Morgunblaðið - 01.06.2018, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. JÚNÍ 2018
þegar við komum í Holtagerðið
lá Þórarinn á maganum uppi í
rúmi í herberginu sínu að lesa
eða hann æfði sig á þverflautuna.
En aldrei þurfti að hóa tvisvar til
að fá hann til að taka þátt í leikj-
um fjölskyldunnar; hlýr og ynd-
islegur stökk hann til, hvort sem
það var til að skera út laufa-
brauð, skreyta piparkökur eða
spila.
Við systkinin fórum oft í Blá-
fjöll með krakkana. Þórarinn
naut sín í brekkunum og ég veit
ekki hvernig hann lærði að skíða
svona fallega. Ekkert okkar
hafði tærnar þar sem hann hafði
hælana í þessari íþrótt frekar en
í svo mörgu öðru sem hann tók
sér fyrir hendur.
Það kom mörgum okkar á
óvart þegar Þórarinn dúxaði í
menntaskóla og kom heim klyfj-
aður af verðlaunum, því aldrei
sást hann læra. Námið lá
áreynslulaust fyrir honum og
hann var hógvær með eindæm-
um – brosti bara sínu hlýja ein-
læga brosi. Það kom líka kenn-
urum hans á óvart þegar fréttist
að hann lauk á sama tíma átt-
unda stigi á þverflautu án þess
að það væri metið til stúdents-
prófs!
Við systkinin og fjölskyldur
komum vikulega saman í mat hjá
mömmu á meðan hennar naut
við, en þess utan stóð Gunna
systir fyrir flestum samveru-
stundum á Huldubrautinni. Þá
var oft spilað. Einu sinni lék Þór-
arinn New York í „Actionary“ og
gerði það með því að bíta í eitt-
hvað stórt og kringlótt. Við stóð-
um öll á gati. Og ég játa fúslega
að á þeim tíma vissi ég ekki einu
sinni að New York væri kölluð
„Big Apple“.
Þórarinn kynntist Mörtu í Há-
skóla Íslands og fóru þau saman
til frekara náms í Seattle. Eftir
að þau fluttu heim kom Þórarinn
iðulega með fjölskylduna í epla-
köku til mömmu á Sólvallagötu.
Umhyggja hans fyrir mömmu og
Jónsa bróður var alveg einstök.
Þórarinn var hógvær og hlý
persóna og mikið ljúfmenni.
Hann var fjölskyldumaður af al-
hug og hugsaði vel um drengina
sína sem tóku ríkan þátt í tónlist-
arlífinu með föður sínum.
Elsku Marta, Baldur, Bjarki,
Guðmundur, Kristinn, Gunna og
Öddi, Örvar og Stefanía og fjöl-
skyldur. Missir ykkar er mikill
og orð mega sín lítils, en þið
megið vita að hugur okkur allra
er hjá ykkur á þessum erfiðu
tímum.
Björg Þórarinsdóttir.
Þórarinn Sveinn Arnarson er
horfinn frá okkur svo ungur,
glæstur og flestum drengjum
betri. Sorgin er harmasár. Ann-
að verður ekki útskýrt neinum
orðum.
Lengst af undanfarin ár var
Þórarinn verkefnastjóri kolvetn-
isleitar hjá Orkustofnun. Hann
var nákvæmur vísindamaður
sem hafði umsjón og eftirlit með
margslungnu alþjóðlegu rann-
sóknarverkefni, einu því um-
fangsmesta nokkru sinni á land-
grunninu norður af Íslandi. Í því
starfi naut hann trausts og virð-
ingar hérlendis sem erlendis.
Hann er fyrrverandi samstarfs-
mönnum sínum, víða um lönd
Evrópu og í Kína, harmdauði.
Hugur alls þessa fólks er með
fjölskyldu hans á þungri stundu.
Það biður fyrir samúðarkveðjur.
Ég starfaði náið með Þórarni að
þessum landgrunnsverkefnum
olíuleitar og öðrum rannsóknar-
verkefnum auðlinda, m.a. hvera-
örvera í þágu líftækni, innan
Orkustofnunar, hvor á sínu
fagsviði. Aldrei bar skugga á þá
teymisvinnu.
Þótt olíuleit sé í biðstöðu, um
stund, biðu ný og ögrandi verk-
efni Þórarins hjá Orkustofnun,
utan hans vísindalega sérsviðs.
