Morgunblaðið - 01.06.2018, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. JÚNÍ 2018
✝ ÞórarinnSveinn Arnar-
son fæddist í
Reykjavík 2.
desember 1972.
Hann lést 23. maí
2018. Hann var
sonur hjónanna
Guðrúnar Þór-
arinsdóttur kenn-
ara, f. 5.4. 1950, og
Arnar Þorbergs-
sonar endurskoð-
anda, f. 6.6. 1954.
Systkini Þórarins eru Örvar
læknir, f. 14.2. 1976, kvæntur
Ingibjörgu Magnúsdóttur. Þau
eiga þrjú börn, og Stefanía Ósk
viðskiptafræðingur, f. 6.1. 1986,
í sambúð með Orra S. Guðjóns-
syni. Þau eiga tvo syni.
Þórarinn kvæntist hinn 21.
ágúst 1999 Mörtu Guðrúnu
Daníelsdóttur umhverfisverk-
fræðingi, f. 2.5. 1972. Marta er
dóttir hjónanna Kristrúnar
Guðbjargar Guðmundsdóttur, f.
15.5. 1953, og Daníels Gunn-
arssonar, f. 24.9. 1952. Systkini
efnafræði frá University of
Washington 1999 og Ph.D.-
gráðu í hafefnafræði frá sama
skóla 2004. Hann flutti aftur til
Íslands með fjölskyldu sinni
2005 og starfaði fyrst um sinn
sem sérfræðingur hjá Hafrann-
sóknastofnun. Hann starfaði
hjá Orkustofnun síðastliðin tíu
ár sem verkefnastjóri olíuleitar
auk eldsneytismála og orku-
skipta.
Þórarinn stundaði tónlistar-
nám um árabil og lauk 8. stigi í
þverflautuleik frá Tónlistar-
skóla Kópavogs. Auk þess hafði
hann unun af bóklestri, útivist
og ferðalögum og átti það sér-
staklega við um ferðalög innan-
lands með fjölskyldu sinni og
heimilisvininum Koli.
Þórarinn sat um tíma í stjórn
foreldrafélags Grunnskóla
Seltjarnarness. Hann var virk-
ur í íþrótta- og tónlistarstarfi
barna sinna á Seltjarnarnesi og
fór ófáar ferðir með sonum sín-
um á íþróttamót og í lúðra-
sveitabúðir, bæði innanlands og
utan. Undanfarna vetur var
hann virkur félagi í Lúðrasveit
verkalýðsins ásamt eldri sonum
sínum.
Útför Þórarins fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 1. júní
2018, og hefst athöfnin kl. 13.
Mörtu eru Guð-
mundur Björgvin,
f. 15.10. 1974, og
Halldóra Rut, f.
2.2. 1979.
Synir Þórarins
og Mörtu eru Bald-
ur Örn, f. 7.3. 2000,
Bjarki Daníel, f.
14.5. 2002, Kristinn
Rúnar, f. 1.9. 2005,
og Guðmundur
Brynjar, f. 1.9.
2005.
Þórarinn ólst upp á Kársnesi
í Kópavogi og gekk í Kársnes-
og Þinghólsskóla. Sem barn og
unglingur dvaldi hann ófá sum-
ur á Skeggjastöðum hjá Guð-
rúnu ömmu sinni og Þorbergi
afa. Þórarinn var afburðanáms-
maður. Hann lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í
Kópavogi 1992 sem dúx skólans
og B.Sc.-gráðu í efnafræði frá
Háskóla Íslands 1995 með
hæstu einkunn sem gefin hafði
verið frá upphafi í greininni.
Hann lauk M.Sc.-prófi í haf-
Hlýtt bros
blik í auga
glaður hugur
einkenndi þig.
Þú varst:
Einlægur, sannur
dýrmætur fjölskyldu
vinum, samtíð.
Fráfall þitt
svo óvænt
var sárt
nístandi sárt.
Minning þín
er björt.
Hún vermir
dapran huga.
(Ægir Fr. Sigurgeirsson)
Mamma og pabbi.
