Morgunblaðið - 01.06.2018, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. JÚNÍ 2018
færðir um að hann myndi ekki lifa
áttræðisafmælið. En auðvitað
komst hann klakklaust niður
(enda gamall ólympíufari á
gönguskíðum) og beið þar þolin-
móður eftir okkur hinum sem
trítluðum niður skömmustuleg
með línuskautana í fanginu.
Oddur var mikill fjallgöngu-
garpur og ég á margar góðar
minningar um vinnuferðir til
fjalla með honum. Hann gekk
alltaf öruggum skrefum á jöfnum
hraða og tók vel eftir umhverfinu.
Hann hafði haukfrána sjón og ég
man eitt af fyrstu skiptunum þeg-
ar ég var með honum að mæla út-
línur snjóflóðs, þá hvarf hann allt
í einu og ég var farin að hafa
áhyggjur af honum, enda var
hann orðinn fullorðinn. En svo sá
ég hann skokka léttilega upp hlíð-
ina með riffil um öxl. Þá hafði
hann komið auga á rjúpur í
fjarska, hlaupið niður í bíl að ná í
skotvopnið og aftur upp í fjall í
hnédjúpum snjó – og náði að sjálf-
sögðu rjúpunum. Hélt svo áfram
að mæla eins og ekkert hefði í
skorist.
Oddur var ekki margmáll en
hann hafði ákveðnar skoðanir og
hafði lag á að koma þeim á fram-
færi án mikilla láta. Hann bar
virðingu fyrir fólki og sýndi vænt-
umþykju án málalenginga.
Með Oddi er genginn merkur
maður og góður vinur. Hann skil-
ur eftir sig farsælt starf sem á eft-
ir að gagnast snjóflóðafræðingum
um ókomna tíð.
Harpa Grímsdóttir.
Gömul minning er greypt í
hugann. Framundan læknum og
kirkjuturninn ber í Arnarnes,
okkar bestu mið. Tveir stálpaðir
strákar sitja í lítilli bátskel á logni
fjarðarins í kvöldskugga fjallsins
og draga þaraþyrsklinga. Fara í
land með 15 fiska, upp með sér af
aflanum og búbótinni sem þeir
færa heim. Þessi minningarmynd
varð kveikjan að einni sögunni í
bókinni Í flæðarmálinu (1988).
Við, krakkarnir fimm á Græna-
garði, Gunnar, Oddur og Unnur
upp frá og við Haddi niður frá, við
ólumst upp svo nánir að kalla
hefði mátt okkur sem eins konar
óformleg systkin. Feður okkar
stjórnuðu netaverkstæðinu og
mæður okkar voru nánar vinkon-
ur. Við áttum saman Pollinn fyrir
fiskinn og hlíðarnar og dalina fyr-
ir skíðin og vorum í Ármanni inni í
sveitinni og æfðum af kappi svig
og göngu. Veröld okkar var lokuð
umhverfis af háum fjöllum sem
voru líkt og vernd, nema hvað þau
báru í sér ótta við snjóflóð.
Æskuvinátta hverfur aldrei
þótt leiðir skilji og vík sé milli
vina. Unnur giftist burt og er dáin
fyrir mörgum árum. Við Haddi
fórum ungir, en Gunnar og Oddur
fóru hvergi og helguðu bernsku-
stöðvunum líf sitt. Og enn lifir
Skutulsfjörður innra með mér,
enda forsenda fyrir því sem ég er.
Nú er Oddur horfinn og skilur
eftir sig sáran söknuð, þótt við
höfum ekki sést nema stopult hin
síðari ár. Hann bölvaði meira en
aðrir menn, en það var alltaf vin-
gjarnlegt og fráleitt illa meint.
Hann var ævinlega mildur í skapi
og hógvær, hæglátur að yfir-
bragði, en gat verið fastur fyrir
einsog títt er um Vestfirðinga.
Engan mann held ég að hann hafi
viljað skaða, enda var hann vin-
sæll og naut virðingar, og ekki að
ástæðulausu. Traustur var hann
jafnan og einlægur sínum og það
verður sjónarsviptir að honum í
byggðarlagi fjarðarins okkar.
Þegar maður er kominn á
þennan aldur getur maður sagt
með skáldinu:
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem á eftir, kannski í kvöld.
(Bólu-Hjálmar)
Og nú kveð ég æskuvin minn:
Farðu vel, bróðir og vinur.