Færni hans var ekki dregin í efa,
t.d. á vettvangi orkuskipta í sam-
göngum bæði á íslenska og evr-
ópska vísu. Þá var Þórarinn öfl-
ugur liðsmaður starfsmanna-
félagsins sem vert er að þakka.
Hann var einnig félagi í Lúðra-
sveit verkalýðsins, en ég aðdá-
andi hennar, sem við oft ræddum
á góðri stundu. Persónuleiki
hans var hlaðinn gæsku og
skyldurækni. Vanda sinn bar
hann með sjálfum sér. Ég kveð
einstakan ljúfling og félaga, en
samúð mín er hjá Mörtu og
drengjunum hans, foreldrum og
fjölskyldu.
Skúli Thoroddsen.
Þau hörmulegu tíðindi bárust í
síðustu viku að samstarfsmaður
minn og vinur Þórarinn Sveinn
Arnarson væri látinn. Þegar Þór-
arinn hóf störf hjá Orkustofnun
fyrir rúmum áratug fékk hann
það vandasama hlutverk að stýra
verkefnum sem tengdust rann-
sóknum, leyfisumsóknum og
fyrirhugaðri leit að olíu á Dreka-
svæðinu, en þessum verkefnum
stýrði hann allan sinn starfstíma
hjá stofnuninni. Ég hafði nokkru
áður hafið störf á Orkustofnun
og fljótlega fengum við það verk-
efni að vinna að gerð og uppsetn-
ingu á kortasjá á netinu til að
birta meðal annars upplýsingar
um öll helstu korta- og rann-
sóknagögn frá Drekasvæðinu.
Þarna gerði ég mér fyrst grein
fyrir hvaða hæfileikamann Þór-
arinn hafði að geyma. Hann var
hámenntaður, skarpgreindur,
fljótur að greina hlutina og allt
sem tengdist tölvutækninni lék í
höndunum á honum. Ritfærni,
einstök enskukunnátta og yfir-
burðaþekking á tækni og rann-
sóknum gerðu það að verkum að
margbrotið og á margan hátt
ófyrirsjáanlegt verkefni leystist
farsællega.
Þórarinn hafði alltaf mikið
frumkvæði í alls konar málefnum
og var maður athafna á stofn-
uninni. Hann var félagsmála-
maður á vinnustað, tók að sér
stjórn starfsmannafélagsins um
tíma og var ötull við að sinna
undirbúningi alls konar við-
burða. Hann var fjölhæfur svo af
bar, sem gerði það að verkum að
sérhæfð og tæknilega flókin
verkefni frá öðrum fagsviðum en
hans eigin, enduðu oft á hans
borði. Hann var jafnframt ein-
staklega hjálpsamur við sam-
starfsfólk sitt og aðstoðaði oft við
almennari verkefni, eins og til
dæmis þýðingar og vefmál. Alltaf
voru verkefnin unnin af áhuga og
metnaði og ekki fann maður að
hann skorti tíma til að sinna
slíku, þó það kæmi stundum í ljós
eftirá að hann hafði vegna anna á
vinnustaðnum tekið verkefnin
með sér heim og unnið þau þar
eitthvert kvöldið.
Þórarinn var einstakur á svo
margan hátt. Hann var mjög
vandaður maður, góðmennska og
hlýja skein frá honum, hann tal-
aði ávallt vel um alla í kringum
sig og naut ómældrar virðingar
samstarfsfólks síns og annarra
sem unnu með honum. Þeir sem
kynntust honum gerðu sér fljótt
grein fyrir því að fjölskylda hans
og hagur hennar var alltaf í
fyrsta sæti. Engum duldist hvar
hjarta hans sló. Við fylgdumst
með því að hann átti mörg
áhugamál, stundaði ýmsar
íþróttir, hjólaði meðal annars ut-
an af Seltjarnarnesi í vinnuna á
Grensásveginum og lúðrasveitar-
starf hans og tónlistarnám son-
anna var honum mjög hugleikið.
Það var alltaf gott og gefandi að
tala við hann og lærdómsríkt að
heyra hvernig hann sá lífið og
samfélagið í kringum sig.
Andlát Þórarins er öllum sem
stóðu honum nálægt og til hans
þekktu hræðilegt áfall. Ég sendi
Mörtu, sonum þeirra og öðrum
ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Þorvaldur Bragason.
