Morgunblaðið - 01.06.2018, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. JÚNÍ 2018
farsæla sambúð. Þau unnu vel
saman, stunduðu útivist og land-
bætur, ferðuðust um landið á
hestum og með öðrum hætti. Þau
þekktu landið, áttu góða vini og
félaga víða um land og höfðu
ánægju af félagsmálum. Þau létu
sig ekki muna um að mæta á
fundi Skógræktarfélags Íslands
hvar sem þeir voru haldnir og
nutu þess að hitta vini og félaga.
Sveinbjörn tók sæti í stjórn
Skógræktarfélags Íslands árið
1987 og var formaður stjórnar
Rannsóknarstöðvar Skógræktar
ríkisins á Mógilsá 1990-1999.
Hann var varaformaður Skóg-
ræktarfélags Íslands árin 1990 til
1996 og fetaði á vissan hátt í fót-
spor tengdaföður síns, Her-
manns Jónassonar, sem var
varaformaður félagsins frá 1947
til 1968. Sveinbjörn var í stjórn
Landgræðslusjóðs öll árin sem
hann sat í stjórn Skógræktar-
félags Íslands. Hann var for-
maður þriggja nefnda um gerð
landgræðsluáætlana árin 1976 til
1991 og tók virkan þátt í að
undirbúa Átak um landgræðslu-
skóga sem hófst árið 1990, undir
forystu Skógræktarfélags Ís-
lands í samvinnu við Skógrækt
ríkisins, Landgræðsluna og
Landbúnaðarráðuneytið.
Sveinbjörn lét sig málefni
gróðurfars á landinu miklu
skipta og fyrir rúmum áratug
hélt hann erindi á aðalfundi
Skógræktarfélags Íslands um
búfjárvörslu og gróðurvernd.
Hann benti m.a. á að samkvæmt
skýrslum fræðimanna á ýmsum
tímum mætti rekja bágt ástand
gróðurs á Íslandi til uppblásturs
og landskemmda af völdum bú-
fjár. Hann vísaði til þess að
ástandið væri verra hér á landi
en víða annars staðar, enda
hvíldu strangari skyldur almennt
á búfjáreigendum í öðrum lönd-
um varðandi vörslu búfjár. Hann
lýsti þeirri skoðun sinni að tíma-
bært væri að setja löggjöf á Al-
þingi um auknar kröfur til bú-
fjáreigenda í tengslum við
lausagöngu búfjár. Þetta væri
nauðsynlegt til að bæta stöðu
gróðurverndar og skógræktar á
komandi árum. Þessi brýning
hans á enn við því betur má ef
duga skal.
Sveinbjörn og Pálína stund-
uðu skógrækt við sumarbústað
sinn í landi Kárastaða við Þing-
vallavatn og á jörðinni Kletti í
Borgarfirði, þar sem faðir Pálínu
hóf skógrækt stuttu eftir að hann
eignaðist jörðina árið 1945.
Sveinbjörn var heiðursfélagi
Skógræktarfélags Íslands og
félagsmenn kveðja hann með
virðingu og þakklæti fyrir fram-
lag hans til skógræktar í landinu.
Börnum hans og öðrum ástvinum
færum við hugheilar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd stjórnar SÍ,
Jónatan Garðarsson.
Nú hefur hann Sveinbjörn
kvatt okkur og er mér af því bú-
inn mikill söknuður eftir nær 84
ára viðkynningu og vinskap.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
Ísaksskóla í „Grænuborg“. Það-
an lá leið okkar í Austurbæjar-
skólann, en þar vorum við ekki
aðeins í sama bekk, heldur höfð-
um við borð saman. Þar jókst að
sjálfsögðu viðkynningin. Hún
rofnaði um stund, er ég var, eftir
bæjarhlutareglum, færður yfir í
Miðbæjarskólann. En viti menn,
fyrr en varði vorum við komnir
saman í fyrsta bekk Menntaskól-
ans í Reykjavík og þar féllum við
mest inn í horfinn hóp bekkjar-
bræðra. Hvað mig snerti varð
sambandið við Sveinbjörn nán-
ast. Það efldi vináttuna, að báðir
áttum við hesta, ferðuðumst víða,
gjarnan með konum okkar og
öðrum góðum ferðafélögum. Ég
ætla mér ekki að fjalla um ágæti
Sveinbjörns í starfi, sem er yfir
allan vafa hafið, það munu aðrir
gera. Læt þakklæti fyrir vinátt-
una duga og votta aðstandendum
samúð mína.