Það er þyngra en tárum taki
að setjast niður og skrifa minn-
ingar um Þórarin stóra bróður
minn. Hann var einstaklega hlýr
og hugulsamur bróðir. Sama
hvað á bjátaði gat ég leitað til
hans og hann hafði alltaf tíma til
að hlusta á mig og bjóða huggun
eða gefa góð ráð eftir því hvernig
stóð á. Hann var ekki bara
traustur á erfiðum stundum í líf-
inu, hann gat líka verið glettinn
og lagði stundum mikið á sig til
að skemmta litlu systur sinni.
Mér er alltaf minnisstæður
rúnturinn sem við áttum um
Kópavoginn hér um árið. Ég hef
sennilega verið tólf ára og þótti
forréttindi að fá að rúnta með
honum. Þegar við ókum inn á
hringtorg sagði Þórarinn skyndi-
lega: „Tveir, tíu eða tuttugu?“
Ég botnaði ekkert í spurning-
unni fyrr en hann sagði mér að
velja eina af þessum tölum. Að
sjálfsögðu valdi ég tuttugu, af því
að það var hæsta talan og því
augljóslega besti valkosturinn.
Ég áttaði mig hinsvegar á því
þegar við vorum búin að fara tvo
hringi um hringtorgið að senni-
lega voru það mistök að velja töl-
una tuttugu og það varð alveg
skýrt á áttunda hring að talan tíu
hefði verið skárri kostur en tutt-
ugu! Okkur var báðum orðið óg-
latt áður en yfir lauk og ég kút-
veltist um af hlátri. Þórarinn hélt
út þó að hann væri orðinn ringl-
aður og kláraði með herkjum.
Hann þurfti svo að leggja bílnum
til að jafna sig áður en við héld-
um heim, því hann gat varla
keyrt beint eftir þetta.
Þórarinn var mikil fyrirmynd í
mínu lífi og leit ég ekki bara upp
til hans sem bróður heldur einnig
sem uppalanda. Við Orri gátum
alltaf leitað til hans og Mörtu
þegar kom að foreldrahlutverk-
inu og vorum við dugleg að
hlusta og feta í þeirra fótspor,
enda þau búin að ala upp fjóra
yndislega drengi sem eru okkur
svo kærir. Ef Þórarinn var ekki
að spila með strákunum sínum
tónlist með lúðrasveitinni naut
fjölskyldan þess að verja frítíma
sínum saman. Fyrir okkur var
hann hinn fullkomni pabbi.
Það er átakanlega erfitt að
kveðja Þórarin, stóra bróður
minn, sem alltaf var glaður og
kátur og bauð upp á knús hve-
nær sem ég þurfti á að halda. Ég
reiknaði alltaf með því að við
myndum fylgjast að og verða
samferða í gegnum lífið og deila
frekari uppeldisráðum, hlátra-
sköllum og gleði. Ég kem alltaf
til með að líta upp til þín, elsku
bróðir.
Stefanía Ósk Arnardóttir.
Þórarinn stóri bróðir var fjór-
um árum eldri en ég. Við vorum
um flest töluvert ólíkir. Hann ró-
legur og sjálfum sér nógur en ég
meira fyrir hasar og læti.
Bernskuárin bjuggum við að
hluta í Fellabæ og fengum oft að
leika lausum hala. Þá lá leiðin
niður að bökkum Lagarfljóts og
reyndum við að giska á hversu
djúpt það væri. Um helgar fórum
við reglulega í heimsókn til afa
og ömmu á Skeggjastöðum.
Sveitalífið féll Þórarni vel og
ósjaldan varð hann eftir hjá afa
og ömmu, þar sem hann naut
þess að lesa bækur og hjálpa afa
við verkin. Þær voru líka ófáar
heimsóknirnar til ömmu Stefaníu
á Eiðum. Þórarinn bróðir var
mikill veiðimaður og fórum við
gjarnan niður að Eiðavatni eða
Húsatjörn þar sem hann kenndi
mér að nota veiðistöngina, hnýta
fiskihnút og rota fisk.