Þórarinn Sveinn systursonur
minn hafði marga kosti til að
bera. Hann var ljúfur drengur,
með einstaklega hlýja nærveru,
rólegur í framkomu og jafnan
góður við samferðamenn sína.
Hann hét í höfuðið á afa sínum
Þórarni Sveinssyni og voru þeir
um margt líkir.
Þórarinn var líka mikill
ömmustrákur og eftir að hann
kom heim frá námi í Bandaríkj-
unum voru ferðir hans og Mörtu
með drengina tíðar til ömmu
Stefaníu á Sólvallagötunni. Eins
og nærri má geta kom hið róm-
aða eplapæ oft við sögu.
Frá unga aldri var fróðleiks-
fýsn Þórarins áberandi. Hann
varð snemma læs og mikill lestr-
arhestur. Hann las allt milli him-
ins og jarðar bæði sér til fróð-
leiks og skemmtunar. Ósjaldan
var hann á kafi í bókum þegar ég
heimsótti Gunnu systur. Og mér
fannst gaman að fylgjast með
því, hvernig hann kom sér upp
allskonar stellingum og völdum
stöðum á heimilinu sem honum
þótti henta til lesturs. Þegar
hann útskrifaðist sem stúdent
vann hann til verðlauna fyrir
góðan námsárangur í nánast öll-
um greinum. Ekki gat farið hjá
því að hann færi alla leið á náms-
brautinni, hann lauk doktors-
námi frá Washington-háskóla í
Seattle og var lofaður fyrir hæfni
sína sem vísindamaður.
Við systkinin áttum bróður,
Sigurjón, sem lést í janúar í
fyrra. Jónsi var einstæður alla
ævi og um sumt sérstakur í hátt-
um. Hann tók miklu ástfóstri við
Þórarin og fjölskyldu hans. Þau
endurguldu honum ríkulega með
einstakri ástúð og natni og var
hann heimagangur hjá þeim eftir
að þau settust að hér á landi. Í
samskiptum sínum við Jónsa
sýndi Þórarinn vel úr hverju
hann var gerður – af eðlislægri
ljúfmennsku var hann alltaf
tilbúinn að sinna þeim sem
minna máttu sín í lífinu. Það var
líka veröldin sem hann ólst upp
við. Heimilið sem Gunna og Öddi
bjuggu börnum sínum einkennd-
ist af manngæsku, gleði og ást-
ríki og var það löngum helsti
samverustaður stórfjölskyld-
unnar.
Við lát Þórarins er sorg okkar
og söknuður sem eftir stöndum
mikill. Elsku Marta, Baldur Örn,
Bjarki Daníel, Kristinn Rúnar og
Guðmundur Brynjar, ykkar
missir er stór og elsku Gunna
systir, Öddi, Örvar, Stefanía og
fjölskyldur, megi æðri máttar-
völd styrkja ykkur öll á þessum
erfiðu tímum.
Ólöf Þórarinsdóttir.
Mig langar að minnast hans
Þórarins frænda míns. Við Þór-
arinn vorum jafngamlir og vor-
um sérstaklega nánir á okkar
yngri árum þegar Þórarinn bjó
fyrir austan. Fjölskylda hans
flutti svo suður þegar við vorum
enn ungir að árum, en það var
alltaf gott að hitta Þórarin aftur,
hvort sem var þegar þau komu í
frí austur eða þegar mín fjöl-
skylda var í heimsókn í höfuð-
borginni. Þórarinn var afburða-
námsmaður, og þó svo að ég hafi
sjálfur alltaf átt gott með að læra
þá fannst mér hann standa mér
framar og hafa meiri metnað til
að standa sig vel í náminu. Við
sóttum á sama tíma háskólanám
heima á Íslandi hvor í sinni
námsgreininni. Ég utan að landi,
bjó þá á Nýja-Garði, og var alltaf
boðið nokkuð reglulega í kvöld-
mat til fjölskyldu Þórarins auk
þess sem ég rakst reglulega á
hann á skólagöngunum. Það fór
alltaf vel á með okkur og við gát-
um rætt um heima og geima.
Báðir enduðum við síðar á að
fara í framhaldsnám til Banda-
ríkjanna, hann til Seattle og ég
til Colorado. Amstur lífsins tók
svo við; vinna, fjölskylda og börn.
