Morgunblaðið - 01.06.2018, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. JÚNÍ 2018
✝ Guðrún ElínKlemensdóttir
fæddist á Brekku í
Svarfaðardal 26.
október 1934. Hún
lést á Dalbæ,
dvalarheimili aldr-
aða á Dalvík, 19.
maí 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurlaug
Halldórsdóttir, f. 2.
nóvember 1910, d.
4. desember 1988, og Klemens
Vilhjálmsson, f. 3. nóvember
1910, d. 19. júlí 1983. Systir Guð-
rúnar var Kristín Sigríður
Klemensdóttir, f. 5. október
1935, d. 16. janúar 2012. Bróðir
mæðraskólann á Laugalandi og
fór síðan í handavinnudeild
Kennaraskólans haustið 1957.
Kennsla var aðalstarf Guð-
rúnar Elínar. Hún kenndi fyrstu
árin eftir nám á Ísafirði og
Ólafsfirði en lífsstarfið var við
Dalvíkurskóla um áratuga
skeið. Hún kenndi lengst af
handavinnu en síðustu árin
einnig stærðfræði og var í sér-
kennslu. Þegar Guðrún Elín
varð áttræð héldu fyrrverandi
nemendur hennar sýningu á
handavinnu í Menningarhúsinu
Bergi á Dalvík. Það voru nokkr-
ir samkennarar hennar sem
jafnframt höfðu verið nemendur
hennar sem söfnuðu saman sýn-
ishornum af handavinnu frá ár-
unum 1962-1972 sem var unnin
var af 9-15 ára gömlum stúlkum.
Útför Guðrúnar Elínar fer
fram frá Dalvíkurkirkju í dag, 1.
júní 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Guðrúnar, óskírð-
ur, lést tæplega
mánaðar gamall ár-
ið 1935. Uppeldis-
bróðir Guðrúnar er
Sigurður Marinós-
son, f. 10. júlí 1945.
Hálfsystir Guð-
rúnar er Ingunn
Klemensdóttir, f.
22. nóvember 1929.
Sonur Guðrúnar
Elínar er Halldór
Ingi, f. 18. febrúar 1962, dóttir
hans og Unnar Árnadóttur er
Elín Inga Halldórsdóttir, f. 8.
ágúst 1990, maki Þorgeir Þór
Friðgeirsson, f. 14. apríl 1990.
Guðrún Elín gekk í Hús-
Elsku amma. Það er komið að
leiðarlokum.
Þegar kemur að því að skrifa
kveðjuorðin hrannast minning-
arnar upp í huganum. Samveru-
stundirnar í Brekku, sundferðirn-
ar, berjaferðirnar og bíltúrarnir.
Eftir að ég flutti að norðan
urðu samverustundirnar eðlilega
færri en símtölin þeim mun fleiri
því ekki vildir þú missa sam-
bandið við ömmuskjóðuna þína.
Þú fylgdist vel með því sem ég tók
mér fyrir hendur hvort sem það
var nám eða starf. Þú reyndir
hvað þú gast að fá mig til að
prjóna eða sauma. Það sem ég
átti að skila af mér í saumum í
skólanum kláraðir þú vanalega.
Alltaf fékk ég að ráða hvað var í
matinn og yfirleitt hringdir þú
kvöldið áður en ég kom í heim-
sókn og spurðir hvað mig langaði
í.
Þú varst ekki vön að láta hafa
mikið fyrir þér, og þannig ákvaðst
þú að hafa það síðasta spölinn.
Elsku amma, ég vona að þér
líði vel núna, ég sé ykkur Göggu
sitja saman yfir kaffi og rjóma-
pönnukökum í blómabrekkunni.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyr.
(Matthías Jochumsson)
Þín
Elín Inga.
Glæsileg og gjörvuleg var
frænka mín, sem settist í handa-
vinnudeild Kennaraskólans
haustið 1957. Að henni í báðar
ættir stóðu sterkir eyfirskir
stofnar, en Brekka í Svarfaðardal
var æskuheimilið og kjölfestan.
