Morgunblaðið - 21.07.2018, Qupperneq 33

skil í Bolungarvík. Hún sem
kom svo mörgum til þroska og
mótaði kynslóðirnar verður
ógleymanleg okkur öllum sem
þess nutum. Við Sigrún sendum
fjölskyldu Helgu Svönu innileg-
ar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning hennar.
Einar Kristinn Guðfinnsson.
„Ætlar þú ekki að skrifa um
Helgu Svönu?“ Þessa spurningu
fékk ég í tvígang fljótlega eftir
andlát hennar. Hvers vegna ég?
Ég er bara ein af rúmlega 1.000
nemendum hennar í gegnum tíð-
ina. Talan er að vísu ágiskun en
varla fjarri lagi þar sem Helga
Svana kenndi nánast öllum Bol-
víkingum sem fæddir eru frá
1935 og framundir 1980. En
þegar einhver mótar mann til
lífstíðar og hefur úrslitaáhrif á
starfsvalið þá er líklega komin
góð ástæða til að skrifa minn-
ingargrein. Árgangurinn minn
(1965) naut þeirra forréttinda að
hafa Helgu Svönu sem umsjón-
arkennara í fjögur ár. Við vor-
um víst síðasti hópurinn sem
hún kenndi í 1. bekk en í mörg
ár kenndi hún alltaf 1. og 6.
bekk auk þess að kenna lengi
dönsku. Þegar við byrjuðum í 5.
bekk þá þurfti að skipta um um-
sjónarkennara hjá okkur óláta-
belgjunum og fengum við því að
njóta krafta Helgu Svönu í tvö
ár í röð. Auk þess féll umsjónin í
hennar hendur síðasta árið okk-
ar. Mér fannst þetta frábært og
gladdist yfir hverri kennslu-
stund undir leiðsögn hennar.
Allt frá því ég byrjaði í skóla þá
var ég ákveðin í að verða kenn-
ari og er ég ekki í nokkrum vafa
um hver var fyrirmyndin mín og
ástæðan fyrir þeirri ákvörðun.
Alla tíð leit ég upp til Helgu
Svönu og mat hana mikils sem
kennara. Ég hef oft velt því fyr-
ir mér hvað það var í fari henn-
ar sem olli því en finn enga ein-
hlíta skýringu. Hún var
einfaldlega góður kennari. Hún
var fróð, ákveðin, skemmtileg
og hlý; hafði aga, skipulag og
einstaklega góða nærveru. Ég
menntaði mig til kennslu í fram-
haldsskóla en búseta olli því að
ég kenndi við minn gamla
grunnskóla fyrstu 15 ár starfs-
ævinnar. Fyrstu árin mín voru
jafnframt síðustu ár Helgu
Svönu í starfi og fannst mér
mikils virði að stíga mín fyrstu
skref í kennslu við hlið hennar.
Það var alltaf gott að leita til
hennar og maður kom aldrei að
tómum kofunum hjá henni. Við
áttum margt gott spjallið þessi
fyrstu ár mín í kennarastarfinu
og stuðningur hennar var mér
ómetanlegur. Ég átti í basli með
agastjórnun fyrstu árin en neit-
aði að gefast upp því ég ætlaði
ekki að gefa bernskudrauminn
upp á bátinn. Í þessu sem öðru
er reynslan besti kennarinn og
ég vona að í dag sé ég aðeins
nær því að líkjast fyrirmyndinni
en í byrjun. Oft rifja ég upp eitt-
hvað sem Helga Svana kenndi
mér og nota í minni kennslu. Þá
hugsa ég alltaf hlýlega til henn-
ar og mun ævinlega gera. Hún
kynnti okkur fyrir heimsbók-
menntunum, eftirminnilegast er
þegar hún las Sálminn um blóm-
ið með tilþrifum. Síðar var ég
svo heppin að njóta tilsagnar
hennar í álfadönsum sem æfðir
eru í Bolungarvík fyrir þrett-
ándann annað hvert ár. Þar var
Helga Svana í essinu sínu og
stjórnaði unglingum sem ráð-
settum hjónum af list. Þeir eru
ófáir sem nutu leiðsagnar henn-
ar á þessu sviði. Eitt sinn kom
svo í minn hlut að stýra döns-
unum og það fyrsta sem ég
gerði var að heimsækja minn
gamla lærimeistara og fá aðstoð
við að rifja upp sporin. Það var
auðsótt.
Ég votta afkomendum Helgu
Svönu og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð. Minningin
um yndislega konu og góðan
kennara lifir.