Ragnar G. Kvaran.
Mér ljúft að minnast góðs vin-
ar, Sveinbjarnar Dagfinnssonar,
sem kvaddur er í dag.
Samskipti okkar og samstarf
hófst er ég varð skólastjóri á
Hólum í Hjaltadal og hann var
ráðuneytisstjóri í landbúnaðar-
ráðuneytinu. Sveinbjörn var
jafnframt formaður búfræðslu-
nefndar sem hafði yfirumsjón
með öllu búnaðarnámi í landinu.
Sveinbirni afar annt um búnaðar-
skólana á Hólum og Hvanneyri
og Garðyrkjuskóla ríkisins að
Reykjum í Ölfusi.
Þegar við hjónin tókum við
skólastjórn og staðarhaldi Hól-
um í apríl 1981 hafði reglubundið
skólahald legið þar niðri í tvö ár.
Framtíð Hólastaðar var í mikilli
óvissu.
Sveinbjörn hafði þá verið sett-
ur staðarhaldari á Hólum.
Sveinbjörn var einstakur
starfsmaður: ljúfur, hafði alltaf
tíma, hlustaði og setti sig vel inn í
mál. Síðan kom hann með vel
grunduð ráð, ábendingar og tók
ákvarðanir þar sem hann þurfti.
Þegar Sveinbjörn sagðist ætla
að sjá hvernig hann gæti þokað
áfram tilteknum málum vissum
við að erindið var komið í góðan
farveg.
Sveinbjörn var mikill skóla-
maður, víðsýnn og frjór og hvatti
til þróunar og nýsköpunar á þeim
vettvangi. Jafnframt skyldi borin
virðing fyrir því sem áunnist
hefði. Landgræðslan, Skógrækt-
in, uppgræðsla örfoka lands átti
hug Sveinbjarnar.
Þegar við hjónin tókum við
Hólaskóla þurfti að byggja og
treysta margt frá gunni á staðn-
um, endurnýja gömul hús og
byggja ný. Slíkt hefði ekki tekist
með þeim ágætum sem raun ber
vitni nema fyrir hvatningu og
sterkan bakstuðning Sveinbjarn-
ar. Þegar við hugsum til baka
náði atorka hans í málum stofn-
ana landbúnaðarins stundum
langt út fyrir embættisskyldur
hans. Fyrir það erum við þakk-
lát.
Í minningarbroti sem Svein-
björn gaf út um ævi sína og störf
segir hann einmitt frá því þegar
forsetaritari hringdi og óskaði
honum til hamingju með að verða
sæmdur riddarakrossi hinnar ís-
lensku fálkaorðu: Ég spurði fyrir
hvað, „fyrir embættisstörf“ var
svarið. „Ég afþakkaði orðuna og
sagðist ekki telja rétt að þiggja
heiðursorðu fyrir að mæta í
vinnu sem ég fengi greiðslu
fyrir“.
Þarna var Sveinbirni vel lýst.
Sveinbjörn hvatti og studdi
með ráðum dáð eflingu hrossa-
ræktar, reiðmennsku og reið-
kennslu á Hólum og hann á ein
stærstan hlut í að þar er nú mið-
stöð fyrir rannsóknir og kennslu
fyrir íslenska hestinn á heims-
vísu.
En ekki síst var Sveinbirni
Hólastaður sjálfur hugleikinn,
helgi hans og saga sem æðsta
menningarseturs landsins um
aldir. Sveinbirni fannst í hæsta
máta eðlilegt að landbúnaðr-
ráðuneytið fyrir hönd ríkisins og
íslensku þjóðarinnar axlaði
ábyrgð á Hólastað og fjölþættu
fræðslu og menningarstarfi sem
væri bæði staðnum og þjóðinni
verðskuldað til sóma.
Sveinbjörn Dagfinnsson var til
staðar og beitti sér af hugsjón og
atorku á örlaga tímum í sögu
Hóla í Hjaltadal. Fyrir hönd allra
velunnara Hóla þökkum við hon-
um fyrir mikið og óeigingjarnt
starf í þágu staðarins.
Við Ingibjörg þökkum Svein-
birni Dagfinnssyni fyrir sam-
starfið, trausta og góða vináttu
til margra ára.
Blessuð sé minning heiðurs-
mannsins Sveinbjarnar Dag-
finnssonar ráðuneytisstjóra.
Ingibjörg Kolka og
Jón Bjarnason.