Guðrún Elín ólst upp við þriggja
kynslóða heimilishald og síðar
þegar systir hennar Kristín og
Gunnar maður hennar tóku við
Brekku bjuggu þar áfram for-
eldrar þeirra systra, Sigurlaug og
Klemens. Brekka var áratugum
saman einstakt heimili og faðmur
fólksins þar umvafði margan
gestinn.
Gunnella, eins og hún var ætíð
kölluð, átti ekki langt að sækja
handavinnuáhugann. Amma okk-
ar á Bakka var einstök prjóna-
kona og dætur hennar flestar
hannyrðakonur og handavinnu-
kennarar. Gunnella var með ein-
dæmum öguð, iðjusöm og vand-
virk, enda varð hún fremst meðal
jafningja á lokaprófinu sem
handavinnukennari, sem og áður í
Húsmæðraskólanum á Lauga-
landi.
Í minningunni finnst mér að á
heimili foreldra minna í Skipa-
sundi hafi meira eða minna komið
og eða dvalið glæsilegar og lífs-
glaðar frænkur úr Svarfaðardal
og Ólafsfirði. Gunnella dvaldi hjá
okkur í tvo vetur meðan hún nam
kennslufræði handmennta í borg-
inni. Þetta var á unglingsárum
mínum og deildum við Gunnella
herbergi. Engin frænka varð mér
því eins nákomin og hún mótaði
mig á margan hátt. Sennilega hef-
ur unglingurinn ekki alltaf verið
móttækilegur fyrir góðum ráð-
um, en þau síuðust inn. Ég leit
mjög upp til hennar og dáði hana
sem og fleiri frænkur mínar og
mikið fannst mér eftirsóknarvert
ef ég gæti orðið „eins og þær“
þegar ég yrði stór.
Gunnella kenndi fyrstu árin
eftir nám á Ísafirði og Ólafsfirði,
en lífsstarfið var á Dalvík og
kenndi hún þar um áratugaskeið.
Í heiðursskyni við hana áttræða
héldu fyrrverandi nemendur
hennar sýningu á vönduðum
handavinnugripum í Menningar-
húsinu Bergi á Dalvík, sem þeir
höfðu unnið undir handleiðslu
hennar. Kennari getur tæpast
fengið betri vitnisburð frá nem-
endum sínum.
Dætur mínar héldu mikið upp
á Gunnellu, en hún tók að sér að
gæta þeirra fyrir foreldrana í
nokkra daga upp úr 1980. Í mörg
ár fékk ég að heyra hvað hún
hefði eldað góða eggjaköku,
hvaða bækur hún hafði lesið fyrir
þær o.s.frv. Þær eiga líka fallega
handavinnu frá henni – útsaum-
aðar jólamyndir sem og heklaðar
jólabjöllur sem halda áfram að
ylja og gleðja. Ekki má gleyma
bútasaumnum. Gunnellu var mik-
ils virði félagsskapur kvenna um
bútasaum. Listfengi hennar og
vandvirkni naut sín afar vel við að
setja saman litríka fleti í borðdúk
eða rúmteppi.
Ein mesta hamingjan í lífi
frænku var þegar hún eignaðist
Halldór Inga. Mér er fyrir minni
hvað ég hreifst af honum þar sem
hann stóð tveggja ára gamall á
hlaðinu í Brekku með útsýninu
fagra yfir fjöll og grundir, svo
glaðbeittur og myndarlegur.
Hann var hvers manns hugljúfi
og mikið eftirlæti enda fyrsta
barnabarn þeirra Laugu og
Klemensar. Sagan endurtók sig
síðan með barnabarn Gunnellu.
Elín Inga var sólargeislinn í lífi
ömmu sinnar og var mjög kært
með þeim – allt til hinstu stundar.
Innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Gunnellu.
Sigrún Magnúsdóttir.