Þegar Þórarinn var 12 ára
fluttum við á Kársnesið í Kópa-
vogi. Það kom fljótlega í ljós að
Þórarinn var afbragðs námsmað-
ur. Hann stóð sig vel í skólanum
og varði löngum stundum við
nám og lestur. Hann lærði á
þverflautu og kláraði öll stigin í
tónlistarskólanum. Ég man
glöggt eftir því að hafa leikið mér
í legó í herberginu mínu og hlust-
að á flautuleikinn sem barst inn
til mín. Það vandist furðu vel og
féll vel í minn hversdagsleik.
Því miður voru samskipti okk-
ar Þórarins stopul á fullorðins-
árum vegna náms og fjarlægðar.
Ég hafði hlakkað til að endur-
skapa tengsl við Þórarin þegar
ég flytti aftur heim til Íslands en
því miður höfðu örlögin annað í
huga. Hvíl í friði, elsku bróðir.
Örvar Arnarson.
Þórarinn Sveinn tengdasonur
okkar var um margt einstakur
maður. Þegar hann kynntist
Mörtu Guðrúnu dóttur okkar
fyrir rúmlega tuttugu árum
fylgdi honum strax umvefjandi
hlýja og var hann ávallt boðinn
og búinn að rétta hjálparhönd og
leggja okkur lið. Hann var sann-
ur og einlægur í öllu sem hann
tók sér fyrir hendur og einstak-
lega barngóður. Þessi viðhorf
hafa synirnir tileinkað sér í svo
ríkum mæli.
Þau ár sem Þórarinn og Marta
bjuggu í Seattle og stunduðu
framhaldsnám urðu þau þeirrar
gæfu aðnjótandi að eignast fjóra
drengi. Drengirnir uxu úr grasi
og nutu ástríkis samhentra for-
eldra sem vöktu hamingjusöm
yfir velferð þeirra. Við heimsótt-
um þau oft á þessum árum og
dvöldum hjá þeim til að fylgjast
með vexti og þroska afa- og
ömmustrákanna. Á námsárunum
kom fjölskyldan heim til Íslands
um jól og dvaldi hjá okkur.
Eftir að fjölskyldan flutti heim
að námi loknu var Þórarinn
óþreytandi að styðja við synina
og miðla þeim af sínum lífsvið-
horfum. Hann studdi þá hvort
heldur sem var í almennu námi,
tónlistarnámi, íþróttum og því
mikilvægasta, að hjálpa þeim að
verða góðir menn. Allt þetta gat
hann svo vel með sinni endalausu
þolinmæði og hlýju. Þórarinn var
þátttakandi í nánast öllu sem
drengirnir tóku sér fyrir hendur
og mátti verða þeim til aukins
þroska. Marta og Þórarinn for-
gangsröðuðu ævinlega sínum
tíma með tilliti til þarfa drengj-
anna. Þórarinn fylgdi þeim á
íþróttamót og í lúðrasveitabúðir
bæði innan lands og erlendis. Á
þeim ferðum nutu önnur börn
einnig liðsinnis hans og hjálp-
semi.
Þórarinn, Marta og drengirnir
ferðuðust mikið um landið okkar
og þá sem fyrr var sífellt verið að
sá fræjum. Fræjum virðingar
fyrir náttúrunni allri, landinu,
verndun þess, fegurð og mikil-
leika. Bækur voru jafnan uppi
við á þessum ferðum og fróð-
leiksmolum dreift. Ýmist leigðu
þau bústaði eða ferðuðust með
tjaldvagninn og fundu fallega og
áhugaverða staði. Lagt var upp í
gönguferðir, veiðiferðir og berja-
ferðir að hausti. Veðrið var af-
stætt hugtak. Fjölskyldan okkar
er afar þakklát fyrir stundirnar
sem við áttum með þeim á ferða-
lögum. Þessi ævintýri eru ómet-
anleg nú í safni minninganna.
Nú kveðjum við okkar ástríka
tengdason hinstu kveðju. Eftir
alltof stutta ævi skilur Þórarinn
eftir sjóð minninga sem mun lifa
með okkur og ylja um ókomin ár.