Við Haddi sendum Lenu og öll-
um afkomendum þeirra Odds
innilegar samúðarkveðjur.
Njörður P. Njarðvík.
✝ Anna GuðnýJóhannsdóttir
fæddist á Hrauni,
Borgarfirði eystra,
31. júlí 1928. Hún
lést 23. maí á hjúkr-
unarheimilinu
Lundi á Hellu.
Foreldrar henn-
ar voru þau Jóhann
Helgason, f. 30.
desember 1891 í
Njarðvík, bóndi á
Ósi, Borgarfirði eystra, og kona
hans Bergrún Árnadóttir, f. 3.
október 1896 í Brúnavík.
Anna giftist Áskeli Torfa
Bjarnasyni, f. 14. september
1926, hinn 23. maí 1953. Hann
var sonur Bjarna Bjarnasonar,
f. 23. apríl 1889, d. 29. ágúst
1952, og Önnu Guðrúnar Áskels-
dóttur, f. 7. mars 1896, d. 24.
febrúar 1977. Anna Guðný átti
þá dótturina Bergrúnu Jóhönnu
Borgfjörð, f. 27. júlí 1948, d. 4.
desember 2012. Eftirlifandi
maki Jóhönnu er Ásgeir Arn-
grímsson, f. 3. apríl 1949, bóndi í
Brekkubæ, Borgarfirði eystra.
Börn Önnu og Áskels eru: Árni,
f. 6. febrúar 1953,
maki Jóhanna Mar-
ín Jónsdóttir.
Bjarni, f. 25. októ-
ber 1954, maki
Ingibjörg H. Sig-
urðardóttir. Guð-
mundur Sveinn, f.
13. október 1956,
maki Þóra Bjarna-
dóttir. Guðni Torfi,
f. 6. apríl 1959,
sambýliskona Júl-
íana Hilmisdóttir. Gestur, f. 6.
júní 1961, maki Sigríður Kjart-
ansdóttir.
Þau Áskell kynntust á
Borgarfirði þar sem Áskell
hafði komið vestan af Ströndum
til að stunda sjóróðra. Þau fluttu
til Vestmannaeyja 1955 og
bjuggu þar í 10 ár. Árið 1965
fluttu þau til Þorlákshafnar, þar
sem þau áttu heima í tæp 50 ár.
Síðustu árin áttu þau heima á
hjúkrunarheimilinu Lundi,
Hellu og þar lést Áskell hinn 24.
febrúar 2017.
Útför Önnu Guðnýjar fer
fram frá Þorlákskirkju í dag, 1.
júní 2018, kl. 14.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar við minnumst
tengdamóður okkar eru orð eins
og „kraftur og dugnaður“. Anna
gerði ekkert með hangandi hendi
og skipti þá ekki máli hvort það
voru heimilisstörfin eða garð-
vinnan. Hún vann utan heimilis-
ins í mörg ár, bæði í fiski og og við
þrif en aldrei kom það niður á
heimilinu þar var alltaf allt „spikk
og span“, heimilislegt og notalegt
að koma í heimsókn.
Hún hringdi oft í okkur og
bauð í kaffi. Þá var búið að baka
stóran stafla af heimsins bestu
pönnukökum eða lummum,
krakkarnir fóru í heita pottinn og
við hin spjölluðum. Yndislegar og
ómetanlegar stundir sem ylja að
leiðarlokum.
Við fórum oft saman í verslun-
arferðir til Reykjavíkur eða á Sel-
foss, t.d. á vorin og fyrir jólin, því
Önnu fannst mikið atriði að eiga
fín föt. Í einni slíkri ferð var búið
að sýna henni nokkrar flíkur sem
kom til greina að kaupa. Henni
leist vel á, gekk hreint til verka
eins og alltaf og keypti þær bara
allar! Í annarri innkaupaferð,
sem við rifjum oft upp okkur til
skemmtunar, var hún komin vel
yfir áttrætt. Hana vantaði buxur
og afgreiðslustúlkan fann einar til
sem henni fannst að myndu
ganga. Anna var nú ekki sammála
því og afþakkaði því þær væru
allt of kerlingalegar! Hún var
alltaf svo hreinskilin þessi elska.
Þótt Anna hafi alla tíð verið
hrein og bein og sagt það sem
henni fannst þá var hún um leið
svo hlý og umhyggjusöm. Það
sýndi sig best í því hve barna-
börnin sóttu mikið til ömmu og
afa.