Sólrún Geirsdóttir.
MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. JÚLÍ 2018
Við kveðjum góð-
an félaga úr sjósund-
inu, aldursforsetann
og prúðmennið
Hauk Bergsteins-
son.
Þegar heiti potturinn í Naut-
hólsvík var allt í einu opinn dag-
lega í hádeginu fyrsta veturinn
vorum við nokkur sem hvert um
sig ákvað að stíga út fyrir þæg-
indarammann og mæta í sjósund á
hverjum degi. Þannig urðu kynni
okkar til. Það var töluverð áskor-
un fyrir flest okkar en einn var sá
sem alltaf mætti, hvernig sem
viðraði og ekkert óveður beit á.
Það var Haukur. Hann var elstur
og mest sjóaður. Hann sá um að
mæla hitastig sjávar og hann var
sá sem fékk heiðurskakó í bolla
sem starfsmaður Ylstrandar
færði honum að loknu sundi.
Hann skráði sundferðir sínar og
hélt svo litlar veislur á 500 ferða
fresti. Þá bauð hann sjóvinum sín-
um með í sundferð og í veitingar
sem voru fram reiddar í heita
pottinum.
Haukur var góður félagi. Hann
fór að stunda sjósund sér til
heilsubótar. Hann sagði að hann
hefði í raun ekki hugsað um heils-
una fyrr en eftir að hafa fengið
krabbamein fyrir mörgum árum.
Þá fór hann m.a. að ganga um fjöll
og hjóla og synda í sjó. Sjósundið
varð síðan fasti punkturinn hans í
lífinu ásamt fleiru sem hann
ástundaði með eldri borgurum.
Hann tók líka þátt í ýmsum áskor-
unum á vegum Sjósundfélagsins
sem ekki verða raktar hér. Hauk-
ur var fyrirmynd okkar sem sjó-
sundmaður.
Þennan vetur kynntumst við
því hvernig það var raunverulega
að fara ofan í ískaldan sjó, synda
og kæla sig að þolmörkum, sitja
svo saman í heita pottinum til að
ná úr okkur sjókuldanum og finna
hamingjuhormónið streyma um
líkama og upp í heila. Það voru
friðsælar og glaðar stundir í pott-
inum með íslenskum náttúruöfl-
um; kalda sjónum, heita vatninu,
Haukur
Bergsteinsson
✝ Haukur Berg-steinsson fædd-
ist 5. maí 1936.
Hann lést 2. júlí
2018. Útför hans
var gerð 16. júlí
2018.
myrkrinu, sólarupp-
rásinni og hvert með
öðru þar sem við
tengdumst vina-
böndum og deildum
ýmsu úr lífi okkar.
Síðan hafa árin
liðið og tíminn sem
Ylströndin er opin
hefur breyst og
lengst og við sinnt
öðrum verkefnum í
hádeginu. En oft og
iðulega höfum við rekist á Hauk á
ströndinni. Hann lét ekkert aftra
sér frá því að stunda sitt sjósund.
Ekki einu sinni krabbameinsmeð-
ferð sem hann þurfti að gangast
undir fyrr á þessu ári. Hann mætti
í sjóinn alveg þar til hann gat ekki
gengið heim óstuddur. Sundinu
sleppti hann ekki.
Við eigum öll eftir að sakna
Hauks af ströndinni. Það var alltaf
gott að hitta hann. Nú munum við
minnast hans um leið og við mæl-
um líkamsþyngdina á vigtinni sem
hann gaf Ylströndinni að skilnaði.
Anna, Bergrún, Heiðrún,
Jón og Stefán.
Hvað er sjórinn heitur í dag?
Haukur var með duglegustu
mönnum að fara í sjóinn í Naut-
hólsvík. Tók iðulega með sér hita-
mælinn og mældi hitastigið í
hverri sundferð. Hitastigið var
síðan skráð á upplýsingatöfluna í
afgreiðslunni okkur, hinum til
ómældrar gleði. Haukur var einn
af stofnfélögum Sjósunds- og sjó-
baðsfélags Reykjavíkur, var virk-
ur allt frá upphafi og setti sinn
svip á félagið. Hann synti oft með
okkur yfir Fossvoginn, út í vík, inn
í lón og þegar við syntum á nýjum
slóðum. Átti það sameiginlegt
með okkur hinum að elska sjóinn
og líða hvergi betur en ofan í.