Þegar ég kveð kæran vin og
samstarfsmann eftir nærri hálfr-
ar aldar samskipti er margs að
minnast og bjartar minningar
um yndislegan mann munu lifa
áfram í huga mínum. Margar
góðar samverustundir áttum við
Oddný á heimili Pálínu og Svein-
björns í Hvassaleiti og í Kusukoti
við Þingvallavatn og þau hjá okk-
ur í Gunnarsholti. Þau voru sann-
ir höfðingjar heim að sækja og
við minnumst þeirra samveru-
stunda með söknuði og virðingu.
Þau hjónin voru einstaklega sam-
hent og ég veit að Sveinbjörn er
nú glaður að fylgja Dollý sinni,
eins og Pálína var oftast nefnd,
svo fljótt eftir að hún kvaddi
þennan heim.
Starfsferill Sveinbjörns var af-
ar umfangsmikill og verður ekki
rakinn hér, en þegar ég tók korn-
ungur við starfi landgræðslu-
stjóra varð Sveinbjörn skömmu
síðar ráðuneytisstjóri í landbún-
aðarráðuneytinu og yfirmaður
minn.
Hann var þá þegar hokinn af
reynslu í stjórnarráðinu og emb-
ættisfærslum og reyndist mér
frá upphafi hinn besti lærimeist-
ari. Ætíð var hann reiðubúinn að
veita mér margháttaða aðstoð og
holl ráð. Síðar þróaðist með okk-
ur einlæg vinátta.
Á vettvangi stjórnsýslunnar
áttum við náin og mikil samskipti
í nærri aldarfjórðung. Svein-
björn var afar farsæll embætt-
ismaður, einstaklega starfsamur
og vinnuhestur. Átti farsæl sam-
skipti við fjölda ráðherra og emb-
ættismanna og var lögfróður
mjög. Hann veitti forystu ýmsum
nefndum þar sem ég var kvaddur
til þátttöku. Ætíð var forysta
hans málefnaleg og örugg, þar
sem leitað var eftir sem flestum
sjónarmiðum. Minnisstæðust
þeirra málefna er mér for-
mennska hans í tveimur land-
græðsluáætlunum sem skiptu
sköpum fyrir gróður landsins.
Margar góðar ferðir áttum við
um hálendi og láglendi að skoða
gróður og ræða við vörslumenn
landsins.
Utan skrifstofunnar vildi hann
helst alltaf vera sívinnandi og
sinnti fjölþættum verkefnum og
hugðarefnum. Hann unni töfrum
þessa blessaða lands og var gleði-
og söngvasál í góðra vina hópi.
Ferðagarpur var hann á hestum
um óbyggðirnar og sannur rækt-
unarmaður. Ræktaði skóg hvar
sem hann átti land og studdi
landgræðslu- og skógræktarmál
hvar sem hann kom því við.
Síðustu æviárin voru honum á
margan hátt erfið og veikindi
Dollýjar lögðust þungt á hann.
En hann átti dygga fjölskyldu
sem studdi þau hjónin á allan
hátt. Á engan er þó hallað þegar
getið er einstakrar umönnunar
Hermanns sonar hans sem heim-
sótti föður sinn á ævikvöldi hans
nánast daglega um árabil.
Kæri vinur. Að leiðarlokum er
mér efst í huga söknuður og
þakklæti fyrir áratuga vináttu,
drengskap og samskipti sem
aldrei bar skugga á. Það var mér
mikill heiður og forréttindi að fá
að kynnast þér. Öll voru þau
samskipti á einn veg. Þú varst
traustur félagi og vinur, einstak-
lega einlægur og vinfastur. Megi
almættið, sem leiðir okkur og alla
þá er hjarta þitt sló fyrir, leiða
þig í sólina kæri vinur.
Ég votta fjölskyldu Svein-
björns mína dýpstu samúð og bið
þeim Guðs blessunar. Blessuð sé
minning Sveinbjörns Dagfinns-
sonar.
Sveinn Runólfsson.
Haustið 1940 komu nokkrir
tugir unglinga saman til náms í
húsi Stýrimannaskólans við
Öldugötu. Þar fékk Einar Magn-
ússon, menntaskólakennari og
síðar rektor MR, inni með und-
irbúningsdeild sína fyrir inn-
tökupróf í MR. Meðal þessara
unglinga var Sveinbjörn Dag-
finnsson sem við í dag kveðjum
eftir áratuga samfylgd og vin-
áttu.