Hún var tilfinningarík en sýndi
það ekki mikið út á við. Hún vildi
horfa fram á veginn en ekki velta
sér upp úr hinu liðna. Hún stóð af
sér storma í lífsins ólgusjó með
miklu æðruleysi, vissi að sumum
hlutum var ekki hægt að breyta
og hélt áfram með lífsgleðina að
vopni. Hún var sterk en samt svo
hlý og góð.
Það er ekki hægt að skrifa um
Önnu án þess að nefna Ása og
þeirra hjónaband, því það var ein-
stakt.
Þau voru í raun mjög háð hvort
öðru. Það sýndi sig síðastliðið ár,
eftir að Ási kvaddi okkur, en
Önnu reyndist erfitt að sætta sig
við að hann væri farinn. Hún
ímyndaði sér að hann væri á sjón-
um og kæmi bráðum heim. Sam-
rýndari hjón eru vandfundin og
voru þau ávallt eins og kærustu-
par í tilhugalífinu. Þau voru kímin
og kát og leið svo vel saman.
Síðustu fimm árin bjuggu þau
á Dvalarheimilinu Lundi á Hellu.
Þar var mjög vel hugsað um þau
og heimilið yndislegt eins og
Anna sagði alltaf: „Þær eru svo
góðar við okkur“.
Alveg fram að síðustu stundu
talaði hún um að fara heim. Nú er
hún komin heim til hans Ása síns
og táknrænt að dánardag hennar
bar upp á 65 ára brúðkaups-
afmæli þeirra.
Okkar langar að þakka starfs-
fólkinu á Egilsbraut 9 og Dvalar-
heimilinu Lundi fyrir umönn-
unina, einstaklega góða vináttu
og hlýhug í þeirra garð.
Blessuð sé minning þín, elsku
Anna.
Þínar tengdadætur,
Sigríður og Þóra.
Elsku fallega og kraftmikla
amma mín.
Þær eru dýrmætar minning-
arnar sem ég á með þér. Ég sótti
mikið í að vera hjá ykkur afa og
brölluðum við margt saman á
Reykjabrautinni. Þar bakaði ég
með ykkur kleinur og góðu
randalínuna þína og vorum við
mikið úti í garði að huga að blóm-
unum þínum og fuglunum hans
afa.
Þú áttir svo fallegan garð. Ég
elskaði þegar þú sagðir mér sög-
ur, þá sérstaklega frá gömlu tím-
unum á Borgarfirði eystra. Þið afi
sóttuð mikið í að vera þar, enda
dásamlegur staður og gott að
vera á Ósi. Olla systir þín var oft
með ykkur þar og þótti mér nú
stundum nóg um þegar þið voruð
að rífast. Vissulega gátuð þið
samt alls ekki án hvor annarrar
verið. Þessi einstaki systrakær-
leikur minnir mig oft á okkur
Bergrúnu.
Húmorinn hjá ykkur afa var
aldrei langt undan og höfðuð þið
gaman að lífinu og kunnuð svo
sannarlega að njóta þess að vera
til. Þú varst oft að hvetja mig til
að djamma og skemmta mér
meira, enda hélduð þið afi víst
bestu partíin og voruð hrókur alls
fagnaðar.
Þú taldir verkin aldrei eftir þér
og þoldir ekki þá sem latir voru
og værukærir. Og mikið er ég
sammála þér. Það fór ekki fram
hjá neinum ef þér líkaði ekki við
fólk, það þurfti oft ekki orð til. Við
pabbi erum sögð hafa þetta frá
þér. Það er besta hrós sem ég fæ.
En þrátt fyrir þessa hreinskilni
varst þú á sama tíma svo hlý og
góð við þá sem þér þótti vænt um
og sýndir það bæði í orðum og
gjörðum. Þér þótti afar vænt um
fjölskylduna þína og bauðst okk-
ur oft í pönnukökur og lummur.
Mikið voru þetta góðar samveru-
stundir.
Þú hafðir alltaf hreint og fínt í
kringum þig og fórst alla leið í
öllu sem þú tókst þér fyrir hend-
ur. Þú bakaðir til dæmis 5 kg af
kleinum í einu en ekki 1 kg – það
tók þú nú ekki að byrja á því. Þú
áttir líka sex börn, þar af fimm
stráka. Það hefur eflaust oft verið
fjör á heimilinu en þú sagðist nú
ekki vilja hafa það öðruvísi. Stelp-
ur væru miklu flóknari og oft erf-
iðari og leiðinlegri en strákar.