Móðursystir okkar, Guðrún
Elín, var ávallt Gagga í huga okk-
ar systkinanna en það var í raun
gælunafn mömmu. Það var þó
viðeigandi að þær systur bæru
sama gælunafn því þær voru afar
nánar, enda aðeins þrjú ár á milli
þeirra. Svo eignuðust þær fóstur-
bróður þegar þær nálguðust ung-
lingsaldur og þeirra sameiginlegi
staður var Brekka. Þegar við ól-
umst upp í Brekku var Gagga,
ásamt syni sínum Halldóri, ein af
heimilisfólkinu þótt hún byggi og
kenndi á Dalvík. Hún kom hverja
helgi og dvaldi þar meira eða
minna á sumrin. Hennar vígi og
sérþekking í sveitastörfunum var
rakstur. Hún rakaði hraðar og
betur en allir aðrir og þótti ef-
laust við á stundum vera frekar
áhugalaus um þetta göfuga
hreinsunarstarf. Hún var líka
hamhleypa í berjatínslu. Við
systur bjuggum allar hjá Göggu á
unglingsárum okkar þegar við
vorum á Dalvík og öll sumrin sem
við unnum í fiskvinnslu eldaði hún
ofan í okkur hádegismat. Temmi
átti líka skjól hjá henni þótt hann
væri annars á heimavist og fór
hún jafnvel á foreldrafundi með
honum. Við litum á það sem sjálf-
sagðan hlut en eftir á að hyggja er
það meira en svo að opna heimili
sitt fyrir fjórum unglingum.
Handavinna var hennar
kennslugrein og hún var einkar
vandvirk. Allt varð að vera óað-
finnanlegt í frágangi. Hún saum-
aði oft föt á okkur systkini, eink-
um spariföt, grænu flauelsfötin á
Temma, smáköflóttu svunturnar
og bláu kjólana á okkur systur.
Fermingarfötin. Stúdentsfötin.
Eitt sinn neitaði Temmi að fara í
spariföt þar sem honum þótti
buxurnar í styttra lagi og þótt
veislugestir væru teknir að
streyma að vílaði hún það ekki
fyrir sér að spretta upp saumum,
síkka og sauma aftur svo barnið
væri sómasamlega klætt í sjö-
tugsafmæli afa síns og ömmu.
Á seinni árum gat hún frekar
sinnt því sem henni þótti
skemmtilegra, ekki síst búta-
saumi og eigum við öll falleg rúm-
teppi, dúka, pottaleppa og annað
eftir hana.
Gagga var greind og stærð-
fræði lá vel fyrir henni eins og afa
okkar og pabba hennar. Eflaust
hefði hún getað farið lengra á
menntabrautinni ef aðstæður
hefðu verið aðrar. Kvenna af
hennar kynslóð beið oft að beygja
sig undir skyldur sem aðrir ætl-
uðu þeim og ekki allra að taka því
án eftirsjár. Göggu þótti lífið
stundum mótdrægt, var gagnrýn-
in og lét ekki teyma sig neitt í um-
ræðum. En unga kynslóðin,
þriðja kynslóðin, í fjölskyldunni
var utan þeirrar gagnrýni. Elín
Inga, sonardóttir hennar, var
augasteinn alla tíð. Ömmubörn
systur hennar voru líka hennar
ömmubörn, þar gat hún sýnt
væntumþykju og kærleik sem
hún bjó yfir en sparaði stundum
gagnvart öðrum. Jafnvel á síð-
ustu ævidögunum þegar orkan
var horfin og minnið að hverfa,
dásamaði hún myndir eftir þær
Gullbrekkusystur sem skreyttu
veggina í herberginu hennar á
Dalbæ.
Eflaust höfum við ekki gert
okkur fyllilega grein fyrir því
hversu missir hennar var mikill
þegar móðir okkar dó fyrir sex
árum. Þær systur hittust nánast á
hverjum degi og töluðu saman í
síma oft á dag. Síðustu dagana í
þessu lífi leitaði hún systur sinnar
og talaði um hana. Þær hafa nú
náð saman aftur og munu hvíla
hlið við hlið í kirkjugarðinum á
Tjörn, við fuglasönginn í Svarfað-
ardalnum undir háum fjöllunum.