Sveinbjörn var einn þeirra 26
sem náðu inn í MR og við tóku
sex skemmtileg og góð ár með
námi og leik. Þau sem ekki kom-
ust inn dreifðust á aðra fram-
haldsskóla og komu síðar í hóp-
um og þrefaldaðist þá fjöldi
nemenda í bekknum.
Innan bekkjarins voru margir
snjallir handknattleiksmenn og
dreifðust þeir í kapplið
Reykjavíkurfélaganna. Svein-
björn gekk til liðs við Víking og
varð bæði Reykjavíkur- og Ís-
landsmeistari í 2. aldursflokki.
Einnig var hann valinn í skólalið-
ið í handknattleiksmóti fram-
haldsskólanna en það fór fram í
Hálogalandi.
Fljótlega eftir inntökuprófið
mynduðust spilaklúbbar jafnt í
MR sem „Ágústarskólanum“ og
ekki síður hjá stúlkum en piltum
og á háskólaárunum myndaði
Sveinbjörn spilaklúbb með
þremur öðrum laganemum úr
bekknum. Komið var saman
vikulega næstu áratugina.
Bekkjarráðið hélt bekknum
vel saman, boðið var til ferðalaga
á hverju sumri og ávallt fól ritari
bekkjaráðs Sveinbirni farar-
stjórn. Í einni slíkri ferð buðu
Sveinbjörn og Pálína ferðafélög-
unum að hafa viðdvöl á eignar-
jörð þeirra, Kletti í Reykholts-
dal, og njóta þar veitinga.
Þegar fækkaði í tveimur spila-
klúbbum sameinuðust eftirlif-
endur í spilaklúbb, sem iðkaði
Bridge, suma vetur vikulega
annars aðra hverja viku.
Sveinbjörn átti við heilsubrest
að stríða síðustu árin og enda
þótt hann dveldi á hjúkrunar-
heimili var hann fram til hins síð-
asta þess afar hvetjandi að koma
saman og taka í spil.
Bekkjarsystkini úr MR þakka
áratuga samfylgd og vináttu og
votta börnum hans og fjölskyld-
um þeirra samúð.
Við spilafélagar hans kveðjum
hann með söknuði og þökkum all-
ar þær góðu minningar sem við
eigum frá okkar samverustund-
um.
Höskuldur Ólafsson,
Kristján Oddsson og
Sigurgeir Guðmannsson.
Það er skarð fyrir skildi, góður
vinur okkar er fallinn frá.
Sveinbirni Dagfinnssyni
kynntist ég fyrst þegar hann
starfaði sem lögfræðingur fyrir
Félag íslenskra atvinnuflug-
manna. Hann var um tíma fram-
kvæmdastjóri FÍA og vann mjög
mikið starf fyrir félagið í meira
en áratug. Atvinnuflugmenn
ákváðu á aðalfundi FÍA 1971 að
gerast sjálfboðaliðar í land-
græðsluflugi ef stærri flugvél
fengist til landgræðslu en sú sem
var í notkun. Við Sveinbjörn
spurðumst víða fyrir um hverjir
hefðu helst reynslu af áburðar-
dreifingu með DC-3-flugvélum
og fengum vitneskju um að það
gæti verið á Nýja-Sjálandi.
Sveinbjörn fékk Örn O. Johnson,
forstjóra Flugfélags Íslands, til
að skrifa vini sínum Geoffrey N.
Roberts, stjórnarformanni Air
New Zealand, og fékk með því
upplýsingar frá fyrirtæki þar í
landi sem notaði DC-3-flugvélar
til áburðardreifingar. Örn gerði
það ekki endasleppt, hann sendi
Gunnar Valgeirsson flugvirkja til
Nýja-Sjálands til að kynna sér
tæknihliðina á notkun DC-3-flug-
véla í áburðardreifingu.
Flugfélag Íslands bauð síðan
landbúnaðarráðuneytinu flugvél-
ina Gljáfaxa TF-ISH að gjöf.
Þetta var upphafið á löngu og
heillaríku samstarfi sjálfboða-
liðaflugmanna FÍA og Land-
græðslu ríkisins. Sveinbjörn
starfaði um langt árabil sem
ráðuneytisstjóri í landbúnaðar-
ráðuneytinu, hann var áhuga-
maður um landgræðslu og skóg-
rækt. Vinskapur myndaðist með
fjölskyldum okkar og við urðum
nágrannar Sveinbjörns og Dol-
lýjar á Tjarnarflöt í Garðabæ.