Árin liðu en við hittumst reglu-
lega í fjölskylduboðum og stund-
um á vinnutengdum atburðum
eftir að hann hóf störf hjá Orku-
stofnun. Við bjuggum tiltölulega
nálægt hvor öðrum og sá ég
hann stundum á göngustígum í
hverfinu okkar að viðra hundinn
sem þau áttu. Hann Þórarinn var
rólegur og vingjarnlegur maður
sem auðvelt var að leita til. Ég
vildi óska þess að ég hefði haft
tækifæri til að eyða meiri tíma
með honum. Ég votta fjölskyldu
Þórarins mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og hugur minn er
hjá Mörtu og strákunum þeirra
Þórarins. Hvíl í friði, minn kæri
frændi.
Óli Grétar Blöndal Sveinsson.
Sumir sem eru manni sam-
ferða í lífinu skilja eftir sig
stærri spor en aðrir. Þórarinn
var einn af þessum mönnum og
Marta er það svo sannarlega
líka. Þvílík öndvegis hjón. Það
fór svo sem ekki mikið fyrir Þór-
arni í eiginlegum skilningi. Hlýr,
hæglátur, skilningsríkur, ósér-
hlífinn og hjálpsamur. Stutt í
brosið og alltaf gott að hitta
hann. Hann var drengur góður.
Þórarinn var alltaf tilbúinn í
verkefnin sem aðrir gáfu sér
ekki tíma fyrir eða höfðu ekki
tök á að sinna. Og þegar við segj-
um Þórarinn þá á það við um
Mörtu líka. Það væri erfitt að
telja þær stjórnir sem þau hjónin
hafa setið í; foreldrafélög, fjáröfl-
unarnefndir og hvaðeina. Þau
skiptu þessu bara á milli sín. Þá
fannst ekki traustari og reyndari
fararstjóri í þær óteljandi ferðir,
þar sem Þórarinn hélt utan um
börnin okkar dag og nótt, með
nesti og plástra í bakpoka á dag-
inn, og í svefnpoka á dýnu á nótt-
inni. Það eiga svo margir góðar
minningar um Þórarin og hans
er og verður sárt saknað.
En nú sameinumst við í sorg-
inni og veitum elsku Mörtu,
Baldri, Bjarka, Guðmundi og
Kristni þann stuðning og styrk
sem þau Þórarinn hafa veitt öðr-
um í gegnum árin með einum eða
öðrum hætti. Það er það minnsta
sem við getum gert. Þeirra miss-
ir er svo mikill og sár. Minningin
um góðan mann, föður, vin og fé-
laga mun hins vegar lifa að eilífu.
Edda, Eiríkur, Andrea, Ari
Pétur og Sigrún María.
Í dag kveðjum við kæran vin,
hann Þórarin okkar.
Við fjölskyldan í Heiðargerð-
inu áttum með honum margar
ómetanlegar stundir, bæði inn-
anlands og í Seattle, þar sem þau
Marta voru við nám.
Þórarinn var einstaklega
greiðvikinn, hlýr og hjálpsamur.
Fjölskyldan var honum allt og
það var fallegt að fylgjast með
hversu stoltur og áhugasamur
hann var um allt sem drengirnir
hans fjórir tóku sér fyrir hendur.
Í sorginni hjálpar að ylja sér
við hlýjar minningar um einstak-
an vin sem var okkur öllum svo
kær. Elsku Þórarinn, megir þú
hvíla í friði.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Edda, Marta og Daníel.
Kveðja frá samstarfsfólki:
Vinur okkar og samstarfs-
maður, Þórarinn Sveinn Arnar-
son, lést miðvikudaginn 23. maí.
Þórarinn hóf störf hjá Orku-
stofnun 1. febrúar 2008 og hafði
því starfað með okkur í tíu ár.
Þórarinn var okkur kær sam-
starfsmaður og góður vinur og
var einstaklega vel liðinn hér á
Orkustofnun sem og hjá kolleg-
um okkar utan stofnunarinnar.
Þórarinn var ákaflega duglegur
og ósérhlífinn og setti sterkan
svip á starf stofnunarinnar. Hans
vinna síðustu mánuðina var á
sviði orkuskipta sem hann hafði
mikla ástríðu fyrir og skein það í
gegnum allt sem hann gerði.