Halldóri og Elínu Ingu vottum
við okkar dýpstu samúð við fráfall
móður og ömmu. Hafðu kæra
þökk fyrir allt, kæra Gagga
okkar.
Guðrún Þóra, Sigurlaug
Anna, Steinunn Elva,
Klemenz Bjarki.
Guðrún Elín
Klemensdóttir
betur fer yljað okkur við minn-
ingar af ljúflingi góðum sem okk-
ur þótti öllum svo ósköp vænt
um.
Kæra Marta og synir, missir
ykkar er mikill. Hugur okkar
allra í LV er hjá ykkur og við
biðjum þess að góður Guð megi
veita ykkur styrk á þessum erf-
iðu tímum. Blessuð sé minning
Þórarins Arnarsonar.
Fyrir hönd Lúðrasveitar
verkalýðsins,
Rannveig Rós Ólafsdóttir.
Vertu dyggur, trúr og tryggur,
tungu geymdu þína,
við engan styggur né í orðum hryggur,
athuga ræðu mína.
(Hallgrímur Pétursson)
Þessi orð skáldsins lýsa vel
okkar ljúfa og trausta vinnu-
félaga, sem nú er farinn frá okk-
ur. Hann Þórarinn var sannar-
lega hvers manns hugljúfi,
jákvæður og bóngóður, enda
treyst fyrir margs konar verk-
efnum, jafnt faglegum fyrir
stofnunina og fyrir starfsmanna-
félagið okkar. Eitt af verkefnun-
um var að innleiða jafnlauna-
stefnu á Orkustofnun og engum
var betur treystandi fyrir því
verkefni en honum; um það voru
allir sammála. Hann smitaði okk-
ur öll með áhuga sínum og bjart-
sýni á því að það tækist að koma
á jafnlaunastefnu og jafnrétti hér
á landinu bláa. Hann var mjög
meðvitaður um að jafnrétti tekst
ekki nema allir vinni heimavinn-
una sína, og skemmtilegt var að
ræða við hann um hve nauðsyn-
legt væri að hann og aðrir fjöl-
skyldufeður, gættu þess að
„strákarnir okkar“ væru aldir
upp með jafnréttið að leiðarljósi.
Missir okkar vinnufélaga hans
er mikill, en óumræðilegur er
missir strákanna hans og fjöl-
skyldu hans allrar, bið um styrk
þeim til handa nú og um alla
framtíð.
Þakka ljúflingnum Þórarni
samveruna á Orkustofnun, skarð
hans verður aldrei fyllt. Kveðja,
Hrafnhildur, Orkustofnun.
Fregnin um að vinur minn
hann Þórarinn hefði kvatt þenn-
an heim var lengi að rótast um í
höfðinu á mér áður en ég skildi
að hún væri staðreynd sem ekki
yrði breytt. Auðvitað er maður
aldrei búinn undir að fá slíkar
harmafregnir en þegar svona
traustur og góður vinur kveður
svo skyndilega er sem veröldin
stöðvist og ekkert verður samt
aftur. Við höfðum þekkst í nærri
30 ár og þó að hin síðari ár hefðu
færri tækifæri gefist til að rækta
vinskapinn breytti það engu. Í
hvert skipti sem við hittumst var
eins og við hefðum sést síðast í
gær, hann var þannig vinur,
traustur, áreiðanlegur, skarp-
greindur og alltaf gaman að hitta
hann.
Á erfiðum stundum er gott að
eiga nóg af minningum að rifja
upp og allan þennan tíma sem við
þekktumst hlóðst inn í minninga-
bankann.