Ein af eftirminnilegum ferðum
Hauks með okkur sjósundsfélög-
um var sund yfir Kópavoginn fyrir
nokkrum árum, frá Kópavogs-
bakka yfir á Arnarnesið og til
baka. Vogurinn er grunnur og því
ekki hægt að synda yfir nema á
flóði og helst á liggjandanum. Fé-
lagarnir Haukur og Steini gáfu
sér góðan tíma í sundið. Hafa lík-
lega verið að rabba helling á leið-
inni. Á bakaleiðinni var farið að
falla út. Þegar við hin komum að
landi var okkur litið við og sjáum
þá félaga á leið út á haf. Þá rak
hægt og rólega út voginn og náðu
ekki að synda gegnum strauminn.
Skælbrosandi fengu þeir fylgd
sjósyndara til lands við Þinghóls-
brautina. Þessa sögu rifjuðum við
Haukur upp á líknardeildinni.
Horfðum út um gluggann á her-
berginu hans yfir voginn og skelli-
hlógum að þessu ævintýri og
mörgum öðrum gæðastundunum
sem hafa orðið til í sjónum. Minn-
ingum sem við geymum í hjarta
okkar.
Haukur taldi sjósundferðirnar
sínar og skráði niður. Þegar þær
fóru að nálgast eitt þúsund voru
læknar að reyna að banna honum
að stunda sjósund af heilsufars-
ástæðum. Við héldum upp á þús-
undasta sundið með fjölmennu
sundi og veislu í pottinum, það átti
að vera síðasta sjóferðin. Það
duldist engum að þetta var erfitt
fyrir hann. Þetta var ekki það sem
hann langaði að gera. Það kom því
fáum á óvart þegar hann ákvað
eftir stutt stopp að fara eftir eigin
dómgreind og hyggjuviti og byrja
aftur á sjósundi. Við erum líka viss
um að sjósundið gerði honum heil-
mikið gott í veikindum síðustu
ára. Haukur lagði mikið á sig upp
á það síðasta til að koma. Fór
meira af vilja en mætti og lét ekk-
ert stoppa sig í að komast í Naut-
hólsvík og synda í sjónum. Í apríl
sl. fór bíllinn á verkstæði og frekar
en að sleppa sundinu hjólaði hann
frá Bræðratungu í sjósund. Ætl-
aði ekki að sleppa úr degi. Enda
vissi hann þá að tíminn var naum-
ur til að njóta. Við höfðum smá
áhyggjur af Hauki undir það síð-
asta en hann var hvergi banginn.
Sjórinn mátti taka hann ef hann
vildi.
Sjósundsferðirnar urðu 1.708.
Það var gott að hann hætti ekki
eftir þúsundasta sundið. Hann átti
helling inni og kenndi okkur svo
margt. Aldrei að láta neitt stoppa
sig í að njóta þess sem okkur
finnst skemmtilegt að gera. Það
hefur Haukur kennt okkur. Sjó-
sunds- og sjóbaðsfélag Reykjavík-
ur kveður frábæran félaga, hetju
og fyrirmynd. Takk fyrir sam-
fylgdina í sjónum Haukur. Von-
andi er fullt af sjó þarna hinum
megin.
Fyrir hönd Sjósunds- og sjó-
baðsfélags Reykjavíkur,
Ragnheiður Valgarðsdóttir.
Haukur Bergsteinsson félagi
minn í Íþróttafélaginu Glóð er fall-
inn frá eftir langa og erfiða bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Mig
langar að minnast hans með örfá-
um orðum að leiðarlokum. Hann
kom strax til liðs við félagið og var
einn af stofnfélögum þess þegar
það var stofnað árið 2004 og sá um
heimasíðu þess um langt árabil.
Einnig sá hann um að koma til-
kynningum í Morgunblaðið um
starfsemina um tíma. Hann tók
þátt í öllum mótum og ferðalögum
sem farin voru á vegum félagsins.
Nokkrum sinnum lá leiðin til út-
landa þar sem hann tók þátt í línu-
dansi o.fl. Það sem vakti athygli
mína og undrun var að hann var
að hlaupa alltaf á morgnana og að
fara í sjóinn. Hann hefur stundað
sjósund í Nauthólsvíkinni og hef-
ur farið í yfir 1.000 sjósund. Einn-
ig fór hann á nokkur landsmót
UMFÍ og keppti í sundi og ringói,
sem hann stundaði út maí sl. Hann
var mikill áhugamaður um ringóið
og mætti á allar æfingar svo fremi
að hann gæti það vegna veikinda.
Núna í maí var hann svo lasinn að
okkur félögum hans stóð ekki á
sama, en áfram skyldi haldið.