Það sagðir þú hiklaust við okkur
stelpurnar en hreinskilni fór þér
vel og varst þú virt fyrir það. Fyr-
ir þremur árum klippti ég hárið
mitt upp að eyrum og varst þú
fljót að segja hversu búlduleit ég
væri með svona hár. Ég var ekki
ánægð með þessa athugasemd en
hló samt bara að þér. Ég tók
reyndar mark á orðum þínum og
verið með sítt hár síðan.
Mikið er það ljúfsárt að sjá á
eftir þér. Síðan afi fór frá okkur
hefur lífið ekki verið eins fyrir þig
og þú sættir þig ekki við það að
hann væri farinn. Þér þótti betra
að hugsa til þess að þú ættir von á
honum af sjónum. Þið voruð svo
ótrúlega góðir vinir og búin að
vera gift í 65 ár. Þér fannst túrinn
ansi langur svo ég held að þú haf-
ir ákveðið að mæta honum á miðri
leið, á brúðkaupsdaginn sjálfan.
Þín ömmustelpa,
Kristrún.
Elsku amma mín. Mikið
dásamlega var ég heppin að fá þig
sem ömmu mína. Alveg frá því að
þú lést þig hafa það að fljúga með
mömmu heim eftir að ég fæddist
hefurðu kennt mér svo ótalmargt
og ég er svo þakklát fyrir það.
Það var alltaf tilhlökkun þegar
þið afi voruð á leiðinni til okkar á
Borgarfjörð á sumrin. Hvort sem
það var að spjalla saman, bölva
henni Revu í Leiðarljósi, fara í
stelpuferð með þér og mömmu
eða syngjandi kátar í gítarpartíi
skemmtum við okkur vel saman.
Það var bara svo endalaust mikil
gleði og kátína í kringum þig. Við
vorum oft sammála um hlutina.
Við vorum líka oft gríðarlega
ósammála, enda tel ég að mína
ákveðni og þrjósku hafi ég fengið
í beinan kvenlegg frá ykkur
mömmu.
Þú komst alltaf fram við mig
sem jafningja og það er nokkuð
sem var ómetanlegt. Alltaf gat ég
farið til Þorlákshafnar er lífið
varð of þreytandi í borginni eftir
að ég flutti þangað, hvort sem það
var bara til að hvíla mig eða fá
kjöt og karrí og spjall. Eftir að
mamma lést var huggandi að
rúnta til ykkar afa á Hellu og
liggja bara aðeins við hliðina á
þér og tala um allt og ekkert.
Ég elska þig, elsku amma. Ég
veit að mamma og afi hafa tekið
þér fagnandi og þið eruð nú sam-
an í gleðisveiflu í sumarlandinu.
Enn er mér í muna
manstu allt var hljótt.
Ein við máttu una
úti þessa nótt.
Yfir hvelfdist húmið
heiðarvötnin blá.
Og hinn blíðasti blær
bar okkur landi frá.
(Magnús Stefánsson
og Þórólfur Friðgeirsson)
Þín
Aldís Fjóla.
Elskuleg móðursystir mín,
Anna Jóhannsdóttir, er látin.
Anna var mikil uppáhalds-
frænka.
Skemmtileg og alltaf hress.
Hún var uppalin í stórum
systkinahópi á Borgarfirði
eystra, þangað sem hún sótti allt-
af mikið.
Vann alla tíð verkamanna-
vinnu með stóru heimili.
Við unnum saman nokkur
sumur á barnaheimili, hjá Ingu
systur hennar á Ökrum. Þar
kynntist ég verklagni hennar og
einstökum dugnaði.
Fyrir mörgum árum heimsóttu
þau Ási okkur til Lúxemborgar
og dvöldu nokkrar vikur. Þá var
ég að kvarta um að sófasettið við
sjónvarpið væri orðið ljótt.
Ekkert mál fyrir Önnu, keypt
efni og saumað nýtt utan um það í
hvelli.
Alltaf gott að koma til hennar
og Ása í Þorlákshöfn, sem alltaf
var opið fyrir gesti og gangandi.