Þórarinn var yfirburða náms-
maður, bæði skarpgreindur en
líka ótrúlega samviskusamur og
duglegur. Eiginlega litu bara all-
ir frekar illa út í samanburðinum
en það verður þó að segjast að
það var alltaf gott að geta leitað
til vinar síns þegar þýskustíllinn
var of mikið torf eða stærðfræðin
torskilin, aldrei kom maður að
tómum kofunum. Eftir fyrsta ár-
ið í efnafræði í HÍ skildi leiðir í
náminu en við vorum ennþá góðir
vinir og ég á góðar minningar um
fjölmargar útilegur sem voru
farnar í góðum hópi enda Þór-
arinn mikill útivistarmaður og
náttúruunnandi. Þó að fram-
haldsnámið hafi verið sótt á vest-
urströnd Bandaríkjanna breytti
það engu um okkar vinskap.
Hann undi sér vel í landi alls-
nægtanna en það var sumt sem
þar skorti sárlega og í Íslands-
heimsóknum var alveg fastur lið-
ur að fara í sund og fá sér pylsu
með öllu. Einn daginn held ég að
við höfum afrekað að heimsækja
fjórar pylsusjoppur í jafnmörg-
um sveitarfélögum.
Mér er líka minnisstætt þegar
ég heimsótti Þórarin og Mörtu í
Seattle hvað þar var vel tekið á
móti mér og gestinum sýnt allt
það markverðasta bæði í borg-
inni en ekki síst í gríðarfallegri
náttúrunni þar í kring. Fórum til
dæmis í magnaðan hjólatúr um
vínekrur rétt utan við borgina,
man að bakaleiðin sóttist heldur
seint enda margt sem fyrir augu
bar.
Þórarinn var mikill fjölskyldu-
maður og þegar þau fluttu heim
voru börnin orðin fjögur talsins.
Hann var stoltur af drengjunum
sínum og ég fékk fréttir af þeim í
hvert sinn sem við hittumst. Hin
síðari ár var greinilegt að fjöl-
skyldan og vinnan tóku mest af
hans tíma eins og gengur og
minna var aflögu fyrir vini og
kunningja.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég kveðja góðan vin og þakka
honum samfylgdina. Einn daginn
hittumst við svo aftur, tökum upp
þráðinn og þá verður eins og við
hefðum hist í gær.
Elsku Marta og synir, mínar
innilegustu samúðarkveðjur,
megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Ómar Gísli.
Þórarinn
Sveinn Arnarson
Í dag kveðjum við
félagar í Rótarý-
klúbbnum Görðum
félaga okkar og vin
Jón Sveinsson. Jón
var einn þeirra er stofnuðu klúbb-
inn 6. desember 1965 og var síðar
gerður að heiðursfélaga. Meðan
heilsan leyfði var Jón virkur í
starfi klúbbsins og gegndi m.a.
forsetaembættinu. Hann lét til sín
taka á fundum og gekk í störf
klúbbsins af þeim einlæga áhuga
og dugnaði sem einkenndu hann.
Jón Sveinsson var athafna-
maður sem ekki fór troðnar slóðir.
Ungur fór hann til Danmerkur
þar sem hann nam tæknifræði og
var einn af fyrstu Íslendingunum
sem luku slíku námi.
Árið 1961 stofnaði Jón það
fyrirtæki sem hann var lengst af
kenndur við, Skipasmíðastöðina
Stálvík í Arnarnesvogi. Þegar lagt
var af stað töldu margir að slíkt
fyrirtæki ætti litla möguleika í
samkeppni við erlenda skipasmíð-
arisa en þegar upp var staðið er á
því enginn vafi að Stálvík markaði
spor í atvinnusögu Íslands. Þar
var smíðaður fjöldi skipa og meðal
þeirra fyrsti skuttogarinn sem var
smíðaður hérlendis. Jón lagði
gjörva hönd að mörgum nýjung-
um í smíði skipa í Stálvík og má
þar sérstaklega nefna hönnun sem
varð til þess að Stálvíkurskipin
eyddu mun minna eldsneyti en
önnur togskip.
Um tíma var Stálvík stærsta
Jón Þórarinn
Sveinsson
✝ Jón ÞórarinnSveinsson
fæddist 11. apríl
1925. Hann lést 18.
maí 2018.