Það segir mikið um mannkosti
hans að við minnumst þess ekki
að hafa nokkru sinni heyrt hann
hallmæla nokkrum manni.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hvíl í friði, elsku vinur. Við
munum standa vörð um það sem
þér var kærast.
Kristrún og Daníel.
Þórarinn mágur minn var
mikill fjölskyldumaður. Dreng-
irnir hans fjórir eru fæddir á
fimm árum og því oft líf og fjör á
heimili þeirra Mörtu systur
minnar. Þrátt fyrir það virtist
alltaf vera tími til að sinna hverj-
um og einum þeirra enda for-
gangsröðunin í lífi þeirra hjóna
skýr og hagur drengjanna og
hamingja ávallt höfð að leiðar-
ljósi. Þórarinn fylgdi drengjun-
um sínum ófáar ferðir í lúðra-
sveitabúðir og á íþróttamót,
hvatti þá, umvafði og styrkti á
sinn hlýja og yfirvegaða hátt.
Samgangur fjölskyldna okkar
var mikill og minningarnar
margar. Þegar við borðuðum
saman var oftast grillað og þeir
svilar stóðu saman úti við grillið
og gættu að kjötinu og spjölluðu,
Þórarinn iðulega kominn í stutt-
buxur og bol þegar fyrstu geislar
vorsólarinnar létu sjá sig. Það
var afar notalegt að koma á
heimili Þórarins og Mörtu á
sunnudagsmorgnum í vöfflukaffi
og kakó. Þá var það Þórarinn
sem stóð við vöfflujárnið og bak-
aði stóran stafla enda dugði ekk-
ert minna fyrir strákaskarann
okkar. Hann sýndi drengjunum
mínum einstaka hlýju og velvild
og vildi allt fyrir þá gera.
Þórarinn hafði mikinn áhuga á
ljósmyndun og átti góða mynda-
vél sem hann hafði ævinlega
meðferðis í ferðalög og á við-
burði. Drengirnir mínir fengu oft
albúm með fallegum myndum og
góðum minningum í jólagjöf og
var þessi gjöf í miklu uppáhaldi.
Á einni þessara mynda, sem tek-
in er á Rauðasandi í yndislegri
fjölskylduferð, er Þórarinn með
Atla minn í fanginu og þeir fé-
lagar baðaðir sól og sumaryl.
Þannig mun ég minnast mágs
míns og vinar. Elsku hjartans
Marta, Baldur, Bjarki, Mummi
og Kristinn, megi allar góðir
vættir yfir ykkur vaka og veita
styrk. Minning um góðan dreng
lifir.
Halldóra (Dóra).
Ég var svo lánsöm að kynnast
Þórarni þegar hann bættist við í
tengdabarnahópinn í Stuðlasels-
fjölskylduna og varð svili minn.
Það voru einstaklega góð kynni
og vinátta sem hélst fram á síð-
asta dag þrátt fyrir breyttar að-
stæður á síðustu árum.
Fljótlega eftir að þau Marta
byrjuðu að vera saman fluttu þau
til Seattle og hófu þar nám. Úr
fjarska fylgdumst við spennt
með hvernig litla fjölskyldan
stækkaði og frændunum fjölgaði.
Þegar þau fluttu heim að námi
loknu og festu rætur á Nesinu
var fjársjóðurinn orðinn fjórir
yndislegir drengir. Það var því í
nógu að snúast á stóru heimili og
aðdáunarvert að fylgjast með
hversu samtaka og samrýnd
Marta og Þórarinn voru með
drengina í öllum sínum verk-
efnum.
Þórarinn var einstaklega
greiðvikinn og bóngóður. Hann
var alltaf boðinn og búinn að
bjóða fram aðstoð sína þar sem
hann taldi þörf á kröftum sínum.
Þar skipti engu máli hvort það
var pössun á litlum frænda eða
að ganga frá eftir fermingar-
veislu. Fallega brosið hans og
þægileg nærvera gerði það að
verkum að ekki var annað hægt
en að líða vel í kringum þennan
ljúfling.