Hann hafði einstaklega góða
nærveru og glaðlegt viðmót og
gaf sér alltaf tíma til að spjalla
við og aðstoða samstarfsfólk sitt.
Hann var mikill fjölskyldumaður
og var tíðrætt um Mörtu og
strákana og áhugamál sín, til
dæmis lúðrasveitina sem hann og
strákarnir hans deildu.
Við samstarfsfólk Þórarins og
aðrir í Orkugarði, Grensásvegi 9,
komum til með að sakna nær-
veru hans og atorku. Við vottum
fjölskyldu Þórarins okkar dýpstu
samúð með þakklæti í huga fyrir
að hafa átt samleið með honum.
Hugur okkar er hjá ykkur.
Fyrir hönd samstarfsfólks á
Orkustofnun,
Anna Lilja Oddsdóttir og
María Guðmundsdóttir.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Skáldið Hannes Pétursson vís-
ar hér veg eftirlifendum sem tak-
ast á við mikinn harm og missi. Í
mínum huga styðst ég við marg-
ar góðar minningar eftir aldar-
fjórðungs kynni við Þórarin
Svein Arnarson. Fyrst var hann
áhugasamur nemandi og síðar
öflugur samstarfsmaður. Aldrei
bar skugga á okkar samskipti.
Við unnum að rannsóknum á
sviði efnafræði sjávar, við verk-
efni sem gátu verið krefjandi
bæði á sjó og í landi. Á sinn hóg-
væra og yfirvegaða hátt kynnti
Þórarinn sér flókin viðfangsefni
til hlítar og leysti þau. Minningin
geymir góðar stundir þegar
gruflað var í gögnum og þau
brotin til mergar. En maðurinn
mælir ekki allt og skilur ekki allt.
Við leitum endalaust fyllingar í
þær eyður. Tónlist sameinar
menn og tónlist var Þórarni dýr-
mæt, síðustu ár lék hann t.d. með
syni sínum í Lúðrasveit verka-
lýðsins. Í dag ómar í mínum
huga sinfónía Mahlers, sú sem er
kennd við upprisuna.
Þórarinn kom heim frá fram-
haldsnámi í Seattle, vel metinn af
verkum sínum en ekki síður
stoltur heimilisfaðir sem lét sér
annt um Mörtu eiginkonu sína og
fjóra syni þeirra. Þrátt fyrir vel-
gengni hans í vísindunum fór
aldrei milli mála að þau voru
honum það mikilvægasta í lífinu.
Við Sigrún vottum Mörtu,
sonum þeirra og aðstandendum
Þórarins dýpstu samúð.
Vertu sæll vinur og ljósinu
falinn.
Jón Ólafsson.
Í upphafi árs 2008 var undir-
búningur að útboði leitar og
vinnsluleyfa á Drekasvæðinu
kominn vel á veg og ljóst að ráða
þurfti öflugan starfsmann til
þess að halda utan um útboðið og
samskiptin við leyfishafa. Það
var okkur því mikill léttir á
Orkustofnun þegar við fundum
Þórarin meðal umsækjenda um
starfið. Hann var vel menntaður
í hafsbotnsfræðum og með
reynslu af hafrannsóknum. Hann
nálgaðist viðfangsefnið með hóg-
værð og alúð, sem var fallin til
þess að skapa honum virðingu og
vekja traust bæði innan stofn-
unarinnar og meðal þeirra
vinnslufyrirtækja sem við áttum
í samskiptum við. Hann átti mjög
gott með að starfa með fólki og
aðrir sérfræðingar í kringum
hann tóku þátt í verkefninu
þannig að það tókst að skapa
heildstæðan grunn sem útboðs-
ferlið hvíldi á.
Þórarinn var félagslyndur í
bestu merkingu þess orðs. Hann
var alltaf reiðubúinn að veita að-
stoð þegar til hans var leitað og
lét sér mjög umhugað um velferð
samstarfsmanna sinna. Hann var
áhugamaður um jafnréttismál og
hélt utan um þá vinnu sem hafin
er til þess að koma á jafnlauna-
vottun innan stofnunarinnar.