Það er margs að minnast; heim-
sókna í sumarbústað þeirra á
Þingvöllum, sameiginlegs skíða-
frís í Austurríki, hestaferða með
Sveinbirni, þar með talin eftir-
minnileg ferð með Guðbirni á
Kárastöðum frá Þingvöllum um
Leggjabrjót.
Við Sveinbjörn keyptum jörð-
ina Kampholt í Flóa af Samúel
Jónssyni í Þingdal, hann taldi sig
verða að láta þess getið að það
fylgdi vinnumaður frá fyrri öld-
um jörðinni, hann varð vinur
okkar.
Við áttum margar ánægju-
stundir hjá Stefaníu og Samúel í
Þingdal, þar var farið með ljóð og
stundum raulað lag, Sveinbjörn
fór vel með íslenskt mál. Við
brösuðum margt í Kampholti og
höfðum gaman af þótt stundum
væri deilt um búskaparhætti.
Tré sem Sveinbjörn og Dollý
gróðursettu í Kampholti halda
áfram að vaxa.
Sveinbjörn var hestamaður og
vann mikið fyrir félag hesta-
manna, hann átti gæðing sem hét
Glaumur.
Við kveðjum Sveinbjörn með
þessari vísu:
Loks þegar hlíð fær hrím á kinn
hneggjar þú á mig, fákur minn.
Stíg ég á bak og brott ég held
beint inn í sólarlagsins eld.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Ólöf og Skúli Brynjólfur
Steinþórsson.
Ljúft og gott er að láta hugann
reika til baka og rifja upp minn-
ingar og samveru við fráfall
góðra samferðamanna.
Fyrstu kynni mín af Svein-
birni hófust fyrir um 60 árum
þegar fjölskyldur hans og
móðurbróðir minn, Einar GE
Sæmundsen, skógarvörður og
framkvæmdastjóri Skógræktar-
félags Reykjavíkur, voru í hey-
skap í Fossvogsdalnum; hann í
Hermannsskógi tengdaföður
síns og við Kópavogsmegin við
Fossvogslækinn. Við tengdumst
strax vináttuböndum í gegnum
hestamennskuna og áhuga á
skógrækt. Margs er að minnast
um útreiðartúra í Elliðaár-
dalnum þegar Sveinbjörn og
Einar frændi leiddu hóp hesta-
manna um dalinn.
Þegar ég kom frá skógrækt-
arnámi í Noregi 1974 og fékk
vinnu sem aðstoðarskógarvörður
hjá Sigurði Blöndal á Hallorms-
stað voru tengslin við ráðuneytið
fyrst og fremst við ráðuneytis-
stjórann Sveinbjörn og alla mína
starfstíð sem skógarvörður á
Hallormsstað og seinna skóg-
ræktarstjóri var hann minn nán-
asti samstarfsmaður og studdi
mig með ráðum og dáð.
Vinnan við að stofna og koma á
fót landshlutaverkefnum í skóg-
rækt var stórt, flókið og mikið
verk og var Sveinbjörn þar minn
helsti bakhjarl og stuðnings-
maður.
Alltaf var hægt að leita til hans
og fá góð ráð og finna leiðir til að
þoka verkefninu áfram. Nú eru
landshlutaverkefnin í skógrækt
stærstu skógræktendur landsins
og frá 1990 hefur ásýnd landsins
tekið stakkaskiptum og bændur
landsins stærstu þátttakendurn-
ir, þeir sem drífa verkefnið áfram
með stuðningi ríkisins. Nú er svo
komið að umhirða og grisjun
þessara ungu skóga er í dag
stærsta verkefnið.
Sveinbjörn sat lengi í stjórn
Skógræktarfélags Íslands og á
þeim vettvangi áttum við mikið
og gott samstarf. Aðalfundir fé-
lagsins eru í raun uppskeruhátíð
skógræktarmanna og eru þeir
haldnir um land allt. Fundað er
um skógræktarmál í víðu sam-
hengi, ályktanir samþykktar og
síðast og ekki síst eru skoðaðir
reitir og árangur starfsins met-
inn og að sjálfsögðu gera menn
sér glaðan dag og voru Svein-
björn og Dollý kona hans hrókar
alls fagnaðar.
Ég lýk þessari stuttu kveðju
og minnist hestamannsins og
skógræktarmannsins með hlýju
og þakklæti og tel mig lánsaman
að hafa átt Sveinbjörn sem vin og
bandamann í þeim málaflokki
sem við báðir brunnum fyrir,
skógræktarstarfinu, og sendum
við Berit fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur.