Hann hefur unnið til fjölmargra
verðlauna bæði fyrir sund og
ringó. UMSK hefur heiðrað hann
með starfsmerki sínu. Fyrir all-
mörgum árum útbjó hann og kona
hans ratleik fyrir félaga sína í
Glóð í Öskuhlíðinni. Þetta var hin
besta skemmtun. Svona mætti
lengi telja, hann var alltaf
reiðubúinn þegar á þurfti að
halda.
Ég votta Rögnu og fjölskyldu
mína innilegustu samúð. Genginn
er góður maður, sem verður sárt
saknað af samferðafólkinu.
Blessuð sé minning hans.
Sigríður Bjarnadóttir.
Það stendur myndarlegur mað-
ur á tröppunum þar sem við
mamma bjuggum og er að sækja
hana þar sem hann hefur boðið
henni út að borða. Það leiddi til
þess að þau gengu í það heilaga á
45 ára afmæli mömmu og fluttu í
Kópavoginn þar sem þau hafa bú-
ið í 40 ár.
Mamma og Haukur voru mjög
góðir vinir og studdu hvort annað í
áhugamálum og tómstundastarfi.
Í ræðu sem hann flutti í 80 ára af-
mæli mömmu sagði hann: „Ég
held að ég geti sagt að við séum
mjög góðir vinir og höfum gert
margt skemmtilegt saman. Þótt
við séum að mörgu leyti ólík. En
eitt eigum við sameiginlegt við er-
um snillingar í að misskilja hvort
annað og stagla um smámuni,
stundum áttum við okkur á því að
við erum farin að haga okkur eins
og persónurnar í leikritinu Gull-
brúðkaupi eftir Jökul Jakobsson.
Haukur hafði siglt um heimsins
höf þegar hann kynntist mömmu
og héldu þau áfram að ferðast
saman, bæði utanlands og innan-
lands, m.a. í siglingu í Karíbahaf-
inu.
Fastur liður á fimmtudögum
var að fara saman að versla til
helgarinnar.
Haukur hefur fylgst með börn-
unum mínum frá fæðingu og svo
barnabarninu og reyndist hann
þeim sem sannur afi. Við vorum
saman hvert aðfangadagskvöld og
gamlárskvöld. Ein áramótin fyrir
sjö árum gat ekkert stoppað hann
að ganga á Esjuna og vera þar á
toppnum þegar nýja árið gekk í
garð, það var eitt af hans mörgu
markmiðum.
Á hverju ári í mörg ár fékk
hann bústaði Vegagerðarinnar í
Sauðhúsaskógi þar sem hann tíndi
ber til að eiga í heilsudrykkinn
sinn. Þar átti fjöskyldan góðar
stundir og Bubbi þeirra gat verið
frjáls.
Haukur var áhugasamur um
nýjungar og að nýta tæknina.
Hann keyrði t.d. rafmagnsbíl sl.
tvö ár og kenndi mömmu vel á
hann.
Það var hans hjartans mál und-
ir lokin að ljúka við ættartölu um
móðurættina sem hann var langt
kominn með.
Haukur var þrjóskur og nýtti
sér það sem í boði var til að verjast
krabbameininu, t.d. thai chi, qui
gong, jóga og hugleiðslu. En
krabbameinið er þrjóskara og
sigraði að lokum. Í tvo mánuði
vissi hann í hvað stefndi en þá var
bara að taka því og vildi hann fá að
deyja á líknardeildinni eins og
Magga dóttir hans og svo ekki orð
um það meir.
„Ef þú sigrast á sjónum sigr-
astu á sjálfum þér.“ Það má segja
að Haukur hafi heldur betur sigr-
að í lífinu og kennt mörgum
hvernig það á að takast á við veik-
indi og ná markmiðum sínum.
Hann hélt nákvæma dagbók
um sjósundin og fleira. Tveimur
dögum áður en hann fór á spítala
skrifaði hann: „30. apríl mánudag-
ur. 11:59. Synti við grjótgarðinn
05:18,18, lofthiti 5°C, sjávarhiti
6,0°C, vindur 3,1 m/s. Fjara kl.
12:44, 0,2. Í 1708. sinn“
Síðustu sjóferðinni fylgdi hann
svo eftir með því fara í Nauthóls-
víkina og stíga á vigt sem hann gaf
Nauthólsvíkinni til minningar og
drekka síðasta kakóbollann. Ég
kveð Hauk með söknuði en um
leið með þakklæti fyrir samleið-
ina.
Guð hann geymi.
María Sigmundsdóttir.