Orkustofnun hefur eftirlit með
eldsneytisnotkun landsmanna og
orkuskiptum og hann tók að sér
stjórnun þessa málaflokks á síð-
asta ári þar sem fyrirsjáanlegt
var að verkefni á sviði olíuleitar
myndu dragast saman. Hann
varð sífellt sannfærðari um
nauðsyn þess að draga þyrfti úr
eldsneytisnotkun landsmanna og
að stofnunin ætti að vera til
fyrirmyndar í þeim málum.
Fjölgun hleðslustöðva á bíla-
stæðinu, deilibíll til afnota fyrir
starfsmenn sem komu án bíls í
vinnuna, rafmagnsreiðhjól fyrir
minni skreppitúra og fjölsóttir
kynningarfundir um orkuskipti
komu til framkvæmda á nokk-
urra mánaða tímabili.
Þórarinn var ávallt glaður og
jákvæður í viðmóti og gekk í þau
verk sem honum voru falin af
heilum hug. Við fundum líka
sterkt hversu hugur hans var hjá
fjölskyldunni og hvernig dag-
skráin hjá honum utan vinnutím-
ans var full af viðburðum tengd-
um íþróttaiðkun og tónlistarnámi
barnanna sem veittu honum
mikla gleði og lífsfyllingu. En
Þórarinn gekk ekki heill til skóg-
ar. Við samstarfsfélagar hans
vissum að hann glímdi við psori-
asis og fór reglulega í Bláa lónið
til þess að fá einhverja bót. Við
gerðum okkur hins vegar ekki
grein fyrir því hversu þjáður
hann var. Hann var í sterkri og
erfiðri lyfjameðferð sem m.a.
leiddi til veikingar ónæmis-
kerfisins. Ósérhlífni hans og
skyldurækni héldu honum í
starfi þegar hann með réttu hefði
átt að vera kominn í sjúkraleyfi.
Við samstarfsfélagar hans á
Orkustofnun sjáum nú á eftir
góðum dreng og vinnufélaga sem
yfirgaf þennan heim alltof fljótt.
Ég er hins vegar viss um að við-
kynning okkar við hann á liðnum
árum, manngæska hans og um-
hyggja, geymist með sérhverju
okkar sem lítill fjársjóður sem
við getum tekið af þegar okkur
finnst mótlætið yfirþyrmandi.
Hugur okkar og samúð er hjá
Mörtu og sonunum sem sjá nú á
bak elskandi föður og þurfa að
takast á við breytta tilveru þar
sem hann verður svo óralangt
fjarri en þó alltaf nálægur.
Guðni A. Jóhannesson.
Hann birtist hæglátur eitt
mánudagskvöld fyrir nokkrum
árum með netta tösku undir
hendi. Hann sagðist heita Þór-
arinn og óskaði eftir því að fá að
leika á þverflautu með lúðra-
sveitinni. Í för með honum var
elsti sonur hans, Baldur Örn,
sem hélt á öllu stærra hljóðfæri
og var í sömu erindagjörðum.
Við buðum þá feðga að sjálf-
sögðu velkomna og hófust þar
með afburðagóð kynni okkar af
Þórarni og fjölskyldu hans. Þór-
arinn var flinkur flautuleikari og
því kærkomin viðbót í okkar rað-
ir. Hann var hvers manns hug-
ljúfi og eftir aðeins stutt stopp
fannst mörgum eins og hann
hefði verið í okkar röðum til
fjölda ára. Þórarinn var bón-
góður, hann var oft og iðulega
með þeim fyrstu til að bjóða fram
aðstoð í þeim verkum sem þurfti
að vinna og duglegur að taka
þátt í öllum þeim viðburðum sem
fylgja erilsömu starfi lúðra-
sveitar.
Einhverju síðar kom svo
Bjarki Daníel, næstelsti sonur
Þórarins, einnig til liðs við okkur
og auðvitað vonumst við eftir að
fá yngri synina tvo í hópinn þeg-
ar þeir hafa aldur til, enda nú
þegar orðnir slyngir hljóðfæra-
leikarar eins og Þórarinn og
eldri bræðurnir báðir.
Það var sérstaklega eftir því
tekið í okkar hópi hversu náið og
gott samband var á milli Þór-
arins og sona hans. Hann var
sannarlega vinur þeirra og vel
sást hversu umhugað honum var
um þroska þeirra og uppeldi.
Fréttin af andláti Þórarins
kom okkur í opna skjöldu. Það er
huggun að vita til þess að á erf-
iðum stundum getum við sem
SJÁ SÍÐU 32