Anna missti mikið þegar Jó-
hanna dóttir hennar lést langt
fyrir aldur fram og svo lést Ási í
fyrra.
Anna dvaldi síðustu árin á
dvalarheimili á Hellu, var í fal-
legri íbúð og vel hugsað um hana.
En henni leiddist, var komin allt-
of langt frá Þorlákshöfn þar sem
vinir hennar og hluti af fjölskyld-
unni búa.
Við Doddi og börnin sendum
samúðarkveðjur til strákanna
fimm og þeirra fjölskyldna og til
Ásgeirs og hans fjölskyldu á
Borgarfirði.
Því miður getum við ekki verið
við útför Önnu.
Tóta frænka
(Þórhildur Hinriksdóttir).
Anna Guðný
Jóhannsdóttir
Í gær kvöddum
við kæra vinkonu
okkar, Birnu Geirs-
dóttur, hinstu
kveðju. Hún hefur
nú fengið hvíldina eftir að hafa
barist hetjulega og af æðruleysi
við illkynja sjúkdóm, sem hún
greindist með fyrir þremur ár-
um. Í síðasta mánuði áttum við
ljúfar stundir með þeim Garðari
vestur á Flórída og þó að mjög
væri af henni dregið bar hún sig
ótrúlega vel þrátt fyrir mikla
vanlíðan, sem þessum vágesti
fylgir.
Á þessari stundu leita á hug-
ann ljúfar minningar liðinna
daga. Þær voru ófáar hestaferð-
irnar, sem við fórum í með þeim
hjónum, ýmist um óbyggðir
landsins eða fagrar og blómlegar
Birna Hjaltested
Geirsdóttir
✝ Birna Hjalte-sted Geirs-
dóttir fæddist 11.
október 1944. Hún
lést 21. maí 2018.
Útför Birnu fór
fram 31. maí 2018.
sveitir sunnan- og
vestanlands og naut
Birna sín einkar vel
á hestbaki enda var
hún lagin við hesta.
Þá eru óteljandi
minningar tengdar
Hreðavatni og Snæ-
fellsnesi, en þar
fannst henni gott að
vera í nánum
tengslum við nátt-
úruna.
Birna var ekki bara glæsileg
kona heldur var hún einstaklega
vel gerð manneskja, vel gefin og
glaðvær. Hún var traustur vinur
vina sinna og vinmörg. Hún bjó
manni sínum og dætrum, Mar-
gréti Birnu og Helgu Maríu,
glæsilegt heimili og voru þau
hjón höfðingjar heim að sækja,
og ánægjulegt að njóta einstakr-
ar gestrisni þeirra.
Birna var heimsborgari. Hún
ólst að nokkru leyti upp í Svíþjóð
þar sem Geir faðir hennar stund-
aði viðskipti. Hún bjó í nokkur ár
í New York þar sem hún starfaði
við fyrirsætustörf á sjöunda ára-
tugnum. Hún hafði gaman af því
að ferðast um heiminn og þau
Garðar fóru alloft í siglingar og
slógumst við hjónin tvívegis í för
með þeim um Karíbahafið og
Eyja- og Miðjarðarhaf. Þar naut
Birna sín vel, enda var hún fagur-
keri og hafði mikið dálæti á að
punta sig upp á kvöldin og njóta
síðan ljúffengra veitinga, enda
var hún matgæðingur og sjálf
listakokkur.
Lengst af okkar búskapartíð
vorum við nágrannar í Skerja-
firði, aðeins eitt hús milli okkar
húsa. Birna var í eðli sínu mikið
náttúrubarn og lét sér annt um
allt líf í kringum sig. Hún hafði
græna fingur og lagði sérstaka
rækt við að annast blómin og
trjágróðurinn og voru þau hjón
oft heilu dagana að dunda sér í
garðinum.
Það er skarð fyrir skildi og
söknuðurinn mikill, en mestur er
missir ástvina Birnu. Við vottum
Garðari, Margréti Birnu, Helgu
Maríu, fjölskyldum þeirra og öðr-
um aðstandendum innilega sam-
úð.
Anna og Jón Ingvarsson.
Fyrir mistök birtist þessi
minningargrein ekki með
öðrum greinum um Birnu í
gær. Morgunblaðið biðst
velvirðingar á því.
Allar minningar
á einum stað
MINNINGAR er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni
mbl.is/minningar.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa
frá árinu 2000 til dagsins í dag.