Útför Jóns fór
fram 31. maí 2018.
fyrirtækið í Garða-
bæ og þar og í fyrir-
tækjum sem voru í
tengslum við ný-
smíðar þess störfuðu
á fjórða hundrað
manns. Þótt róður-
inn væri stundum
erfiður og krefjandi
lét það Jóni Sveins-
syni vel að standa í
stafni og stöðugt
hugsaði hann um
hvað væri hægt að aðhafast til
þess að ná sem bestri útkomu
bæði hjá fyrirtækinu og þeim að-
ilum sem það var að vinna fyrir.
Auðvitað varð það honum áfall
þegar svo fór að lokum að stjórn-
valdsaðgerðir gerðu rekstur fyr-
irtækis hans næstum ómögu-
legan.
Það gustaði oft um Jón Sveins-
son og það gustaði af honum.
Hann var baráttumaður sem þótti
í senn framsýnn og réttsýnn en lét
ekki hlut sinn ef því var að skipta.
Hann var líka félagsmálamaður
og auk starfa fyrir Rótarýhreyf-
inguna, má nefna að hann var um
árabil formaður Tæknifræðinga-
félagsins, var um tíma í bæjar-
stjórn Garðabæjar og forseti bæj-
arstjórnar eitt kjörtímabil.
Með Jóni Sveinssyni er geng-
inn maður sem var á margan hátt
á undan sinni samtíð. Maður sem
trúði því einlæglega að Íslending-
ar gætu staðið á eigin fótum í at-
vinnulífinu og framleitt það sem
þyrfti til þess að hægt væri að
nýta hin dýrmætu fiskimið við
landið sem allra best. Þegar slag-
urinn stóð sem hæst var hann
kannski ekki alltaf metinn að
verðleikum en sagan mun dæma
verk hans þannig að hann hafi ver-
ið brautryðjandi sem markaði um-
talsverð spor. Við Rótarýfélagar
söknum vinar í stað. Manns sem
heilsaði félögum sínum með bros
á vör og vingjarnlegu fasi, lagði
alltaf gott til málanna og var
reiðubúinn ef til hans var leitað.
Við sendum aðstandendum Jóns
Sveinssonar hugheilar samúðar-
kveðjur. Við munum heiðra og
varðveita minningu hans.
Jón Benediktsson,
forseti Rótarýklúbbsins
Görðum.
Kynni okkar hófust í Villunni
og entust ævilangt. Villan var hús
í Hellerup þar sem nokkrir Hafn-
arstúdentar höfðust við og var
þar gestkvæmt. Jón Sveinsson
var aufúsugestur. Sonur minn og
eiginkona lögðust á eitt með mér
að fá Jón með okkur í páskafrí
suður í Evrópu. Ég átti þá dverg-
vaxinn þýskan bíl, að hluta úr tré,
sem samstúdentar kölluðu
„saumavélina“. Henni kom Jón
áfallalaust suður Lüneborgar-
heiði og hvíldumst við svo í mið-
aldaþorpum og við heilsulindir í
vikutíma. Þarna var grunnur að
ævilangri vináttu lagður.
Árin liðu og „saumavélin“
braggaðist og varð Bjalla og við
Jón ákváðum að heimsækja vin
okkar úr Villunni, Guðmund Egg-
ertsson, sem var búsettur á
Bjargi í Borgarnesi. Guðmundur
varð brautryðjandi eins og Jón.
Hann færði Íslandi sameinda-
erfðafræði og varð fyrsti prófess-
or okkar í líffræði, en þá í heyskap
með fjölskyldu sinni. Jóni sýndist
ráð að vélvæða hirðinguna og að
ekkert vantaði nema trausta
tengingu til að breyta Bjöllu í
dráttarvél. Hana fann Jón á verk-
stæði í Borgarnesi. Bjallan
blómstraði í nýju hlutverki og
margir sem óku um veginn þenn-
an dag hægðu á sér í túnfætinum
og undruðust. Ekki grunaði þau
að stálskip biðu handan við
hornið.
Jóhann Axelsson.