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi síðan 1996
ALÚÐ •VIRÐING • TRAUST • REYNSLA
Símar allan sólarhringinn: 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda og ræðum skipulag útfarar ef óskað er.
Kristín IngólfsdóttirSverrir Einarsson Margrét Á. Guðjónsd. Hannes Ó. Sampsted
Við fráfall Hreins
rifjast upp minning-
ar allt frá bernsku til
fullorðinsára. Ég
kynntist honum
fyrst þegar þau hjónin fluttu í
Nesin. Þá kenndi Kristín mér í
Nesjaskóla, en Hreinn vann við að
innrétta efri hæð íbúðarhússins
okkar á Seljavöllum. Það var gam-
an í skólanum hjá Kristínu, en ein-
staklega mikið tilhlökkunarefni að
koma heim að hitta Hrein og
spjalla við hann. Hann var svo
skemmtilegur við okkur krakkana
á Seljavöllum. Síðar fór hann að
kenna smíði við Nesjaskóla. Hann
var mjög jákvæður fyrir því að við
fengjum að smíða það sem okkar
hugur lá til. Afraksturinn eftir
veturinn var sýndur á sýningu við
skólaslit. Hreinn kom að ófáum
leiksýningum við skólann og
hjálpaði okkur krökkunum að
sigrast á sviðsskrekk. Hann var
virkur í félagslífinu og tók að sér
formennsku í Ungmennafélaginu
Hreinn Eiríksson
✝ Hreinn Eiríks-son fæddist 10.
mars 1931. Hann
lést 10. júlí 2018.
Útför Hreins fór
fram frá Hafnar-
kirkju 19. júlí 2018.
Mána. Hann hélt fé-
laginu gangandi
sumar sem vetur og
þegar illa áraði þá
var hann ávallt
mættur aftur. Þó að
hann hafi ekki alltaf
verið formaður,
mætti hann og tók
virkan þátt í öllum
viðburðum félagsins.
Jafnt leiksýningum,
þjóðhátíðarhöldum,
íþróttamótum og áramótabrenn-
um.
Þegar Máni fagnaði 100 ára af-
mæli var leikritið Fiðlarinn á þak-
inu sett upp þar sem margir lögðu
hönd á plóg. Þar voru Hreinn og
Kristín konan hans miklir burðar-
ásar og óhætt að fullyrða að ekki
hefði tekist eins vel til án þeirra.
Þegar við Birna vorum að inn-
rétta litla íbúð mætti Hreinn glað-
ur í bragði og setti upp fyrir okkur
heila eldhúsinnréttingu án þess að
vilja þiggja krónu fyrir. Þannig
maður var Hreinn, laghentur, ör-
látur og ávallt glaður í bragði.
Sannur vinur, félagi og heiðurs-
maður.
Eitt sinn fyrir allmörgum árum
var ég staddur í sólarlandaferð
með fjölskyldunni þegar ég fékk
óvænt símtal frá Hreini. Hann
tjáði mér að ég hefði verið kosinn
ritari í sóknarnefnd Bjarnanes-
sóknar. Ég sagði honum strax að
það kæmi ekki til greina, enda
hefði ég aldrei tekið þátt í neinu
kirkjulegu starfi. „Það er gott að
fá þá einn annars staðar frá,“ var
svarið sem ég fékk frá Hreini. Þar
með var það ákveðið. Hann var
alltaf mikill húmoristi og bjó yfir
miklum sannfæringarkrafti. Síðar
tók ég við af Hreini sem formaður
sóknarnefndar Bjarnaneskirkju
og gat treyst á að hann stóð alltaf
við hlið mér. Hann tók virkan þátt
í sókninni líkt og öðru með mikilli
ástríðu og hugsjón. Framlag hans
var ómetanlegt og mun sóknin
minnast hans með hlýju og þakk-
læti um ókomin ár.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
náð nokkrum af þessum gömlu
góðu þorrablótum þar sem Hreinn
og Nonni á Brekku voru í aðal-
hlutverkum við að flytja annálinn.
Hreinn var mikill listamaður,
samdi og söng annálinn á meðan
Nonni lék listavel undir. Þetta var
ávallt mikið tilhlökkunarefni hjá
sveitungum og vakti mikla lukku.
Þeir félagar munu nú skemmta
hinum megin. Hreinn var ávallt
maður allra og vildi hafa gaman í
kringum sig. Hans verður ekki
síður minnst fyrir það.
Ég vil votta Kristínu, börnum,
fjölskyldu og vinum innilega sam-
úð.
Hjalti Egilsson, Seljavöllum.