minningin um þig lifir í okkar
hjörtum.
Kristín Valgerður
og Steinunn Jóhanna
Snævarsdætur.
Elsku afi.
Ég hef þekkt þig alla ævi. Þeg-
ar ég var lítil kallaðirðu mig stýr-
ið þitt. Ég á óteljandi góðar
minningar með þér og ömmu á
Álfhólsveginum þar sem þið vor-
uð mér eins og aðrir foreldrar, og
eins minningar með ykkur í
sveitinni á Melgraseyri. Þú áttir
ekki kost á því að afla þér mik-
illar menntunar en þú bættir það
upp með því að fylgjast mjög vel
með fréttum, og ég held ég hafi
aldrei hitt fróðari mann. Þú vissir
alltaf hvað var í gangi í samfélag-
inu. Þú lærðir m.a.s. á spjald-
tölvu og fylgdist með vefmiðlum,
þrátt fyrir að vera fæddur 1927.
Þú hvattir mig alltaf áfram og
hafðir alltaf trú á mér í því sem
ég gerði, jafnvel þótt ég væri að
„þvælast úti í heimi“. Þegar ég
hafði áhyggjur af því að ná próf-
um sagðirðu alltaf „þú klárar
þetta“, eins og ekkert væri sjálf-
sagðara. Ég á enn eftir að klára
mastersritgerðina en þú sagðir
við mig að ég myndi klára hana,
svo ég trúi því og mun gera það
fyrir þig. Ég lærði oft fyrir próf
heima hjá þér í Jökulgrunni, með
Rás 1 í bakgrunni. Einu sinni
sofnaði ég í rósótta sófanum í
miðjum jólaprófum og þú vaktir
mig ekki, þér fannst ég þurfa á
hvíldinni að halda. Þú hafðir rétt
fyrir þér, eins og alltaf.
Þú varst kletturinn okkar,
ættfaðirinn, og þín verður sárt
saknað. Ef ég fengi einhverju
ráðið þá yrðirðu hér áfram, en
þinn tími er víst kominn og við
fáum ekki að hafa þig lengur. Þú
getur nú farið aftur vestur og
heim og verið áhyggjulaus. Við
spjörum okkur, ég lofa. Síðustu
dagar hafa verið erfiðir þar sem
hlutverkin hafa snúist við, og á
tímabili leið mér aftur eins og
litlu stýri. Þessir dagar hafa ver-
ið mér ómetanlegir, að hafa getað
gefið til baka og verið þér styrk-
ur.
Mér komu til hugar ljóðlínur
frá belgískum söngvara þegar
stundin nálgaðist, að það væri
erfitt að deyja svona á vorin, þeg-
ar allt væri í blóma, en þér varð
tíðrætt um að draga ekki fyrir
sólina.
„Það er erfitt að deyja á vorin, þú veist
en ég fer með blóm og frið í hjarta“
(Jacques Brel – lausleg þýðing mín.)
Ég mun sakna þín óskaplega
mikið, en við hittumst aftur hin-
um megin.
Þín,
Ragnheiður Kristín.
Móðurbróður minn Guðmund-
ur Magnússon frá Melgraseyri
er fallinn frá.
Það verður þögn.
Hann hafði stóra hlýja sál og
var stuðningur minn inn í lífið á
margan hátt og var virtur af
sveitungum sínum.
Ég ólst upp hjá afa og ömmu,
foreldrum Guðmundar á Hamri
sem er næsti bær við Melgras-
eyri. Guðmundur og kona hans,
Kristín Þórðardóttir, keyptu
Melgraseyrina og hófu þar bú-
skap. Á þessum tíma bjuggu
nærri 100 manns í Nauteyrar-
hreppi. Enginn vegur var til Ísa-
fjarðar og allir íbúar við Ísafjarð-
ardjúp voru án vegasambands
níu mánuði ársins. Aðalsamgöng-
ur voru á sjó. Guðmundur var af-
greiðslumaður Djúpbátsins
Fagraness sem hafði áætlun frá
Ísafirði um Ísafjarðardjúp tvisv-
ar í viku og stoppaði við bryggj-
una á Melgraseyri, þar var sótt
mjólk til bænda ásamt öðrum
vörum. Það gátu komið allt að 20
manns á bryggjuna eins og það
var kallað. Eftir að búið var að af-
greiða bátinn var farið í kaffi og
meðlæti til Guðmundar og Stínu.
Þar hittust karlarnir og alltaf var
tekið vel á móti öllum. Þá var
rætt um veður, verðlag, pólitík og
önnur hitamál. Ekki minnkaði
hitinn við að nokkrir hreinrækt-
aðir kommar voru í sveitinni.
Ekkert var óviðkomandi. Þessar
móttökur með meðlæti var ólaun-
að framlag hjónanna á Melgras-
eyri og var það allan tímann sem
ég man.
Á Melgraseyri var líka flug-
völlur sem var mest notaður fyrir
sjúkraflug. Í leysingum á vorin
þurfti Guðmundur að keyra eftir
flugbrautinni svo hún væri trygg
vegna aurbleytu.
Á Melgraseyri var líka kirkja.
Þegar messa var komu sveitung-
arnir til messu og svo í kaffi til
Guðmundar og Stínu. Messa
prestsins var þá krufin því séra
Baldur Vilhelmsson, sóknar-
prestur í Vatnsfirði, var þegar
orðinn þjóðsagnapersóna.
