Breiðfirðingur - 01.04.1955, Síða 16

14
BREIÐFIRÐINGUR
því yrði fórnað til eflingar þeim taugum, sem tengja hjört-
un við föðurtún og glæða þann loga, sem íslenzka sveitin
hafði skærastan kveikt í vitund barna sinna.
I þessum félögum var Jón því ávallt meðal hinna fremstu
og oftast eða alltaf í stjórn þeirra eða framkvæmdanefnd-
um. Og einmitt af svo helgum rótum reis gistiskálinn
Bjarkalundur á einum fegursta stað í faðmi hinnar kæru
sveitar hans. Veit ég því, að helgar vættir og vorsins dísir
hljóta að vaka yfir þeim stað og blessa hann samkvæmt
óskum þessa góða sonar breiðfirzkra byggða
Er ég kom í Bjarkalund sumarið 1952 á minni árlegu
ferð til heimahaga, fann ég að skugga hafði lagt yfir þenn-
an yndislega stað. Ur augum gestgjafans skein einhver
ógleymanleg angurblíða, líkt og ilmblær haustsins hefði
snortið fegursta blágresið í Barmahlíð. Eg gleymi aldrei
handtaki hans og svipmóti, þegar við kvöddumst úti við
litla lækinn, sem hjalar við blómin í gilinu utan við skál-
ann. Ekki grunaði mig samt, að það yrði í síðasta sinn
og þó var honum undarlega brugðið, en hann sagði ekki
neitt um sjálfan sig, en leit undan upp í birkihvamminn
ljósa.
Nokkrir regndropar hnigu frá dökkum skýjum og vættu
steinana við lækinn. Reyrinn ilmaði í brekkunni og inn í
runnunum söng þröstur. — —
Jón andaðist 1. september þetta sama sumar. Hann varð
harmdauði öllum, sem unna breiðfirzkum byggðum.
Arelíus Níelsson.