Jón Loftsson,
fv. skógræktarstjóri.
Með Sveinbirni er genginn
einn af þeim sem hvað lengst
hafa staðið í framvarðarsveit
Stjórnarráðs Íslands. Í æviágripi
hans má sjá að Sveinbjörn kom
víða við en ég minnist hans fyrst
og fremst sem ráðuneytisstjóra
landbúnaðarráðuneytisins sem í
hans tíð var sérstakt ráðuneyti.
Eitt af fyrstu verkefnum sem
Sveinbjörn fól mér að gera, er ég
hóf störf í ráðuneytinu 1987, var
að taka saman lítinn bækling;
Stofnanir landbúnaðarráðuneyt-
isins. Undirstofnanirnar töldust
þá á annan tuginn og má nefna
Skógrækt ríkisins, Landgræðslu
ríkisins, Bændaskólana á Hvann-
eyri og Hólum og Garðyrkjuskól-
ann á Reykjum, Rannsókna-
stofnun landbúnaðarins,
Embætti yfirdýralæknis, Áburð-
arverksmiðjuna og Stofnlána-
deild landbúnaðarins, sem dæmi
um hve stór verkefni voru og er-
indin fjölbreytt til úrlausnar og
afgreiðslu. Þá annaðist ráðuneyt-
ið mjög stóran málaflokk – Jarð-
eignir ríkisins sem kallaði á
þekkingu á landinu og tengsl við
ábúendur. Stjórnvöld ákváðu svo
breytta skipan þessara mála –
stofnanir lagðar niður eða fluttar
undir önnur ráðuneyti. Margt má
um þær breytingar segja en víst
er að hinum reynda ráðuneytis-
stjóra þótti sárt að sjá á eftir
þessum lykilstofnunum frá land-
búnaðarráðuneytinu – þar sem
áratuga þekking og reynsla hafði
skapast en myndi ekki nýtast
lengur og taldi það íslenskum
landbúnaði síst til framdráttar.
Sveinbjörn var einlægur
áhugamaður um skógrækt og
landgræðslu – vissi að nú átti
þjóðin þekkingu, tæki og fjár-
magn til að græða sár landsins og
bæta fyrir þá ofnýtingu sem það
varð að þola til að íslenska þjóðin
gæti lifað af harðindi elda og ísa –
plágur og kúgun fyrri alda. Hann
fagnaði hverri fjárveitingu til
þessara mála en fannst sem öðr-
um skilning vanta og að góðum
orðum fylgdu litlar athafnir.
Sveinbjörn hafði mikinn metnað
fyrir sínu ráðuneyti – vildi form-
festu í afgreiðslu mála og fylgdist
með að verkefni drægjust ekki úr
hömlu. Á vikulegum fundum út-
hlutaði hann verkefnum sem bor-
ist höfðu og hann lesið og valið
farveg – fylgdi þeim svo eftir.
Hjá honum naut ég leiðsagnar í
siðum og samskiptum stjórn-
valda við þá sem áttu við þau er-
indi og þau ráð hafa komið mér til
góða. Þessi samskipti hafa mikið
breyst á tímum tísts og tölvu-
pósta en gott að geta gripið til
gamalla hefða, s.s. þéringa sem
áður var sjálfsagt mál í Stjórn-
arráði Íslands. Sveinbjörn vildi
að starfsfólki sínu liði vel og tók
fullan þátt í samkomum þeirra,
hvort heldur var glaðst saman í
tilefni jóla eða farið í sumarferðir
langa helgi. Og þá var ekki ónýtt
að njóta leiðsagnar Sveinbjörns;
gjörþekkti hvern stað og svo var
sungið „Efst á Arnarvatnshæð-
um“ eða annað gott.
Fyrir fáeinum vikum lést eig-
inkona Sveinbjörns og í minning-
argrein nefndi ég persónuleg
samskipti og vináttu þeirra og
okkar hjóna sem okkur voru mik-
ils virði og óþarft að endurtaka.
Ég kveð minn góða vin og vel-
gjörðarmann, með einlægu þakk-
læti fyrir traustið og trúnaðinn
sem hann sýndi mér og vináttuna
sem aldrei bar skugga á. Að-
standendum sendi ég samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Svein-
björns Dagfinnssonar.
Níels Árni Lund.
 Fleiri minningargreinar
um Sveinbjörn Dagfinns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.