Á Melgraseyri var póstþjón-
usta fyrir sveitina. Ég man að
Guðmundur sýndi mér öll út-
lendu bréfin sem höfðu borist frá
söfnurum. Innihald bréfanna var
áletrað umslag með frímerki sem
átti að stimpla og endursenda.
Stimpillinn á pósthúsinu á Melg-
raseyri var svo sjaldgæfur að
hann var þekktur víða um heim.
Einu atriði man ég eftir, ég
hafði fengið nýjar gallabuxur
sem þótti fínt í þá daga. Ég var á
hlaupum og datt og reif nýju
gallabuxurnar og rispaði svo
skinnið að það blæddi. Ég hljóp
stórslasaður að mér fannst og
mætti Guðmundi og sýndi honum
sárið. Hann sagði að hann vor-
kenndi mér ekki neitt því skinnið
myndi gróa en gallabuxurnar
ekki. Mér þótti þetta ekki mikil
huggun í þá daga.
Síðasta árið sem ég var í sveit
var ég kaupamaður hjá Guð-
mundi, þá voru fjárhúsin og hlað-
an byggð.
Ég get ekki kvatt Guðmund
nema að nefna Stínu konu hans
sem var glaðlynd, gestrisin,
ákveðin og úrlausnargóð. Þau
voru samstillt, drífandi og ábyrg.
Í þessu skrifi hef ég ferðast í
draumi minninga um falleg hjón
sem voru mér kær og hlý.
Minningar mínar munu lifa
svo lengi sem ég lifi.
Elsku Guðmundur frændi,
takk fyrir allt.
Blessuð sé minning þín.
Ég sendi aðstandendum mínar
samúðarkveðjur.
Kveðja
Magnús Ingvarsson.
Það er sagt að það sé eftir-
sóknarvert að ná háum aldri, en
því fylgir líka að horfa á eftir og
kveðja samferðamenn. Nú var
það Guðmundur Magnússon,
lengi bóndi á Melgraseyri við
Djúp, sem andaðist annan mars.
Nágranni minn og vinur til
margra áratuga, Kristín kona
hans mágkona mín. Þegar ég
kom í sveitina 1956 voru Guð-
mundur og Stína tekin við bú-
skap á Melgraseyri og elsta barn-
ið fætt.
Melgraseyri var á þessum ár-
um miðstöð ytri hluta Nauteyr-
arhrepps, þar lagðist Fagranesið
við bryggju tvisvar í viku og þá
komu bændur á bæjunum í kring
úr Skjaldfannardal og innan af
Langadalsströnd, þarna var
bensínsala og póstafgreiðsla,.
Kirkjustaður og rútan frá
Reykjavík í tengslum við bátinn
þá mánuði sem fært var yfir
Þorskafjarðarheiði. Það má líka
nefna það að fundahöld og opin-
berar samkomu bættust við, að
Melgraseyri var alltaf leitað og
Guðmundur
Magnússon
Kveðja frá
vinum í
Heilsuhringnum
Ævar Jóhannes-
son var einn af stofnendum
Heilsuhringsins fyrir 40 árum.
Allt frá upphafi var hann einn
af aðalgreinahöfundum blaðs-
ins. Á þeim tíma vantaði
fræðslu um óhefðbundnar og
heildrænar lækningar hér á
landi sem var orðin aðgengileg
í nágrannalöndum okkar og í
Ameríku. Ævar var áskrifandi
að erlendum bókum og tímarit-
um um óhefðbundnar lækning-
ar og hóf strax að þýða þennan
fróðleik á íslensku, þar á meðal
flóknar læknisfræðilegar vís-
indagreinar og birti í blaðinu.
Oftsinnis kynnti hann þjóðinni
nýjar hugmyndir til heilbrigð-
isúrlausna löngu áður en þær
hlutu almennt viðurkenningu
eða höfðu verið ræddar hér á
landi. Þannig var hann oft
fyrstur til að kynna nýjungar
sem vonir stóðu til að gætu
bætt heilsufar fólks eða hindr-
að sjúkdóma og vanheilsu.
Stundum fékk hann kaldar
kveðjur frá þeim sem töldu sig
Ævar Jón Forni
Jóhannesson
✝ Ævar JónForni Jóhann-
esson fæddist 3.
mars 1931. Hann
lést 3. mars 2018.
Útför Ævars fór
fram 14. mars 2018.
vita allt sem máli
skipti. En ekki er
vitað um eitt ein-
asta tilfelli að hann
hafi haft á röngu
að standa þegar
upp var staðið.
Ævar var að mestu
sjálfmenntaður
viskubrunnur, sem
ánetjaðist aldrei
kreddum eða tísku-
straumum en var
ávallt opinn fyrir nýjum hug-
myndum hvaðan sem þær
komu. Eftir hann liggur fjöld-
inn allur af greinum sem hægt
er að nálgast og lesa á
www.heilsuhringurinn.is .
Störf Ævars og skrif í þágu
félagsins eru ekki aðeins ómet-
anleg fyrir Heilsuhringinn
heldur alla þjóðina svo miklu
fékk hann áorkað til góðs í lýð-
heilsu á Íslandi.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Við kveðjum hugsjónamann-
inn, fræðimanninn og mannvin-
inn Ævar Jóhannesson með
söknuði og þakklæti. Samúðar-
kveðjur sendum við til barna
hans og aðstandenda.
F.h. stjórnar og ritnefndar,
Ingibjörg Sigfúsdóttir.