Breiðfirðingur - 01.04.1955, Side 17

Mattliíasarkirkja á Reykhólum.
Furðulegar eru þær breytingar og framfarir á sviði ytri
menningar og tækni, sem orðið hafa hér á landi síðustu
áratugina. í kapphlaupi tímans um ytri gæði og umbætur
höfum við eflaust reynzt sprettharðari flestum öðrum þjóð-
um. Enda svo komið, að í lífsþægindum almennt og neyzlu-
stigi munum við nú standa hærra flestum okkar nágrönn-
um.
Auðvitað er þetta í sjálfu sér ánægjulegt, gott og blessað.
En stundum getur líka grisjað í fyrri fátækt gegnum skart-
klæði hins nýríka. Og í samanburði við frændþjóðir okkar,
berum við einmitt mörg einkenni nýríka fátæklingsins. Eng-
in þeirra er jafn snauð okkur af efnislegum arfi. Hvað
eigum við af reisulegum, aldagömlum óðalssetrum, þar
sem gömul og gróin menning er rist á hvert sæti og bekk?
Hvað af gömlum og stílhreinum kirkjum, fylltar fornri list
og lotning?
Auðvitað á þessi fátækt okkar sínar eðlilegu orsakir, svo
sem kúgun og einangrun undanfarinna alda, og þó fyrst
og fremst það, hve landið sjálft var snautt af öllu varan-
iegu efni til byggingar og iðna. Engan þarf því að undra,
þótt við að þessu leyti séum fátækari flestum.
Nú er það svo, að öll sönn, lífræn og gróandi menning
verður að eiga traustar rætur í fortíðinni, þótt hún sæki
mikið næringu í strauma samtíðarinnar. Veigamikið atriði
í því að treysta þennan lífræna uppruna er verndun fornra
minja og menningarverðmæta, enda leggja allar menningar-