Hann var frábær pabbi og ið-
inn við að fylgja sonum sínum
eftir í íþróttum og tónlistinni, og
oftar en ekki í hlutverki farar-
stjóra. Þau voru því ófá íþrótta-
mótin og handboltaleikirnir sem
við hittumst á, enda frændurnir
á svipuðum aldri. Það var alltaf
jafn notalegt að hitta hann þótt
við værum ekki alltaf sammála
um hvort ÍR eða Grótta væri
betra liðið hverju sinni.
Í síðustu viku dró skyndilega
dökkt ský fyrir sólu hjá fjöl-
skyldunni á Nesinu og lífið tók
kúvendingu. Þórarinn yfirgaf
þessa jarðvist og sofnaði svefn-
inum langa.
Það er enginn tilbúinn að
kveðja mann í blóma lífsins sem
á stóra fjölskyldu og með mörg
krefjandi verkefni framundan.
Við slíkar aðstæður vakna svo
margar spurningar sem ekki fást
svör við. Lífið verður óskiljan-
legt.
Eftir sitja fjölskylda og vinir
lömuð af sorg. Minningabrotin
um allar góðu stundirnar með
Þórarni hrannast upp. Minning-
ar frá fallegum brúðkaupsdegi
þeirra Mörtu, uppvexti strák-
anna, veislunum og heimsóknun-
um til Danmerkur, svo fátt eitt
sé nefnt. Þrátt fyrir sorgina er
hjartað fullt þakklætis fyrir að
hafa fengið að vera samferða-
maður Þórarins í öll þessi ár, og
þá hlýju og velvild sem hann gaf
mér og börnunum mínum.
Hver minning verður að dýr-
mætri perlu. Ein dýrmætasta
perlan sem ég á er fallega brosið
og hlýja faðmlagið sem ég fékk
við komuna á pallinn í Stuðlasel-
inu nokkrum dögum fyrir andlát
hans. Sú perla verður vel varð-
veitt.
Sorgin og söknuðurinn nístir
hjörtu allra þeirra sem unnu
Þórarni en mestur er þó miss-
irinn fyrir eiginkonu og ungu
synina fjóra. Engin orð geta lýst
þeirri sorg sem þau þurfa að
ganga í gegnum núna.
Elsku Marta, Baldur Örn,
Bjarki Daníel, Kristinn Rúnar og
Guðmundur Brynjar. Megi allar
góðu minningarnar um yndisleg-
an mann og einstakan föður veita
styrk og huggun í ykkar miklu
sorg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Valdimar Briem)
Margrét Valgerður
Helgadóttir.
Í dag kveðjum við Þórarin,
mág minn, sem kvaddi okkur
óvænt og skyndilega.
Kynni mín af Þórarni hófust á
árinu 1998 þegar við Örvar,
bróðir hans, urðum kærustupar.
Hann kom afskaplega vel fyrir,
hæglátur og hlédrægur. Hann
var gæddur mörgum hæfileikum
frá náttúrunnar hendi. Hann var
afburðagreindur og afbragðsgóð-
ur þverflautuleikari. Einnig var
hann afar flinkur í höndunum og
prjónaði listafallegar flíkur. Til
að mynda prjónaði hann skírnar-
kjól handa drengjunum sínum
sem var mikið listaverk.
Mér er minnisstæð heimsókn
okkar Örvars til þeirra hjóna og
Baldurs Arnar sonar þeirra í
Seattle á haustmánuðum 2001.
Þau hjónin tóku vel á móti okkur
og við nutum samverunnar með
þeim. Það kom mér skemmtilega
á óvart hversu vel lesinn Þór-
arinn var um Seattle og nánasta
umhverfi og var mikil skemmtun
að hlusta á frásagnir hans af
þessum slóðum. Þau hjónin
höfðu ferðast talsvert um þetta
svæði og þekktu það vel. Við
Örvar nutum góðs af þar sem
þau lánuðu okkur bílinn sinn, for-
láta „amerískan kagga“, sem
þurfti sérstaka alúð til að komast
í gang, en á honum keyrðum við
um nágrenni Seattle og heim-
sóttum alla þá áhugaverðu staði
sem þau hjón höfðu bent okkur
á.
Þórarinn var góður drengur
og mikill fjölskyldumaður. Hann
bar hag fjölskyldu sinnar ávallt
fyrir brjósti og setti framar sín-
um. Missir allra aðstandenda er
óbærilegur en missir Mörtu og
drengjanna hvað mestur, sem sjá
nú á bak kærum eiginmanni og
föður. Mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til ykkar allra. Minn-
ingin lifir um góðan dreng.
Ingibjörg Magnúsdóttir.
Þórarinn frændi var einstakur
maður. Skarpgreindur, ljúfur,
fylginn sér og vinnusamur – og
er þá fátt eitt talið. Þegar ég
hugsa til baka, þá situr eftir
hvernig hann á sinn látlausa hátt
sýndi samferðafólki sínu virð-
ingu og skilning svo eftir var tek-
ið. Frábæru drengirnir hans
voru honum ávallt efst í huga og
hann var óþreytandi að sinna
þeim, hvort sem það var í námi,
íþróttum eða lúðrasveit. Fjöl-
skyldan var númer eitt. Þannig
var Þórarinn bara gerður. Ég
naut góðs af því þegar við ólumst
upp í sveitinni hjá ömmu Stef-
aníu á Eiðum, hvar við dvöldum
langdvölum á sumrin. Hann var
stóri frændi, alltaf svo góður og
pollrólegur, með brosið sitt fal-
lega og krullótta hárið. Á meðan
við hin vorum að ærslast og
lenda í vandræðum var hann í ró-
legheitum að lesa bók. Hann
hvíldi svo fallega í tíma og rúmi.
Við fráfall Þórarins er hugur
minn hjá yndislegu fjölskyldunni
hans, drengjunum fjórum,
Baldri, Bjarka, Kristni og Guð-
mundi, og elsku Mörtu. Megi þau
finna styrk til að takast á við
þessa miklu raun. Foreldrum
Þórarins, þeim Guðrúnu móður-
systur minni og Erni, og systk-
inum hans, Örvari og Stefaníu,
votta ég alla mína dýpstu samúð.
Við fjölskyldan á Skólabraut
sendum ást og styrk til ykkar
allra.
Ég mun ávallt minnast Þór-
arins fallega frænda míns með
væntumþykju og virðingu.
Anna Sigríður Arnardóttir.
Þórarinn Sveinn, elsta barn
Gunnu systur, er látinn langt um
aldur fram. Hugurinn leitar stöð-
ugt aftur í tímann og minninga-
brotin streyma upp í hugann.
Sumarið 1977 var ég með
Hauki syni mínum hjá mömmu á
Eiðum. Gunna og Öddi bjuggu
þar líka með strákana sína, Þór-
arin Svein og Örvar. Ég sé Þór-
arin fyrir mér í sólinni á hlaðinu,
fjögurra ára með krullurnar sín-
ar í brúnum flauelsbuxum með
axlabönd og í skóm af bræðrum
mínum Halla eða Magga. Hann
var svo kátur með stóru fullorð-
insskóna og gekk bísperrtur um
hlaðið og sýndi okkur hvað hann
var fínn.
Á hverjum morgni gekk
Gunna með litla snáðanum í fjós-
ið að sækja mjólk. Þórarinn var
líka með mjólkurbrúsa og óum-
ræðilega stoltur þegar hann kom
færandi hendi með litla brúsann
sinn fullan af mjólk. Samvisku-
semin og dugnaðurinn kom
þarna strax í ljós.
Þórarinn átti mikið safn af vís-
indaskáldskap og fantasíubók-
um, sem var snyrtilega raðað í
sérstaka bókahillu. Iðulega
Þórarinn Sveinn
Arnarson
Farðu í friði, vinur minn kær,
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér
nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að
morgni
svo vöknum við með sól að
morgni.
(Bubbi Morthens)
Hvíl í friði, ástin mín.
Þín
Marta.